بریده‌هایی از کتاب دایی جان ناپلئون

ممکن است آدم از یک فکر احمقانه خنده‌اش نگیرد ولی دلیل نمی‌شود که احمقانه نباشد.

گندت بزنند! چه آن وقت که بچه بودی، چه آن وقت که جوان بودی، چه حالا، عرضه سانفرانسیسکو نداشتی و نداری ... پس خداحافظ تا تهران!

ــ عمواسداللّه، این عرب زن شما را دزدیده، بعد عکسش را قاب کرده‌اید بالای بخاری منزلتان گذاشته‌اید؟ ــ تو هنوز بچه‌ای نمی‌فهمی. اگر توی اقیانوس غرق شده باشی و در آخرین لحظه که دارد جانت با زجر و شکنجه از بدنت درمی‌رود یک نهنگ هم نجاتت بدهد به چشمت شکل ژانت مک‌دونالد می‌شود. عبدالقادر کریه‌المنظر هم همان نهنگی است که به چشم من ژانت مک‌دونالد شده است.

آدم از یک فکر احمقانه خنده‌اش نگیرد ولی دلیل نمی‌شود که احمقانه نباشد.

تو را با نبرد دلیران چکار، تو برزگری بیلت آید به کار ...

به من کمک کن که این اختلاف بین آقاجان و دایی‌جان را حل کنم یا خودت حلش کن. ولی اطمینان داشتم که خدا بین این دو راه‌حل اگر بخواهد کمکی بکند دومی را انتخاب می‌کند. این را می‌دانستم فقط راه حل اول را برای تعارف گفته بودم.

من و او هر دو نفعمان در تمام شدن این جنگ و مرافعه بود. او برای گل‌هایش و من برای تنها گلم لیلی.

مومنت، مومنت ... صبر کنید خانم ... اگر بریدن بد است چرا شما این بدبخت مادرمرده را داشتید می‌بریدید؟ اگر این مادرمرده نجنبیده بود که الان آقامحمدخان خواجه بود! ...

وقتی خاطرخواهی همه چیز دنیا را، همه مال ومنال دنیا را برای او می‌خواهی، پنداری حاتم طایی شدی

آدم بزرگش از عاشقی جان به‌در نمی‌برد چه برسد به بچه‌اش، بابام‌جان!