بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

باغچه غرق در افسون گرگ‌ومیش گرم و معطر ژوئیه بود. چند ستاره طلوع کرده بودند و نغمهٔ سینه‌سرخ‌ها سکوت مخملی زمین پشتی را می‌شکست. ولنسی چشم به راه کنار دروازه ایستاده بود. آیا می‌آمد؟ اگر نمی‌آمد...

چهرهٔ ولنسی در هم رفت و گفت: «می‌دانم. می‌دانم. زن‌ها همیشه می‌دانند و آرزوها...»

زیر نور ماه به عمق چشمانش خیره شده و فهمیده بود. در همان لحظهٔ بسیار کوچک همه چیز تغییر کرده بود. چیزهای قدیمی از میان رفته و همه چیز جدید شده بود.

در قلبش چیزی ظریف، دور از دسترس و ملکوتی جا داشت. هیچ رؤیایی به گرد پایش نمی‌رسید. او دیگر تنها نبود. او به جمع گستردهٔ خواهرانش تعلق داشت؛ تمام زنانی که زمانی در این دنیا عاشق شده بودند.

چه احساسی دارد آدم یک نفر را داشته باشد که با او همدردی کند، یک نفر که واقعاً اهمیت بدهد، که حتی اگر هیچ کار دیگری هم نمی‌کند، فقط دستش را محکم نگه دارد. یک نفر که فقط بگوید: «می‌دانم. ترسناک است، شجاع باش! خیلی زود خوب می‌شوی!»

سارا تیلور، با چشمان بزرگ رنگ‌پریدهٔ بی‌احساسش که فقط با دستورالعمل‌های مختلف درست‌کردن خیارشورش شناخته می‌شد و بس. این‌قدر از اینکه حرف نامناسبی بزند هراسان بود که تقریباً هیچ‌وقت چیزی نمی‌گفت که ارزش شنیدن داشته باشد.

«ای‌کاش قبل از اینکه بمیرم، بتوانم فقط یک تپهٔ خاک کوچک برای خودم داشته باشم

شاید همین الآن می‌مرد. به طرز غم‌انگیزی احساس تنهایی می‌کرد. وقتی‌که ذهنش به کار افتاد، از خودش پرسید که چه احساسی دارد آدم یک نفر را داشته باشد که با او همدردی کند، یک نفر که واقعاً اهمیت بدهد، که حتی اگر هیچ کار دیگری هم نمی‌کند، فقط دستش را محکم نگه دارد

ولی می‌دانید، ما همه مرده‌ایم، تمام خاندان استیرلینگ. بعضی‌هامان دفن شده‌ایم و بعضی‌هامان نه، حدأقل نه هنوز. تنها فرقمان همین است

مادرش او را مجبور کرده بود در اتاق نشیمن، بین خودش و دخترعمه استیکلز، زانو بزند و بگوید: «خدایا، من را به‌خاطر دروغ‌گویی ببخش!» ولنسی آن را گفته بود، اما وقتی از روی زانوهایش بلند شد، زیر لب گفته بود: «اما خدایا، تو می‌دانی که من داشتم راستش را می‌گفتم.» ولنسی آن‌موقع راجع به گالیله نشنیده بود، اما سرنوشتش شبیه به او بود. بعد به همان شدت که انگار اعتراف نکرده و دعا نخوانده باشد، تنبیه شده بود.

سرکشی در روحش جوشید؛ نه به‌خاطر اینکه هیچ آینده‌ای نداشت، بلکه به‌خاطر اینکه هیچ گذشته‌ای نیز نداشت.

با وجود اینکه از مرگ نمی‌ترسید، نسبت به آن بی‌تفاوت نبود. متوجه شد که از آن بیزار است. عادلانه نبود درحالی‌که هیچ‌وقت زندگی نکرده، مجبور باشد بمیرد.

ولنسی فکر کرد، "این‌قدر کارهای بد کمی انجام داده‌ام که مجبورند به همان قدیمی‌ها چنگ بیندازند!

همیشه برایم عجیب بود که چرا مردم این‌قدر دوست دارند برای کسی که مطلقاً هیچی راجع به او نمی‌دانند، حرف دربیاورند.

جانی که سراسر درد، اما هنوز "جان" بود.

ترجیح می‌دهم توی بهشت او را به یاد داشته باشم و مفلوک باشم تا اینکه با فراموش کردنش خوشحال بشوم.

بارنی قسم می‌خورد: «یک بشقاب سیب، آتش شومینه و یک کتاب خوب برای خواندن جایگزین خوبی برای بهشت است.»

این مادر کهن‌سال، طبیعت، که تنها به "شوق کار کردن" مشغول به کار است و بیهوده قصد خودنمایی ندارد، هنرمندی بی‌نظیر است.

این تنها آزادی‌ای است که می‌توانیم به آن امید داشته باشیم، آزادی انتخاب بندمان

"آن بند که بر خود خریم، بند نیست؟