بریده‌هایی از کتاب دایی جان ناپلئون

چو در طاس لغزنده افتاد مور/رهاننده را چاره باید نه زور ...

مرده‌ها راحت ِ خدایی هستند. فقط زنده‌ها را می‌اندازند توی گرفتاری ...

آقات هم ماشاءاللّه خوب قال‌چاق می‌کنه ...

«تو را با نبرد دلیران چه کار/تو برزگری بیلت آید به کار

یکی کرده بی‌آبرویی بسی /چه غم دارد از آبروی کسی .

ــ مومنت، سانفرانسیسکو در هر حال در اروپا یا آمریکا یک بندر است ... چون کشتی دوستعلی‌خان نمی‌توانسته در این بندر پهلو بگیرد ... حالا کشتی شکسته بوده، بندر مخروبه بوده ... ناگهان جیغ و فریاد عزیزالسلطنه حرف اسداللّه میرزا را قطع کرد: ــ خفه شو، شازده قراضه! ... چنان توی دهنت می‌زنم که دندان‌هایت بریزد توی حلقت!

یکی کرده بی‌آبرویی بسی /چه غم دارد از آبروی کسی ...

یکی کرده بی‌آبرویی بسی /چه غم دارد از آبروی کسی ...

خدا انشاءاللّه به حق پنج‌تن، هیچ‌کس را به درد و مرض خاطرخواهی دچار نکند! آدم بزرگش از عاشقی جان به‌در نمی‌برد چه برسد به بچه‌اش، بابام‌جان!

ــ امّا، بابام‌جان، مگه خاطرخواهی به این آسانی‌ها علاج می‌شه؟ بی‌پدر از هر درد و ناخوشی بدتره. دور از جون از حصبه و قولنج بدتره ...