بریده‌هایی از کتاب تبصره ۲۲

ممکنه برای آدمِ اشتباهی گریه کنی.

«هر چیزی که ارزش داشته باشه براش زندگی کنی ارزش مُردن هم داره.»

دنیایی که هرگز گرما و غذا و عدالت کافی برای همه فراهم نکرده است، جز برای مشتی آدمی زرنگ و بی‌همه‌چیز. عجب دنیای نکبتی!

«هیچ‌وقت تابه‌حال تو موقعیتی قرار گرفتهٔ که فکر کنی قبلاً هم توش بودهٔ، با این‌که می‌دونی اولین‌باره که تو اون موقعیتی؟»

همه همیشه با او خیلی صمیمانه رفتار می‌کردند ولی هیچ‌کس واقعاً با او خوب نبود؛ همه با او حرف می‌زدند و هیچ‌کس به او چیزی نمی‌گفت

فخر فروختن و بالیدن به چیزی که باید ازش خجالت بکشیم. این ترفند همیشه جواب داده

«باهام ازدواج نمی‌کنی چون من دیوونه‌م و می‌گی دیوونه‌م چون می‌خوام با تو ازدواج کنم. درسته؟»

این روزها هر احمقی می‌تونه پول دربیاره و اغلب‌شون هم درمی‌آرن. ولی آدم‌های بااستعداد و باشعور چی؟ مثلاً یک شاعر رو اسم ببرید که پول دربیاره.»

سرهنگ کارگیل در یکی از یادداشت‌های اندرزگونه‌اش که با امضای ژنرال پکم تکثیر شده بود، چنین نوشت؛ «برای پول درنیاوردن باید کلی فکر کنی. این روزها هر احمقی می‌تونه پول دربیاره و اغلب‌شون هم درمی‌آرن. ولی آدم‌های بااستعداد و باشعور چی؟ مثلاً یک شاعر رو اسم ببرید که پول دربیاره.»

نمی‌توانست به‌شان بفهماند که یه پیر هاف‌هافوی امّل بیست و هشت‌ساله است