بریده‌هایی از کتاب پاییز پرستوی سفید

هیچ‌وقت، هیچ‌وقت زمان به‌تندی لحظه‌هایی که کنار او هستم، نمی‌گذرد.

امّا چه‌طور از چیزی که وسط سینهٔ خودم خانه کرده، فرار کنم؟

مرگ هروقت باشد و هرجا باشد، بی‌موقع‌ترین و غیرطبیعی‌ترین اتّفاق جهان است.

بدبختی بزرگِ زندگی، مردن نیست. دوست‌نداشتن است. بدبختی بزرگِ زندگی پیدانکردن آدم‌هایی است که بتوانی تا آخرِ دنیا، تا ابد دوست‌شان داشته باشی.

امان از حرف‌هایی که روی‌مان نمی‌شود بزنیم. امان از حرف‌هایی که تا ابد ته دل‌مان می‌مانند. حرف‌هایی که هیچ‌وقت و هیج‌جای دیگر هم نمی‌شود خرج‌شان کرد.

حتماً نباید سال‌ها بگذرد تا بزرگ بشوی. گاهی فقط یک بعدازظهر، یک شب کافی است که از دنیای بچّگی پرتت کند بیرون.

بدبختی بزرگِ زندگی، مردن نیست. دوست‌نداشتن است. بدبختی بزرگِ زندگی پیدانکردن آدم‌هایی است که بتوانی تا آخرِ دنیا، تا ابد دوست‌شان داشته باشی.

می‌شود. از یک‌جایی به بعد، آدم هر چه‌قدر هم خیالبافی‌اش خوب باشد، نمی‌تواند خودش را گول بزند.

امان از حرف‌هایی که روی‌مان نمی‌شود بزنیم. امان از حرف‌هایی که تا ابد ته دل‌مان می‌مانند. حرف‌هایی که هیچ‌وقت و هیج‌جای دیگر هم نمی‌شود خرج‌شان کرد.

بغضش می‌ترکد. دلم پایین می‌ریزد. اگر او گریه کند، یعنی تمام. یعنی این‌که دنیا دارد به آخر می‌رسد.