بریده‌هایی از کتاب حواس‌پرتی مرگبار

مسئله به همین سادگی است: مردم فکر می‌کنند هرگز چنین اتفاقی برایشان نمی‌افتد.

واینگارتن چنین آدمی است. کسی که از اینکه آدمی معمولی است احساس گناه می‌کند، به تعبیر خودش «نویسنده‌ای مالیخولیایی» که اگر به طنزنوشتن روی نیاورده بود، به یک «راسکولنیکف» تبدیل می‌شد و این دقیقاً همان حسی است که خواندنِ این دو جستار به خواننده می‌دهد: حسِ راسکولنیکف بودن.

زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشته باشیم

«شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است.

می‌گوید: «نه، اگر عاشق چیزی هستید اما تصمیم می‌گیرید که به‌صورت حرفه‌ای آن را دنبال نکنید، ضرر نخواهید کرد. چون می‌دانید هنوز آن را دارید و همیشه خواهید داشت».

«شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است. قهقههْ شیوهٔ بیان اضطرابی است که در اثر این فهم در درونمان حس می‌کنیم».

می‌گوید: «حقیقت این است که درد هرگز کم نمی‌شود. هیچ وقت از شدت آن کاسته نمی‌شود. فقط برای مدتی آن را کنار می‌گذارم، تا وقتی که خلوتی پیدا کنم».

زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشته باشیم از شعر «فراغت»، اثر ویلیام هنری دیویس

یک واقعیت جالب دربارهٔ زندگی بل این است که نخستین درس‌های موسیقی را وقتی چهارساله بود در بلومینگتونِ ایالت ایندیانا یاد گرفت. والدینش، که هر دو روان‌شناس بودند، وقتی دیدند پسرشان به کشوهای کمدش کش بسته و آهنگ‌های کلاسیک را با گوش‌دادن تقلید می‌کند و برای تغییر زیر و بمی صدا کشوها را باز و بسته می‌کند، به این نتیجه رسیدند که آموزش رسمی می‌تواند ایدهٔ خوبی باشد.

«اِسترِلیتا» اثر مانوئل پونس را می‌نوازد، سپس سراغ قطعه‌ای از ژول ماسِنه می‌رود، بعد آهنگی شاد و طربناک از باخ اجرا می‌کند. این آهنگ یادآور ظرافت دنیای قدیم است، می‌توان تصور کرد که این آهنگ رقاصان نقاب‌دارِ فستیوال ورسای یا دهقانان چکمه‌پوش در نقاشی پیتر بروگل را به وجد آورده است.

«آوه ماریا» اثر فرانتس شوبرت

شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است.

شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است. قهقههْ شیوهٔ بیان اضطرابی است که در اثر این فهم در درونمان حس می‌کنیم

«حافظه نوعی ماشین است، ماشینی که بی‌نقص نیست. ذهنِ خودآگاه ما کارها را بر اساس اهمیتْ اولویت‌بندی می‌کند، اما حافظهٔ ما این کار را در سطح سلولی انجام نمی‌دهد. اگر قابلیت فراموش‌کردنِ گوشی‌تان را دارید، پس احتمالاً قابلیت فراموش‌کردن کودکتان را نیز دارید».

هر سه به‌طور اتفاقی کودک خود را به روشی مشابه، مدرن و باورناپذیر کشته بودند.

لین می‌گوید: «مسئله این است که در اولویت‌ها دچار اشتباه می‌شویم». اگر نتوانیم در زندگی خود وقت بگذاریم برای گوش‌دادن به یکی از بهترین نوازندگان روی زمین که چند تا از بهترین قطعه‌های ساخته‌شده را می‌نوازد، اگر جریان خروشان زندگی مدرن آن‌چنان بر ما استیلا یابد که چشم و گوشمان به چیزی مثل این بسته شود، آنگاه چه چیز دیگری را هم از دست می‌دهیم؟

«حقیقت این است که درد هرگز کم نمی‌شود. هیچ وقت از شدت آن کاسته نمی‌شود. فقط برای مدتی آن را کنار می‌گذارم، تا وقتی که خلوتی پیدا کنم».

بل در مقابل سران کشورهای اروپایی نوازندگی کرده است، ولی چرا باید در متروی واشنگتن اضطراب داشته باشد؟ توضیح می‌دهد: «وقتی برای کسانی که بلیت خریده‌اند اجرا می‌کنید، درواقع از قبل ارزیابی شده‌اید. آنجا در این فکر نیستم که نیاز به پذیرفته‌شدن دارم، بلکه پیشاپیش پذیرفته شده‌ام. اما اینجا این فکر ذهنم را مشغول کرده بود: اگر کارم را نپسندند چه؟ اگر حضورم باعث ناراحتی آن‌ها شود چه؟...» به بیان ساده، او یک اثر هنری بی‌قاب بود.

در آن روز جمعه، ۱۲ ژانویه، مردمی که در صف بخت‌آزمایی منتظر شانس نامحتمل خود بودند شانس بهره‌مندی از یک تفریح ویژه را داشتند -بلیتی رایگان برای تماشای کنسرت یکی از مشهورترین نوازندگان دنیا از نمای نزدیک- اما فقط در صورتی که می‌خواستند به اطرافشان توجه کنند.

بیلی کالینز، شاعر آمریکایی، یک جا گفته است که همهٔ بچه‌ها با دانش شعر به دنیا می‌آیند، چون ضربان قلب مادر صدایی موزون دارد