بریده‌هایی از کتاب حواس‌پرتی مرگبار

بیلی کالینز، شاعر آمریکایی، یک جا گفته است که همهٔ بچه‌ها با دانش شعر به دنیا می‌آیند، چون ضربان قلب مادر صدایی موزون دارد

«ما آسیب‌پذیریم، اما لازم نیست کسی این را به ما یادآوری کند. باید باور کنیم که دنیا قابل درک و کنترل‌پذیر است و تهدیدگر نیست و اگر از قواعد آن پیروی کنیم، اتفاقی نخواهد افتاد. بنابراین، وقتی چنین حادثه‌ای برای دیگران رخ می‌دهد، احساس می‌کنیم باید آن‌ها را در گروهی متفاوت از خود قرار دهیم. ما نمی‌خواهیم شبیه آن‌ها باشیم و نمی‌توانیم با این واقعیت دهشتناک کنار بیاییم که ممکن است ما هم مثل آن‌ها باشیم. پس آن‌ها باید افرادی بدذات باشند».

سرعت زندگی مدرن دارد ما را از پا می‌اندازد و توانایی‌ها و فرصت‌های زیست انسانی را از ما می‌گیرد.

می‌گوید جامعه اغلب دربارهٔ این آدم‌ها قضاوت خوبی ندارد، حتی در صورت تصادفی‌بودن حادثه و حتی وقتی که به‌قطع می‌توان گفت تقصیر آن‌ها نبوده است. هیکلینگ گفت انسان‌ها نیاز مبرم دارند به اینکه روایتی برای زندگیِ خود خلق و حفظ کنند که در آن جهانْ ناملایم و سنگدل نیست، اتفاقات هولناک به‌طور تصادفی رخ نمی‌دهند، و در صورتی که هشیار و مسئولیت‌پذیر باشید می‌توانید از فجایع مصیبت‌بار دوری کنید.

«سعی می‌کنم ذهنم را از آن دور کنم. وقتی دوباره شروع می‌کنم به فکرکردن به آن، مثل...» مثل چه؟ سکوتی طولانی حاکم می‌شود. «مثل این».

حقیقت این است که درد هرگز کم نمی‌شود. هیچ وقت از شدت آن کاسته نمی‌شود. فقط برای مدتی آن را کنار می‌گذارم، تا وقتی که خلوتی پیدا کنم

«بعضی از مردم فکر می‌کنند: ‘درست است، فراموش‌کردن بچه برای دو دقیقه را می‌توانم درک کنم، اما نه هشت ساعت را’. چیزی که آن‌ها درک نمی‌کنند این است که پدر یا مادر، به خیال خود، بچه را در مهدکودک گذاشته‌اند و فکر می‌کنند بچه‌شان شاد و خرم و تحت مراقبت است.

یک تصور عمومی غلط دربارهٔ این افراد وجود دارد: «این‌ها معمولاً والدینی بیش‌ازحد دلسوزند، از آن دست والدینی که قفل کودک و درِ امنیتیِ مخصوص کودک می‌خرند». می‌گوید، این پرونده‌ها حاصل نارسایی حافظه‌اند نه نبود عشق.

لین می‌گوید: «مسئله این است که در اولویت‌ها دچار اشتباه می‌شویم». اگر نتوانیم در زندگی خود وقت بگذاریم برای گوش‌دادن به یکی از بهترین نوازندگان روی زمین که چند تا از بهترین قطعه‌های ساخته‌شده را می‌نوازد، اگر جریان خروشان زندگی مدرن آن‌چنان بر ما استیلا یابد که چشم و گوشمان به چیزی مثل این بسته شود، آنگاه چه چیز دیگری را هم از دست می‌دهیم؟

زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشته باشیم از شعر «فراغت»، اثر ویلیام هنری دیویس