بریده‌هایی از کتاب حواس‌پرتی مرگبار

«شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است. قهقههْ شیوهٔ بیان اضطرابی است که در اثر این فهم در درونمان حس می‌کنیم»

برای بسیاری از ما، انفجار تکنولوژیک نه‌تنها ما را در معرض تجربیات جدید قرار نداده است، بلکه محدودتر نیز کرده است.

بیلی کالینز، شاعر آمریکایی، یک جا گفته است که همهٔ بچه‌ها با دانش شعر به دنیا می‌آیند، چون ضربان قلب مادر صدایی موزون دارد

«در انجیل متی ۶: ۷ آمده است:‘ آنچه مقدس است به سگان مدهید و نه مرواریدهای خویش پیش خوکان اندازید، مبادا آن‌ها را پایمال کنند، پس آنگاه برگردند و شما را بدرند.

می‌گویند ساز ویولن به صدای انسان شباهت زیادی دارد

چه کسی می‌توانست آن‌ها را سرزنش کند؟ کیست که بچه‌اش را فراموش کند؟ معلوم شد که ثروتمندان این کار را می‌کنند، همین‌طور فقرا و طبقهٔ متوسط. والدین، از هر سن و نژادی، این کار را می‌کنند. احتمال انجام این کار از طرف مادران کمتر از پدران نیست. این حادثه برای آدم‌هایی با حواس‌پرتیِ دائمی گرفته تا افرادی شدیداً منظم، و از تحصیل‌کرده‌های دانشگاهی گرفته تا کم‌سوادان اتفاق می‌افتد.

در سال‌های نوجوانی در نیویورک به‌طور جدی به فراگیری ویولن مشغول بود و قصد داشت کنسرت اجرا کند. اما در هجده‌سالگی آن را رها کرد، چون به این نتیجه رسید که هرگز به حدی نخواهد رسید که بتواند از آن پول درآورد. در زندگی از این اتفاقات می‌افتد. گاهی مجبور می‌شوید دست‌به‌عصا راه بروید. بنابراین پیکارلو مسیرِ کاریِ دیگری انتخاب کرد. او اکنون در ادارهٔ خدمات پستی ایالات متحده سرپرست شده است و دیگر زیاد ویولن نمی‌زند.

انسان‌ها نیاز مبرم دارند به اینکه روایتی برای زندگیِ خود خلق و حفظ کنند که در آن جهانْ ناملایم و سنگدل نیست، اتفاقات هولناک به‌طور تصادفی رخ نمی‌دهند، و در صورتی که هشیار و مسئولیت‌پذیر باشید می‌توانید از فجایع مصیبت‌بار دوری کنید.

آیا در موقعیتی پیش‌پاافتاده و در زمانی نامناسبْ زیبایی اولویت خواهد داشت؟

«شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است. قهقههْ شیوهٔ بیان اضطرابی است که در اثر این فهم در درونمان حس می‌کنیم

حال اگر نوازنده‌ای بزرگ آهنگی بزرگ بنوازد اما شنونده‌ای نداشته باشد... آیا واقعاً می‌توان گفت خوب می‌نوازد؟ این یک بحث معرفت‌شناختی قدیمی است،

آیا به‌خاطر اوضاع موجود پشیمان است؟ در پاسخ می‌گوید: «نه، اگر عاشق چیزی هستید اما تصمیم می‌گیرید که به‌صورت حرفه‌ای آن را دنبال نکنید، ضرر نخواهید کرد. چون می‌دانید هنوز آن را دارید و همیشه خواهید داشت».

سرعت زندگی مدرن دارد ما را از پا می‌اندازد و توانایی‌ها و فرصت‌های زیست انسانی را از ما می‌گیرد.

بازیگران جستارهای واینگارتن انسان‌های معمولی‌ای هستند که زیر فشار کار فرسوده شده‌اند، شلوغیِ شتابناک شهرها پریشان و سرآسیمه‌شان کرده است و به‌دنبال لحظه‌ای آرامش و رضایت، در تلاش و عجله‌ای بی‌پایان، به سر می‌برند

شوقِ بی‌بدیلِ بچه‌ها. گویا آن‌ها تنها کسانی هستند که، در دنیای خاکستری و ملال‌آور ما بزرگ‌ترها، هنوز دلشان می‌خواهد همه چیز را تعطیل کنند و چند دقیقه‌ای را در راهروی یک ایستگاه مترو بایستند به تماشای ویولن‌زدن مردی که از شهرت، نبوغ یا مهارتش چیزی نمی‌دانند.

حال اگر نوازنده‌ای بزرگ آهنگی بزرگ بنوازد اما شنونده‌ای نداشته باشد... آیا واقعاً می‌توان گفت خوب می‌نوازد؟

بالفور معتقد است خداوند ما را بی‌قیدوشرط دوست دارد و مستقیماً در زندگی ما دخالت می‌کند. این باور آرامش می‌آورد، اما تردید نیز دارد.

می‌گویند ساز ویولن به صدای انسان شباهت زیادی دارد، و در دستان استادانهٔ نوازندهٔ ما مثل انسان گریه می‌کرد، خنده سر می‌داد و آواز می‌خواند

وقتی پدر مایکل توقف کرده بود تا درختی را که وسط جاده افتاده بود از میان بردارد، درخت دیگری رویش افتاد و کشته شد. هریسون نمی‌دانست با این قضیه چه کار کند. هیچ چیز دیگر کاملاً پابرجا نبود، جز زندگی زناشویی‌اش که مایهٔ شگفتی‌اش بود.

«دختربچه‌ای بود که پیش از آنکه بمیرد همهٔ موهایش را کنده بود».