بریده‌هایی از کتاب حواس‌پرتی مرگبار

واینگارتن چنین آدمی است. کسی که از اینکه آدمی معمولی است احساس گناه می‌کند، به تعبیر خودش «نویسنده‌ای مالیخولیایی» که اگر به طنزنوشتن روی نیاورده بود، به یک «راسکولنیکف» تبدیل می‌شد و این دقیقاً همان حسی است که خواندنِ این دو جستار به خواننده می‌دهد: حسِ راسکولنیکف بودن.

«شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است.

می‌گوید: «نه، اگر عاشق چیزی هستید اما تصمیم می‌گیرید که به‌صورت حرفه‌ای آن را دنبال نکنید، ضرر نخواهید کرد. چون می‌دانید هنوز آن را دارید و همیشه خواهید داشت».

«شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است. قهقههْ شیوهٔ بیان اضطرابی است که در اثر این فهم در درونمان حس می‌کنیم».

می‌گوید: «حقیقت این است که درد هرگز کم نمی‌شود. هیچ وقت از شدت آن کاسته نمی‌شود. فقط برای مدتی آن را کنار می‌گذارم، تا وقتی که خلوتی پیدا کنم».

زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشته باشیم از شعر «فراغت»، اثر ویلیام هنری دیویس

یک واقعیت جالب دربارهٔ زندگی بل این است که نخستین درس‌های موسیقی را وقتی چهارساله بود در بلومینگتونِ ایالت ایندیانا یاد گرفت. والدینش، که هر دو روان‌شناس بودند، وقتی دیدند پسرشان به کشوهای کمدش کش بسته و آهنگ‌های کلاسیک را با گوش‌دادن تقلید می‌کند و برای تغییر زیر و بمی صدا کشوها را باز و بسته می‌کند، به این نتیجه رسیدند که آموزش رسمی می‌تواند ایدهٔ خوبی باشد.

«اِسترِلیتا» اثر مانوئل پونس را می‌نوازد، سپس سراغ قطعه‌ای از ژول ماسِنه می‌رود، بعد آهنگی شاد و طربناک از باخ اجرا می‌کند. این آهنگ یادآور ظرافت دنیای قدیم است، می‌توان تصور کرد که این آهنگ رقاصان نقاب‌دارِ فستیوال ورسای یا دهقانان چکمه‌پوش در نقاشی پیتر بروگل را به وجد آورده است.

«آوه ماریا» اثر فرانتس شوبرت

شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است.