بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

اگر مرگی در کار نبود، چه کسی می‌توانست زندگی را تحمل کند؟"

خیلی دوستش داشتم، هنوز هم دوستش دارم، همیشه دوستش خواهم داشت.

اگر تجربه‌هایت را بخری، مال خودت می‌شوند. پس دیگر اهمیتی ندارد چقدر به ازای آنها تاوان بدهی. تجربهٔ دیگران هیچ‌وقت جایش را نمی‌گیرد.

من هیچ‌وقت درست‌وحسابی زندگی نکرده‌ام. فقط نفس می‌کشیده‌ام.

همیشه به باد حسودی می‌کرد. به آزادی‌اش. به اینکه هرجا خوش داشته باشد، می‌وزد. در میان تپه‌ها، بر فراز دریاچه‌ها. چه طعم و چه نشاطی داشت! چه ماجراهای سحرانگیزی را که پشت سر نمی‌گذاشت!

عشق آخرین ترسش را هم سوزانده بود. عشق! این تسخیر جسم و روح و ذهن عجب گزنده، عذاب‌آور و بی‌اندازه شیرین بود!

«ترس گناه اصلی است. تقریباً تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد.»

اصلاً نمی‌دانست چرا دارد از سر تا پا می‌لرزد. مطمئناً به‌خاطر قلبش بود، فقط ای‌کاش او متوجهش نمی‌شد!

«گفت: "سیسی گی دارد می‌میرد و مایهٔ ننگ و شرمندگی است که در یک جماعت مسیحی هیچ‌کسی نیست که موقع مرگ کاری برایش انجام بدهد. هر چیزی هم که بوده و هر کاری هم که کرده، بالأخره یک انسان است."»

ای‌کاش می‌توانستم توی جفتشان به یک اندازه باشم.» ولنسی متفکرانه گفت: «مگر این دنیا همین شکلی نیست؟»

ما همه مرده‌ایم، تمام خاندان استیرلینگ. بعضی‌هامان دفن شده‌ایم و بعضی‌هامان نه، حدأقل نه هنوز. تنها فرقمان همین است

تا وقتی زندگی پابرجاست، ترس هم وجود دارد.

زندگی‌ام خالی بوده، خالی. هیچ‌چیزی از خالی‌بودن بدتر نیست. هیچ‌چیز!"

درحالی‌که ساعات تاریک سپری می‌شدند، سرکشی در روحش جوشید؛ نه به‌خاطر اینکه هیچ آینده‌ای نداشت، بلکه به‌خاطر اینکه هیچ گذشته‌ای نیز نداشت

عادلانه نبود درحالی‌که هیچ‌وقت زندگی نکرده، مجبور باشد بمیرد.

خانم فردریک گفت: «به نظرم، اگر کسی تصمیم بگیرد که سرما نخورد، سرما نمی‌خورد.» پس مشکل از اینجا بود. همه‌اش تقصیر خود ولنسی بود.

با تلخی فکر کرد که در تمام طول زندگی‌اش همیشه از چیزی ترسیده بود. حتی در اولین خاطراتی که از زندگی‌اش داشت، به یاد می‌آورد که با تمام وجود از خرس سیاه بزرگی که به گفتهٔ دخترعمه استیکلز در گنجهٔ زیر راه‌پله زندگی می‌کرد، می‌ترسید. «و همیشه هم همین‌جوری می‌مانم، می‌دانم. کاری از دستم برنمی‌آید. نمی‌دانم چه احساسی دارد که دائم لرز به تن آدم نباشد.»

«توی دنیا تنها چیز قابل‌اطمینان جدول ضرب است.»

اگر مرگی در کار نبود، چه کسی می‌توانست زندگی را تحمل کند؟

زندگی نمی‌تواند به‌خاطر ظهور تراژدی از حرکت بماند. حتی اگر پسر آدم بمیرد، همچنان باید غذا آماده کرد و حتی اگر تنها دختر آدم دارد دیوانه می‌شود، باید ایوان خانه را تعمیر کرد.