بریده‌هایی از کتاب دوپامین، مولکولی با خواص شگفت انگیز

ین ماده مانند سوخت موتور رؤیاهای ما عمل می‌کند و در هنگام شکست، به سرچشمه ناامیدی ما تبدیل می‌شود.

همین نئوکورتکس است که به انسان در میان موجودات جایگاهی یگانه داده است. به کمک همین بخش مغز می‌توانیم خود را در آینده‌ای که آرزوها ما را به طرف آن جلو می‌برند تصور کنیم و برای این آینده نقشه بریزیم

در مقام عشق دوپامین فقط یک آغازگر است و هرگز ما را به نقطه پایان و رضایت تام نمی‌رساند و فقط می‌گوید: «بیشتر».

عواطفی که ارضاء آن‌ها به تأخیر بیفتد برجا می‌مانند و دوام پیدا می‌کنند.

انتظار، بخش هیجانی عشق را طولانی‌تر و شدیدتر می‌کند.

اکسی‌توسین و وازوپرسین مربوط به رابطه درازمدت هستند. اکسی‌توسین بیشتر در زنان و وازوپرسین بیشتر در مردان فعال است.

اگر بخواهیم از چیزهایی که داریم (در قیاس با چیزهایی که می‌توانیم داشته باشیم) لذت ببریم مغز ما باید از دوپامین معطوف به آینده به مواد شیمیایی معطوف به زمان حال روی کند. این‌ها مجموعه‌ای از نوروترنسمیترهای مربوط به اینجا و اکنون هستند که بیشتر ما با نام آن‌ها آشنا هستیم. نوروترنسمیترهایی مانند سروتونین، اکسی‌توسین و آندورفین (یا همان مورفین مغز) و نیز دسته‌ای از مواد شیمیایی موسوم به آندوکانابینوئید (یا ماری جوانای مغز).

مواد اعتیادآور مثل موشک هدایت شونده به مدارهای آرزوی مغز اصابت می‌کنند و نوعی انفجار شیمیایی قوی ایجاد می‌کنند. هیچ‌یک از رفتارهای طبیعی ما از جمله صرف غذا یا ارتباط جنسی توان رقابت با این مواد را ندارند. آلن لشنر رییس قبلی انستیتو ملی مبارزه با سوءمصرف دارو می‌گوید داروها مدار آرزو را «تسخیر می‌کنند.» مواد اعتیادآور بیش از پاداش‌های طبیعی مانند غذا و رابطه جنسی که بر همین سیستم انگیزش مغز اثر می‌گذارند آن را تحریک می‌کنند.

فرق گذاشتن بین چیزهایی که می‌خواهیم و چیزهایی که دوست داریم دشوار است. بارزترین شکل تفاوت بین خواستن و دوست داشتن را در افراد معتاد می‌توان دید.

تسلیم شدن در برابر وسوسه الزاما منجر به لذت نمی‌شود. چون خواستن و دوست داشتن دو چیز متقاوت هستند. دوپامین وعده‌هایی می‌دهد که نمی‌تواند به آن‌ها پای‌بند بماند

عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم

عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم.

مغز انسان طوری طراحی شده که شیفته امور غیرمنتظره و چشم به راه امور آینده باشد. آینده‌ای که آبستن رویدادهای هیجان‌انگیز بسیار است. اما وقتی همه چیز عادی و روزمره شود و از هیجان عاری باشد، مغز به مسایل جدیدتر گرایش می‌یابد.

وقتی این رویدادها تکرار می‌شوند و دیگر تازگی ندارند، نمی‌توانند موجب افزایش ترشح دوپامین شوند و دیگر یک پیام دلخواه یا نامه‌ای طولانی‌تر یا میزی جذاب‌تر نمی‌تواند آن حجم قبلی ترشح دوپامین را ایجاد کند.

فعالیت دوپامین فقط شاخص لذت نیست بلکه فعالیت دوپامین نوعی واکنش در برابر پیشامدهای شگفتی‌زا و رویدادهای محتمل و پیش‌بینی‌هاست.

کار اصلی دوپامین ایجاد لذت نیست. بلکه وظیفه دوپامین ایجاد احساسی به مراتب عمیق‌تر است و درک دوپامین می‌تواند کلید فهم و حتی پیش‌بینی طیف گسترده‌ای از رفتار و اعمال انسان: از هنرهای خلاق گرفته تا ادبیات و موسیقی؛ دستیابی به موفقیت؛ و کشف دنیاهای جدید و قوانین طبیعت؛ تفکر درباره خدا - و دل سپردن به عشق باشد.

عشق نوعی نیاز، وسوسه یا انگیزه برای جستجوی بزرگترین موهبت‌های زندگی است.

گزارشگر روزنامه با محققان کمبریج مصاحبه کرده بود. آن‌ها مغز افراد جوان را حین تماشای فیلم‌های هرزه‌نگاری اسکن کرده بودند و همانطور که حدس می‌زدند، مدارهای دوپامین این افراد حین تماشای این فیلم‌ها بسیار فعال شده بودند. وقتی به این افراد به جای فیلم‌های هرزه‌نگاری فیلم‌های معمولی نشان دادند فعالیت مدارهای دوپامین به سطح عادی برگشت.

افراد سالم نیز که هیچ‌گونه دارویی مصرف نمی‌کنند مستعد فعال شدن دوپامین به دنبال بازدید از صفحات هرزه‌نگاری وب هستند.

تسلیم شدن در برابر وسوسه الزاما منجر به لذت نمی‌شود. چون خواستن و دوست داشتن دو چیز متقاوت هستند.