بریده‌هایی از کتاب دوپامین، مولکولی با خواص شگفت انگیز

با توسعه واقعیت مجازی نژاد انسان به وادی شب تیره گام می‌نهد و مدارهای دوپامینی نیز به او القاء می‌کنند که این بهترین حالت ممکن است.

اگر واقعیت مجازی بتواند پاسخگوی مناسبی برای نیازهای زن و مرد باشد دیگری چه امیدی به بقای نسل بشر در آینده وجود دارد؟

گام بعدی تولید لباس‌های چسبانی است (بادی) که با ما امکان می‌دهد رابطه جنسی مجازی را بدون مشکل تولید فرزندان ناخواسته با تمام حواس خود درک کنیم.

اگر دستگاه‌های شبیه‌ساز لمسی در عرصه واقعیت مجازی تحقق یابند، هرزه‌نگاری می‌تواند همه انسان‌ها را معتاد کند. هم اکنون دستگاه‌هایی وارد بازار شده‌اند که تحریک جنسی را همزمان با تصاویر مجازی هرزه‌نگاری از اسباب بازی‌های کامپیوتری ارائه می‌کنند. این عرصه از نظر مالی بسیار سودآور است.

لمس آخرین جبهه‌ای است که در واقعیت مجازی باید فتح شود. سازندگان اینگونه وسایل مجازی می‌توانند با تقلید رابطه جنسی خوراک مناسبی برای رسانه‌ها فراهم کنند. وقتی می‌شود در عالم خیال با هر دلبر فتانی نرد عشق باخت دیگر چه نیازی به شریکی پرتوقع و ملال‌آور و درمانده داریم؟

اقعیت مجازی با تولید تصویر و صدا و سایر جلوه‌های حسی در آینده نزدیک به طور آنلاین در دسترس همه قرار می‌گیرد. مثلا محققان سنگاپور نوعی شبیه‌ساز دیجیتال چشایی ساخته‌اند. این وسیله الکترودهایی دارد که می‌توانند جریان الکتریکی مستقیم و حرارت را به زبان منتقل کنند. وقتی زبان با مقدارهای گوناگونی از الکتریسیته و گرما تحریک شود، مزه‌های مختلفی مثل شوری و تلخی و ترشی ایجاد می‌شوند.

در نهایت اگر واقعیت مجازی منجر به نابودی نسل بشر نشود، می‌تواند شتاب حرکت آن در سراشیبی سقوط را بیشتر کند. با واقعیت مجازی افراد می‌توانند به مناطق زیبا و مهیج سفر کنند یا در یک آن به قهرمان کیهان تبدیل شوند.

در کشورهای در حال توسعه نیز این نرخ رو به نزول است. برزیل، چین، کاستاریکا، ایران، لبنا، سنگاپور، تایلند، تونس و ویتنام همگی به سطحی پایین‌تر از نرخ جایگزینی جمعیت رسیده‌اند.

در بعضی از کشورهای در حال توسعه نرخ جایگزینی جمعیت به دلیل نرخ بالای مرگ و میر شیرخواران ۴/۳ درصد است. میزان متوسط این نرخ در جهان نیز ۳/۲ است. همه کشورهای اروپای، استرالیا، کانادا و ژاپن، کره جنوبی و نیوزیلند به زیر سطح نرخ جایگزینی جمعیت رسیده‌اند. اما آمریکا به لطف وجود مهاجرانی که از کشورهای در حال توسعه می‌آیند و هنوز عادت تداوم بخشیدن به نسل انسان را از دست نداده‌اند، وضع باثبات‌تری دارد.

امروزه دوپامین که همواره نظر به آینده دارد مردم کشورهای توسعه یافته را به فرزندآوری تشویق نمی‌کند، چون در این کشورها هیچ پدر و مادری نمی‌تواند امید داشته باشد که فرزندانش در سن پیری از او حمایت کنند.

امروزه در کشورهای توسعه‌نیافته مردم دیگر تمایل چندانی برای بچه‌دار شدن ندارند. بزرگ کردن بچه خرج زیادی دارد. طبق آمار اداره کشاورزی آمریکا برای آنکه یک بچه بزرگ شود و به سن ۱۸ سالگی برسد پدر و مادر باید قریب ۲۴۵ هزار دلار خرج کنند.

با وجود این همه راه‌های متنوع برای تفریح و سرگرمی و این همه عمر که باید صرف آموختن کنیم و این همه کار که روی سر ما ریخته، ناگزیریم برای حفظ تعادل چیزی را فدا کنیم و آن چیز «خانواده» است. طبق آمار اداره ممیزی آمریکا در فاصله سال‌های ۱۹۷۶ الی ۲۰۱۲ تعداد زنان بدون فرزند در آمریکا تقریباً دو برابر شده است

شاید روزی هوش مصنوعی با برخورداری از قدرت برنامه‌ریزی برای مدارهای خود به این نتیجه برسد که حذف نژاد انسان بهترین راه برای رسیدن به هدف اوست.

با پیشرفت در عرصه هوش مصنوعی نتایجی غیرقابل تصور به بار می‌آید. در کامپیوترهای جدید به جای آنکه برنامه‌ریز دستور کار کامپیوتر را تعیین کند، خود کامپیوتر بر این اساس که چه راهی او را زودتر به مقصد می‌رساند فعالیت خود را تنظیم و رهبری می‌کند و برنامه‌های خود را برای حل مسئله بهبود می‌بخشد. در این پدیده رایانش فرگشتی نامیده می‌شود مدارهایی که کامپیوتر را به توفیق می‌رسانند تقویت و مدارهایی به شکست می‌انجامند تضعیف می‌شوند.

آرماگدون هسته‌ای آشکارترین حالتی است که طی آن دوپامین می‌تواند کلک نوع بشر را بکند. دانشمندان با برخورداری از سیستم دوپامین فعال ابزارهای جنگی خطرناکی را برای فرمانروایان دوپامینی ساخته‌اند.

مغز انسان زمانی پدید آمد که بقای گونه او در معرض خطر بود.

انسان با کمک دوپامین ابزارهای جدید ساخت، علوم انتزاعی را پایه‌ریزی کرد و برای آینده نقشه‌های بهتری کشید. به این ترتیب دوپامین انسان را به گونه برتر زمین تبدیل کرد. اما اینک در محیطی سرشار از امکانات که انسان بر آن تسلط یافته و فناوری پیچیده و دقیقی را بنیان نهاده و در زمانه‌ای که دیگر کسب «فزونی» نقشی در بقای گونه ندارد، دوپامین دارد به نوعی ما را به سوی نابودی می‌راند.

مطالعه‌ای در دانشگاه هاروارد که از ۷۴ سال قبل در حال انجام است نشان داده که انزوای اجتماعی (حتی در فقدان احساس تنهایی) به احتمال ۵۰ درصد خطر مرگ زودرس افراد را افزایش می‌دهد. سیگار کشیدن، چاقی یا ورزش نکردن نیز اثر مشابهی دارند. مغز ما برای ادامه حیات به روابط دوستانه نیاز دارد.

باید بدانیم که دوپامین رهبر ارکستر است، نه خود ارکستر.

برای خاراندن سر ابتدا باید مدارهای دوپامینی مغز تصمیم بگیرند که کار خوبی است و باید انجام شوند.