بریده‌هایی از کتاب دوپامین، مولکولی با خواص شگفت انگیز

از دید دوپامین، داشتن مهم نیست، به دست آوردن مهم است.

بیشتر ما در برهه‌ای از عمر خود سرانجام به این نکته پی می‌بریم که دوپامین دارد ما را سرکار می‌گذارد.

اما وقتی به چیزی رسیدید که می‌خواهید می‌بینید آن طور که دلتان می‌خواست مطلوب نیست. هیجان ترشح دوپامین یا همان هیجان پیش‌بینی، ابدی نیست. سرانجام آینده به حال و راز هیجان آلود ناشناخته به آشنایی پرملال تبدیل می‌شود. در این مرحله دیگر کار دوپامین تمام می‌شود و مرحله دلزدگی و وادادگی فرا می‌رسد.

آرزو پایدار، و خوشی گذراست تسلیم شدن در برابر وسوسه الزاما منجر به لذت نمی‌شود. چون خواستن و دوست داشتن دو چیز متقاوت هستند. دوپامین وعده‌هایی می‌دهد که نمی‌تواند به آن‌ها پای‌بند بماند.

دوپامین وظیفه روشن و مشخصی دارد: افزایش دادن منابع در درسترس بشر در آینده و جستجوی چیزهای بهتر.

دانشمندان پی بردند کار اصلی دوپامین ایجاد لذت نیست. بلکه وظیفه دوپامین ایجاد احساسی به مراتب عمیق‌تر است و درک دوپامین می‌تواند کلید فهم و حتی پیش‌بینی طیف گسترده‌ای از رفتار و اعمال انسان: از هنرهای خلاق گرفته تا ادبیات و موسیقی؛ دستیابی به موفقیت؛ و کشف دنیاهای جدید و قوانین طبیعت؛ تفکر درباره خدا - و دل سپردن به عشق باشد.

عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم. وقتی الهه عشق که ما را به سوی حجله بخت فرامی خواند به عجوزه‌ای خواب‌آلود بدل شود که بینی چرکین خود را در دستمالی آلوده تخلیه می‌کند، ماهیت عشق - که دلیل ماندن بود - از رؤیاهای غوطه‌ور در دوپامین بیرون می‌آید و به چیزی دیگر تبدیل می‌شود... اما چه چیزی؟

فعالیت دوپامین فقط شاخص لذت نیست بلکه فعالیت دوپامین نوعی واکنش در برابر پیشامدهای شگفتی‌زا و رویدادهای محتمل و پیش‌بینی‌هاست.

عشق نوعی نیاز، وسوسه یا انگیزه برای جستجوی بزرگترین موهبت‌های زندگی است. هلن فیشر، انسان‌شناس زیست‌شناختی

انسان برای تحقق پیشرفت نیاز دارد که نخست به پیشرفت اعتقاد داشته باشد.

بعد به آنان تکنیک پرورش رؤیا (Dream incubation) را یاد داد

برخی از دانشمندان دوپامین را مولکول لذت و مسیری را که سلول‌های تولیدکننده دوپامین در آن فعالند، مدار پاداش نامیده‌اند.

عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم.

رهبران سیاسی از شعله‌ور کردن آتش خصومت بین اعضای دو گروه سود می‌برند، چون از این راه می‌توانند پیروان وفادار و سرسختی برای خود فراهم کنند.

اعتیاد وقتی به وجود می‌آید که مدار آرزو به دنبال تحریک افراطی وارد مرحله‌ای آسیب شناختی می‌شود.

تحقیق در موش‌ها نشان داد که داروهای بالابرنده سطح دوپامین رفتار اکتشافی را بیشتر می‌کنند. موش‌هایی که این داروها را مصرف کنند بیشتر در قفس حرکت می‌کنند و از ورود به محیط‌های ناآشنا واهمه‌ای ندارند. آیا می‌توان نتیجه گرفت که انسان‌های نخستین به دلیل تحریک دوپامین از آفریقا خارج شدند و در سراسر جهان پخش شدند؟ دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا برای پاسخ دادن به این سوآل داده‌های دوازده تحقیق درباره فراوانی ژن‌های دوپامینی را گردآوری و تلفیق کردند.

کار اصلی دولت کنترل است. مردم یا به دلیل تسلیم در برابر نیرویی غالب یا برای دریافت حمایت، داوطلبانه آزادی خود را در اختیار دولت قرار می‌دهند. در هر حال همیشه عده‌ای اندک بر زندگی باقی مردم جامعه تسلط می‌یابند.

طبق تحقیقاتی که انجام شده دوپامین عامل پس پرده بروز خلاقیت و جنون است. با خواندن هر فصل کتاب گویی کلید دری بسته را می‌یابیم و در هر گام وارد فضایی فرح بخش و تازه می‌شویم.

در مطالعه‌ای در ایسلند پروفایل ژنتیکی بیش از ۸۶۰۰۰ نفر را بررسی کردند و دیدند بازیگران، رقاصان، موسیقی‌دانان، کاروزان هنرهای بصری یا نویسندگان به احتمال بیشتری دارای ژن‌های اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی هستند. آیزاک نیوتون کاشف حساب دیفرانسیل و انتگرال و قانون جهانی گرانش یکی از این نوابغ بیمار بود. او در برقراری ارتباط با دیگران مشکل داشت و با ریاضیدان و فیلسوف آلمانی لایب‌نیتس درگیر جدال علمی ناخوشایندی شد. نیوتون آدمی پنهانکار و بدگمان و تا سرحد ابراز خشونت، بی‌عاطفه بود. وقتی رییس ضرابخانه سلطنتی شد بسیاری از حقه‌بازان و فریبکاران را با وجود مخالفت‌های بسیار به دار آویخت. سرانجام گرفتار جنون شد.

افزایش ترشح دوپامین لذتی در ما ایجاد می‌کند که با لذت ناشی از ترشح پیام‌رسان‌های عصبی سیستم «اینجا و اکنون» (که بیشتر به احساس رضایت شبیه است) فرق دارد. لذت‌های مربوط به ترشح دوپامین ما را وادار می‌کند به جستجوی «بیشتر» برویم.