بریده‌هایی از کتاب رهبری

وقت‌هایی که خودم انگیزه نداشتم و با خود صادق نبودم کس دیگری باید رخوت را از من می‌زدود.

ه‌قول پدرم که همیشه می‌گفت: «آدم فقط به شش نفر برای حمل تابوت‌اش نیاز دارد،» هرچه بزرگ‌تر شدم بیش‌تر متوجه‌ی منظور حرفش شدم.

بعضی بازیکنان استعداد فوق‌العاده‌ای در یادگیری زبان انگلیسی داشتند. پاتریک اورا تا حدودی انگلیسی حرف می‌زد، نمانیا ویدویچ طی فقط چند هفته انگلیسی آموخت و چیچاریتو که در مکزیک بزرگ شده بود و دوقلوهای داسیلوا که در برزیل متولد شده بودند فهمیدند که اگر انگلیسی خود را ارتقا دهند، فوتبال‌شان ارتقا خواهد یافت.

برجسته‌ترین فرد دیه‌گو فورلان بود. او استعداد زیادی برای زبان‌آموزی داشت و می‌توانست در سازمان ملل مترجم شود زیرا به‌راحتی به چهار زبان اسپانیایی، پرتغالی و ایتالیایی و فرانسوی حرف می‌زد. در سال ۲۰۱۴ وقتی با تیم ژاپنیِ کرزو اوساکا قرارداد بست، با صحبت‌کردن به زبان ژاپنی در کنفرانس خبری افتتاحیه، میزبانانش را حیرت‌زده کرد.

مسئله‌ی زمان هم در تصمیم‌گیری مهم است. احتمالاً برای این کار فقط دو موقعیت مطرح است: یا خیلی زود یا خیلی دیر. اگر قرار باشد یکی از این اشتباهات را انتخاب کنم، ترجیح می‌دادم زودهنگام تصمیم بگیرم تا وقتی‌که دیگر خیلی دیر شده است.

برخی شخصیت‌ها به‌جای این‌که رهبر باشند، در مقام معاونت بیش‌تر می‌درخشند. این حرف انتقاد به آن‌ها نیست. مثلاً خود من معاون وحشتناکی می‌شدم، چون شخصیت‌ام می‌خواهد رهبری کند و خود حرف آخر را بزنم.

من در دوران جوانی و کم‌تجربگی، ترجیح می‌دادم خودم همه‌چیز را کنترل کنم. احتمالاً فکر می‌کردم اگر خودم کاری را انجام دهم، کار سریع‌تر و بهتر از زمانی انجام می‌شود که آن را به کس دیگری بسپارم. هیچ‌کس به من یاد نداده بود که کار از طریق همکاری با دیگران، بهترین روش است. البته به شرطی که دیگران خواسته‌ی شما را بدانند و آماده‌ی پیروی باشند. ولی کم‌کم فهمیدم که این تفاوت میان مدیریت و رهبری است.

من در دوران جوانی و کم‌تجربگی، ترجیح می‌دادم خودم همه‌چیز را کنترل کنم. احتمالاً فکر می‌کردم اگر خودم کاری را انجام دهم، کار سریع‌تر و بهتر از زمانی انجام می‌شود که آن را به کس دیگری بسپارم. هیچ‌کس به من یاد نداده بود که کار از طریق همکاری با دیگران، بهترین روش است. البته به شرطی که دیگران خواسته‌ی شما را بدانند و آماده‌ی پیروی باشند. ولی کم‌کم فهمیدم که این تفاوت میان مدیریت و رهبری است.

هرکس که قدرت بالا‌بردن حقوق یا اخراج کسی را داشته باشد، ناخودآگاه ترسناک یا تهدیدکننده و یا دارای هر دو صفت به‌نظر می‌رسد.

امید به زندگی یک مگس از ثبات شغلی یک مربی لیگ برتری بیش‌تر است!

حتا ابله‌ترین مدیر هم می‌داند که اگر اختلافی میان مربی و یک بازیکن باشد، حمایت از بازیکن کمال حماقت است. چون به‌محض انجام این کار، آرامش باشگاه به‌هم ریخته است.

تمام مربیان فوتبال اخراج را تجربه کرده‌اند. من اخراج شدم، البته نه به دلایل فوتبالی، آرسن ونگر، خوزه مورینیو و کارلو آنجلوتی هم اخراج شده‌اند. تنها مربی فوتبالی که هنوز اخراج نشده، کسی است که همین دو دقیقه‌ی پیش اولین کار خود را شروع کرده است.

اگر رئیس یا سهام‌داران شما فقط به سود کوتاه‌مدت فکر می‌کنند، دچار چرخه‌ی بی‌پایان بدبختی و مشکل برای همه خواهید شد.

قدرت و کنترل در اختیار کسانی است که اعتمادبه‌نفس استفاده از آن را دارند.

هر وقت خبرنگار یا یک سازمان خبری از قدرت خود سوءاستفاده می‌کرد، کنارش می‌گذاشتم. همیشه گزینه‌های دیگری بودند که با کمال میل جای آن‌ها را می‌گرفتند. بعد از چند نوبت درگیری با بی‌بی‌سی، به مدت هفت سال نه به سؤالات خبرنگاران آن‌ها جواب دادم و نه در برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی‌شان حاضر شدم.

کنفرانس خبری به خبرنگارها تعلق نداشت بلکه متعلق به من بود.

همیشه می‌دانستم که رسانه‌ها بیش‌تر به سمت چیزهای محبوبی که باعث فروش روزنامه یا تماشای بیش‌تر برنامه‌شان شود، تمایل دارند؛ حتا اگر مسئله‌ی موردتوجه ربط چندانی به واقعیت نداشته باشد. با نوشتن و پخش موضوعات عام پرطرفدار، خیلی راحت می‌توان توجه مخاطبین بیش‌تری را جلب کرد. رسانه‌ها دوست ندارند به فلزکاری که شغلش را ازدست داده یا فرد کم‌‌اهمیتی در مرکز پاسخ‌گویی تلفن که به‌دلیل رکود اخراج شده است توجه نشان دهند. این مسائل برای عامه‌ی مردم اهمیتی ندارد. اما فوتبال مهم است.

مردم علاقه‌ای به تکرار مکررات ندارند، بلکه می‌خواهند در چیزی که می‌خوانند، نکته‌ای تازه و حتا غافلگیرکننده ببینند.

فوتبال یکی از آن موضوعاتی است که همه خود را در آن متخصص می‌دانند، حتا اگر اندازه‌ی سر سوزنی هم در این زمینه دانش نداشته باشند. این هم مثل سایر حوزه‌های سرگرمی و خلاقیت است، چرا که انتقاد در این‌ حوزه‌ها خیلی راحت‌تر از میدان عمل است.

تنها یک راه برای لذت‌بردن از یک بازی فینال وجود دارد و آن پیروزی است. کسی بازنده‌ها را به یاد نمی‌آورد.