بریده‌هایی از کتاب گاه ناچیزیِ مرگ

ببین! راهِ خدا، یک راه است. اما راه به سوی خدا، به عددِ تمامِ انسان‌هاست.

اگر هر کدامتان بی‌دلیل دلگیر شُدید و بی‌علّت احساسِ درد کردید بدانید این همان قرضی است که از یاد بُرده بودید و خداوند به یاد داشته است.

بر تنی که در او همّت نباشد اعتماد نتوان کرد. ابن‌عربی

تمامِ دمشق، پُر از ملخ شد. به جز خانقاهی که من در آن تدریس می‌کردم. ملخ‌ها از خانقاه من دوری می‌کردند. گویی اصلاً آن را نمی‌دیدند. هنگامی که از خانه به خانقاه می‌رفتم، یک ملخ هم، بر من ننشست. حتی یک ملخ! حتی یک بار! عده‌ای گفتند: ـ حتّی ملخ‌ها هم از نشستن بر این صوفیانِ نجس، اِبا می‌کنند؛ و گروهی دیگر گفتند: ـ حتّی ملخ‌ها هم از آزار رساندن به صوفیان که میهمانِ خداوند بر زمین‌اند اِبا دارند. هر کس، آن‌چه می‌دید را به رأی خود تفسیر می‌کرد.

هرگز زیرِ پرچمی که به آن ایمان ندارم نخواهم جنگید! نمی‌خواهم سپاه، شکست بخورد ... فقط ای کاش با توافق و صلح، به عقب باز گردند. آیا نمی‌دانند که زندگی در راهِ خدا، دشوارتر از مرگ در راهِ خُداست؟

«الزّمانُ مکانٌ سائلٌ، والمکانُ زمانٌ مُنجَمد» زمان، مکانی سیال و مکان، زمانی جامد است. ابن‌عربی

إلهی ما اُحببتک وحدیلکن اُحببتک وحدک خدایا تنها من نیستم که تو را دوست دارماما من، تنها تو را دوست دارم ابن عربی

اما بزرگ‌ترین گناهی که یک زن می‌تواند در حقِ خود روا دارد این است که نگذارد حداقل یک بار قلبش از شدّتِ عشق، گداخته شود و بسوزد. زنی که در جوانی، عاشق نشود، در پیری هرگز خود را نخواهد بخشید. قلبِ من، از آن قلب‌هاست که هرگز نسوخته است. دست‌نخورده و تازه ... آکبند ...

خداوند، کلیدِ سوره‌هایش را تنها به اولیاء می‌بخشد. اولیایی که خود را به تمامی به او داده باشند

راهِ خدا، یک راه است. اما راه به سوی خدا، به عددِ تمامِ انسان‌هاست