بریده‌هایی از کتاب زنان پیشرو؛ داستان‌هایی برای دختران ایران

مریم می‌گفت: «گاهی وقت‌ها احساس می‌کنم در جنگل بزرگی هستم و نمی‌دانم به کجا می‌روم. ولی به طریقی بالای تپه‌ای می‌رسم و می‌توانم همه‌چیز را واضح‌تر ببینم. آنچه در آن حالت رخ می‌دهد، واقعاً هیجان‌انگیز است. پُرارزشترین بخش مطالعهٔ ریاضی لحظه‌ای است که می‌گویی آها! ذوق کشف و لذت فهمیدن چیزی جدید. احساس ایستادن بالای یک بلندی و رسیدن به دیدی شفاف و واضح.»

شیرین می‌گوید: «من اعتقاد داشتم بایستی کار کنیم، تلاش کنیم، باید که به نتیجه برسیم، در خودمان تحول ایجاد کنیم و در محیط زندگی‌مان اثرگذار باشیم.»

رخشان موفق شد، زیرا می‌دانست برای رسیدن به هدف باید درس‌هایی را که زندگی به او می‌دهد، خوب یاد بگیرد و از همه مهم‌تر نباید عجله داشته باشد. حالا او را «بانوی سینمای ایران» می‌دانند. کارگردانی که بیشتر از هر کارگردانِ دیگری از جشنواره‌های ایران و جهان برندهٔ جایزه شده است.

آن موقع در مشهد دانش دندان‌پزشکی وجود نداشت و فقط «دندان‌کش» وجود داشت. بدری وقتی متوجه این قضیه شد و چون شاهد وضعیت دندان‌کشی بدون رعایت بهداشت در مشهد بود، با خودش گفت یک کاری می‌کنم که اینجا هم مثل بلژیک شود. تصمیم گرفت که یک دانشکدهٔ دندان‌پزشکی در مشهد تأسیس کند. در همین حین دندان‌پزشک جوانی به اسم اسماعیل سندوزی از تهران به مشهد فرستاده شده بود و متوجه شد که در این شهر بزرگ و پُرمهاجر فقط دو دندان‌پزشک وجود دارند. بدری یا همان دکتر تیمورتاش با کمک دکتر سندوزی اولین دانشکدهٔ دندان‌پزشکی مشهد را تأسیس کردند.

روز سرد زمستانی بود. سعیده دختر دوساله‌اش کیانا را برای آزمایش‌های همیشگی به مطب دکتر برد. فکر می‌کرد کمی بعد برمی‌گردد و با خانواده‌اش شام می‌خورند و تولد کیانا را جشن می‌گیرند، اما این‌طور نشد. دکترها به سعیده گفتند که کیانا باید بستری و هر چه سریع‌تر عمل شود. دنیا پیش چشم سعیده سیاه شد. چطور ممکن بود؟

«رسیدن به رویاها هیچ قیمتی ندارد و همهٔ انسان‌ها باید هیجانِ رسیدن به رویاهایشان را تجربه کنند.»

مرضیه در طی سالیان با کارگردانی، بازیگری و عروسک‌گردانی ده‌ها مجموعهٔ تلویزیونی از جمله خونهٔ مادربزرگه، الو الو من جوجواَم، و قصه‌های تابه‌تا شادی را به خانه‌های ایرانی‌ها آورده است.

وقتی نزهت کلاس اول دبستان بود، پدرش از سفر برایش عروسکی آورد که کوک می‌شد و طبل می‌زد. این طور بود که اولین جوانه‌های علاقه به موسیقی در ذهن نزهت کوچک پا گرفت.

حرفِ لاله اسفندیاری، کوهنورد ایرانی دیگری بست که می‌گفت: «زنِ ایرانی می‌تواند.»

مریم می‌گفت: «گاهی وقت‌ها احساس می‌کنم در جنگل بزرگی هستم و نمی‌دانم به کجا می‌روم. ولی به طریقی بالای تپه‌ای می‌رسم و می‌توانم همه‌چیز را واضح‌تر ببینم. آنچه در آن حالت رخ می‌دهد، واقعاً هیجان‌انگیز است. پُرارزشترین بخش مطالعهٔ ریاضی لحظه‌ای است که می‌گویی آها! ذوق کشف و لذت فهمیدن چیزی جدید. احساس ایستادن بالای یک بلندی و رسیدن به دیدی شفاف و واضح.»