بریده‌هایی از کتاب دایی جان ناپلئون

وقتی خاطرخواهی همه چیز دنیا را، همه مال ومنال دنیا را برای او می‌خواهی، پنداری حاتم طایی شدی

آدم بزرگش از عاشقی جان به‌در نمی‌برد چه برسد به بچه‌اش، بابام‌جان!

ما خودمان خاطرخواه نشدیم ... یعنی اونهم شدیم، خلاصه می‌دانیم چه بلایی است! خدا برای هیچ تنابنده‌ای نخواد! خدا انشاءاللّه به حق پنج‌تن، هیچ‌کس را به درد و مرض خاطرخواهی دچار نکند!

ــ به عمرم اینقدر خوشحال نبوده‌ام. بگذار یک کمی پوزه اینها به خاک مالیده بشود! خانواده اشرافی، نوه‌های پلنگ‌السلطنه و ببرالدوله، که به کونشان می‌گفتند همراه ما نیا بو می‌دهی، حالا باید با اصغر دیزل و آسپیران غیاث‌آبادی هم‌پیاله بشوند!

درست است که یک پسربچه سیزده‌چهارده‌ساله قدرتی ندارد که کاری بکند. ولی وقتی مثل آدم‌های بزرگ عاشق می‌شود باید مثل آدم‌های بزرگ برای دفاع از عشق خود کاری بکند.

وقتی آقاجان می‌بُرد با لحن خیلی جدی می‌گفت: «لیلی جان، می‌توانی یک کاری بکنی، عزیزم؟» و لیلی خیلی معصوم می‌گفت بله. آن وقت آقاجان با همان لحن جدی می‌گفت: «از قول من از مامان خواهش کن چندتا گردو بیاورد بدهد به بابا که گردوبازی کند!»

قبل از اینکه زبان باز کنیم و معنی کلمات را درست بفهمیم مرتب در گوش ما خوانده بودند: تو پسری نباید گریه کنی! ... مگر تو دختری که گریه می‌کنی؟ ... هوهو. این پسر نیست که گریه می‌کند دختره ... آهای دلّاک‌باشی بیا سنبلش را ببر!

بابام‌جان، مگه خاطرخواهی به این آسانی‌ها علاج می‌شه؟ بی‌پدر از هر درد و ناخوشی بدتره. دور از جون از حصبه و قولنج بدتره ...

طبیبی پریچهره در مرو بود که در باغ دل قامتش سرو بود

چو ماکیان به در خانه چند بینی جور چرا سفر نکنی چون کبوتر طیار

به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار که بَرّو بحر فراخ است و آدمی بسیار ...

بازویت در خدمت ولی‌نعمتت باقی بماند!

نترس، این لقمه را از گلوی تو نمی‌بُرند.

چو در طاس لغزنده افتاد مور/رهاننده را چاره باید نه زور ...

مرده‌ها راحت ِ خدایی هستند. فقط زنده‌ها را می‌اندازند توی گرفتاری ...

آقات هم ماشاءاللّه خوب قال‌چاق می‌کنه ...

«تو را با نبرد دلیران چه کار/تو برزگری بیلت آید به کار

ــ مومنت، سانفرانسیسکو در هر حال در اروپا یا آمریکا یک بندر است ... چون کشتی دوستعلی‌خان نمی‌توانسته در این بندر پهلو بگیرد ... حالا کشتی شکسته بوده، بندر مخروبه بوده ... ناگهان جیغ و فریاد عزیزالسلطنه حرف اسداللّه میرزا را قطع کرد: ــ خفه شو، شازده قراضه! ... چنان توی دهنت می‌زنم که دندان‌هایت بریزد توی حلقت!

یکی کرده بی‌آبرویی بسی /چه غم دارد از آبروی کسی ...

یکی کرده بی‌آبرویی بسی /چه غم دارد از آبروی کسی ...