بریده‌هایی از کتاب میشل‌ شدن

دوستانم مرا کامل می‌کردند، همان‌گونه که همیشه این کار را می‌کنند و خواهند کرد. هر گاه غمگین یا نومید بودم یا به باراک دسترسی کمتری داشتم، آن‌ها مرا از آن حالت بیرون می‌آوردند. هرگاه تحت فشار قضاوت شدن ـ از رنگ لاک ناخنم تا سایز کفل‌هایم تشریح و در نظر عموم موردبحث قرار می‌گرفت ـ قرار داشتم، آن‌ها مرا آرام و کمکم می‌کردند از میان امواج بزرگ و نگران‌کننده‌ای که گاهی بدون هشدار بر سرم آوار می‌شد، به سلامت عبور کنم.

اجازه به خودتان برای شناخته شدن و شنیده شدن، اقرار به داستان یکتای خودتان، با استفاده از صدای واقعی خودتان، عین اقتدار و اختیار است. و تمایل به شناختن و شنیدن دیگران فیض بزرگی است. به‌نظر من، ما این‌گونه، ما می‌شویم

دنیای سیاست جایی برای آدم‌های خوب نیست

مثل همهٔ والدین، من هم همه‌چیز را برای فرزندانم می‌خواستم، دعا می‌کردم هیچ چیزی، هرگز آن‌ها را نیازارد. امیدوار بودم که باهوش و پرانرژی بزرگ شوند، خوش‌بین چون پدرشان و سختکوش چون مادرشان. بیش از هر چیزی، می‌خواستم قوی باشند، شخصیتی محکم داشته باشند، شخصیتی که به‌رغم هر چیزی، آن‌ها را سر پا نگهداشته و به جلو سوق دهد.

کدام برای ما بهتر است؟ آیا با جهان آن‌گونه که هست سازش کنیم، یا برای جهانی آن‌گونه که باید باشد تلاش کنیم؟»

هرکسی روی زمین تاریخی نادیده را به دوش می‌کشد و همین باعث می‌شود که سزاوار مدارا باشد.

برای من، شدن، رسیدن به جایی یا دستیابی به هدف خاصی نیست. برعکس، آن را حرکتی به جلو می‌دانم، وسیله‌ای از تغییر تدریجی، راهی برای دستیابی مداوم به زندگی‌ای بهتر.

«تو مجبور نیستی معلمت رو دوست داشته باشی، اما اون زن معلوماتی تو سرش داره که تو بهشون نیاز داری. روی همین تمرکز کن و بقیه رو فراموش کن.»

حالا، فکر می‌کنم این یکی از بی‌فایده‌ترین سوال‌هایی است که می‌شود از یک بچه پرسید: وقتی بزرگ شوی، می‌خواهی چه‌کاره شوی؟ انگار بزرگ‌شدن حدومرز دارد. گویی در نقطه‌ای خاص، چیزی می‌شوی و تمام.

تغییر اجتماعی معنادار نه‌فقط به کار مردم روی زمین، بلکه به سیاست‌های قوی‌تر و اقدام حکومت نیز نیاز دارد