بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

آزادی و استقلال خیلی خوب بود، ولی آدم نباید احمقانه رفتار می‌کرد

"ناامید آزاد است، امیدوار اسیر."»

"ناامید آزاد است، امیدوار اسیر."»

«گفتم: "داس، کجا داری می‌روی؟" و او گفت: "دارم می‌روم قصر آبی‌ام را پیدا کنم."»

رنگ اندوه "صفحات پیشین زندگی را هم آلوده می‌کند"،

«"اگر مرگی در کار نبود، چه کسی می‌توانست زندگی را تحمل کند؟"»،

هنوز جوان‌بودن خیلی با جوان‌بودن فرق دارد.»

عشق! این تسخیر جسم و روح و ذهن عجب گزنده، عذاب‌آور و بی‌اندازه شیرین بود!

بالا دست تسلطی که جماعت این مبلغ‌ها روی زن‌ها دارند، پیدا نمی‌شود."

وقتی آبروی یک زن لکه‌دار می‌شود، دیگر هیچ‌چیزی نمی‌تواند آن را برگرداند.

ولنسی از این مهمانی‌ها متنفر بود، چون تا چند هفته بعد از آنها مجبور می‌شدند برای پرداخت هزینه‌هایشان مدبرانه در خرج و مخارج خود صرفه‌جویی کنند

ناامید آزاد است، امیدوار اسیر

تمام عمرم سعی کرده‌ام بقیه را راضی کنم و شکست خوردم. بعد از این خودم را راضی می‌کنم! دیگر هیچ‌وقت به چیزی تظاهر نمی‌کنم.

در زندگی هر زن ساعت مخصوصی وجود دارد که اگر پیدایش کند، تا آخر عمر خوشحال خواهد بود. اگر فقط بتوانم آن یک ساعت را پیدا کنم، با آرامش می‌میرم."

«ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد. ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چمبره می‌زند. زندگی با ترس وحشتناک و مهم‌تر از همه، خفت‌بار است.»

چرا بعضی از دخترها باید همه چیز گیرشان می‌آمد و بعضی دیگر هیچی؟ عادلانه نبود.

ولنسی یک بار با خون‌سردی از او پرسید: «فایدهٔ این عصبانی شدن‌ها چیه؟» ایبل گفت: «کمک می‌کند آرام بشوم.»

بارنی گفت: «آره، اگر تجربه‌هایت را بخری، مال خودت می‌شوند. پس دیگر اهمیتی ندارد چقدر به ازای آنها تاوان بدهی. تجربهٔ دیگران هیچ‌وقت جایش را نمی‌گیرد. دنیای کهنهٔ بامزه‌ای است.»

نه می‌خواهم بهشتی باشم، نه جهنمی. ای‌کاش می‌توانستم توی جفتشان به یک اندازه باشم.

از اینکه برای راضی‌کردن دیگران زندگی کنم، خسته شده‌ام و تصمیم گرفته‌ام که خودم را راضی نگه دارم