بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

«ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد. ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چمبره می‌زند. زندگی با ترس وحشتناک و مهم‌تر از همه، خفت‌بار است.»

"اگر بتوانید با کسی نیم ساعت در سکوت بنشینید و بااین‌حال کاملاً راحت باشید، می‌توانید با آن شخص دوست بشوید. اگر نمی‌توانید، هرگز دوست یکدیگر نمی‌شوید و نیازی نیست در این راه وقت تلف کنید."»

«ترس گناه اصلی است. تقریباً تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد.»

چند جین گربه. جمع گربه‌ها به‌شدت برای ولنسی وسوسه‌انگیز بود. تصویر جزیره‌ای گربه‌زده در موسکوکا در ذهنش جرقه زد.

می‌ترسید اگر گریه کند، درد دوباره به قلبش هجوم آورد.

«به نظرم، هرکسی یک قصر آبی دارد. فقط هرکسی برای آن اسم مخصوص خودش را دارد. من هم یک زمانی یکی برای خودم داشتم

«یک بشقاب سیب، آتش شومینه و یک کتاب خوب برای خواندن جایگزین خوبی برای بهشت است.»

رنگ اندوه "صفحات پیشین زندگی را هم آلوده می‌کند"

«نمی‌دانیم کجا داریم می‌رویم، ولی خود رفتن مزه می‌دهد، مگر نه؟»

هیچ آزادی مطلقی روی زمین وجود ندارد. فقط نوع محدودیت‌هاست که متفاوت و نسبی هستند. تو الآن احساس می‌کنی آزادی، چون از یک محدودیت فوق‌العاده غیرقابل‌تحمل فرار کرده‌ای. ولی واقعاً همین‌طور است؟

«چیزهایی بدتر از مرگ هم پیدا می‌شود.»

با ناباوری پرسید: «این‌قدر من را دوست داری، ولنسی؟» ولنسی با صدای زیری گفت: «آره، همین‌قدر... دوستت دارم.»

«می‌بینید، من هیچ‌وقت درست‌وحسابی زندگی نکرده‌ام. فقط نفس می‌کشیده‌ام. همیشه تمام درها به رویم بسته بوده‌اند.»

همیشه به باد حسودی می‌کرد. به آزادی‌اش. به اینکه هرجا خوش داشته باشد، می‌وزد. در میان تپه‌ها، بر فراز دریاچه‌ها. چه طعم و چه نشاطی داشت! چه ماجراهای سحرانگیزی را که پشت سر نمی‌گذاشت!

آزادی و استقلال خیلی خوب بود، ولی آدم نباید احمقانه رفتار می‌کرد.

دکتر استالینگ، برایم کوچک‌ترین اهمیتی ندارد که چه می‌گویند، کوچک‌ترین اهمیتی!»

«به نظرم، هرکسی یک قصر آبی دارد. فقط هرکسی برای آن اسم مخصوص خودش را دارد.

مایهٔ ننگ و شرمندگی است که در یک جماعت مسیحی هیچ‌کسی نیست که موقع مرگ کاری برایش انجام بدهد. هر چیزی هم که بوده و هر کاری هم که کرده، بالأخره یک انسان است."

نه می‌خواهم بهشتی باشم، نه جهنمی. ای‌کاش می‌توانستم توی جفتشان به یک اندازه باشم.» ولنسی متفکرانه گفت: «مگر این دنیا همین شکلی نیست؟»

از اینکه برای راضی‌کردن دیگران زندگی کنم، خسته شده‌ام