بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

ولنسی به این نتیجه رسید، "من فقط یک زندگی دست‌دوم داشته‌ام. تمام احساسات عالی زندگی بی‌تفاوت از کنارم گذشته‌اند. حتی عزادار هم نشده‌ام. و واقعاً هیچ‌وقت عاشق کسی بوده‌ام؟ واقعاً عاشق مادر هستم؟ نه، نیستم! شرم‌آور باشد یا نه، حقیقت همین است. من او را دوست ندارم، هیچ‌وقت نداشته‌ام. بدتر از آن، حتی از او خوشم هم نمی‌آید. پس هیچ‌چیزی راجع به هیچ نوع عشقی نمی‌دانم. زندگی‌ام خالی بوده، خالی. هیچ‌چیزی از خالی‌بودن بدتر نیست. هیچ‌چیز!"

«"اگر مرگی در کار نبود، چه کسی می‌توانست زندگی را تحمل کند؟"»،

«ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد. ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چمبره می‌زند. زندگی با ترس وحشتناک و مهم‌تر از همه، خفت‌بار است.»

«زمان واقعاً پرواز می‌کند!»

او یکی از آن آدم‌هایی بود که زندگی همیشه از کنارشان می‌گذرد. این یک واقعیت تغییرناپذیر بود.

چه دلیلی برای بلندشدن وجود داشت؟ این‌هم یک روز دلتنگ‌کنندهٔ دیگر مثل تمام روزهای پیش از آن و پر از کارهای بی‌معنی کوچک حوصله‌سربر و بی‌اهمیت بود که نفعی به هیچ‌کس نمی‌رساند

لحظه‌ای که یک زن متوجه می‌شود هیچ دلیلی برای زندگی‌کردن ندارد، نه عشق، نه وظیفه، نه هدف و نه امید، لحظه‌ای به تلخی مرگ است. ولنسی با وحشتی ناگهانی فکر کر

از وقتی‌که به یاد داشت، زندگی‌اش یکنواخت و خاکستری، بدون حتی لحظه‌ای به رنگ زرشکی یا ارغوانی بود

صرفاً شنیدن اسمش از دهان او شیرین‌تر از هر نوازشی بود که می‌توانست از هرکس دیگری دریافت کند.

بارنی گفت: «آره، اگر تجربه‌هایت را بخری، مال خودت می‌شوند. پس دیگر اهمیتی ندارد چقدر به ازای آنها تاوان بدهی. تجربهٔ دیگران هیچ‌وقت جایش را نمی‌گیرد. دنیای کهنهٔ بامزه‌ای است.»

این قانون‌شکن هرچه هم که بود یا نبود، خوشحال بود.

سرپیچی پس از شروع خیلی آسان می‌شد. در واقع فقط گام اول بود که اهمیت داشت.

هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد که ولنسی فقط به این خاطر در حضور آنها احمق بود که از آنها می‌ترسید. حالا دیگر از آنها ترسی نداشت. غل و زنجیرهای روحش باز شده بود. کاملاً آماده بود که در فرصت مناسب حرف بزند. در همین زمان، برخلاف گذشته که جرئتش را نداشت، به افکارش اجازه داده بود آزادانه بچرخند.

"جنگل‌ها به‌قدری شبیه به انسان‌ها هستند که برای شناختنشان باید با آنها زندگی کنید. پرسه‌زدن‌های گاه‌وبیگاه از مسیرهای معمول هیچ‌وقت ما را به قلب آنها راه نمی‌دهد. اگر می‌خواهیم با آنها دوست بشویم، باید سخت تلاش کنیم و دلشان را با بازدیدهای متعدد صمیمانه در زمان‌های مختلف به دست آوریم؛ صبح، ظهر و شب و در تمام فصول؛ بهار، تابستان، پاییز و زمستان.

هیچ‌کس دلش برای او تنگ نمی‌شد. مرگش برای هیچ‌کس کوچک‌ترین اهمیتی نداشت. حتی مادرش هم او را دوست نداشت؛ مادرش که آرزو می‌کرد به‌جای او یک پسر به دنیا آورده بود یا حدأقل یک دختر خوشگل.

چشمانش به بندی افتاد که زندگی‌اش را تغییر داد. جان فاستر نوشته بود: «ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد. ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چمبره می‌زند. زندگی با ترس وحشتناک و مهم‌تر از همه، خفت‌بار است.» ولنسی "جادوی بال‌ها" را بست و سرپا ایستاد. می‌رفت و دکتر ترنت را می‌دید.

چرا بعضی از دخترها باید همه چیز گیرشان می‌آمد و بعضی دیگر هیچی؟ عادلانه نبود.

هیچ‌وقت برایش سؤال نشده بود که اگر سعی کند راجع به چیز دیگری صحبت کند، چه اتفاقی می‌تواند بیفتد. می‌دانست، برای همین هیچ‌وقت امتحانش نمی‌کرد.

ترس از دلخوری‌های ناگهانی مادرش، ترس از توهین به عموبنجامین، ترس از تحقیرهای عمه‌ولینگتون، ترس از اظهارنظرهای نیش‌دار عمه‌ایزابل، ترس از اینکه مورد تأیید عموجیمز واقع نشود، ترس از توهین‌کردن به نظرات و تعصبات تمام خانواده، ترس از اینکه نتواند حفظ ظاهر کند، ترس از اینکه نظر واقعی‌اش را راجع به چیزی بیان کند، ترس از فقر در کهن‌سالی. ترس، ترس، ترس، هیچ‌وقت نمی‌توانست از دستش فرار کند. مثل تار عنکبوتی پولادین او را می‌بست و به دام می‌انداخت.

با تلخی فکر کرد که در تمام طول زندگی‌اش همیشه از چیزی ترسیده بود.