بریده‌هایی از کتاب گاه ناچیزیِ مرگ

«الحُبُّ سِرٌّ اِلهی» عشق، رازی الهی است.

«یأتی باللین ما یأتی بالقهر، ولایأتی بالقهر ما یأتی باللین» آن‌چه با زور می‌شود با مهربانی هم می‌شود، اما آن‌چه با مهربانی می‌شود، با زور نشدنی است.

استخاره کردم که اگر در بودنِ من و نظام در کنارِ هم، خیری است، خداوند، ما را گِرد آوَرَد و اگر شرّ است، پس از برطرف کردنِ اسبابِ شر، ما را به هم برسانَد! چه استخارهٔ بی‌طرفانه‌ای!

زندگی، گاهی این‌چنین است. آدمیزاد، روزهایی هم دارد که بر مَدارِ مُرادند. پی‌درپی اتّفاقاتِ خوشایند می‌افتد. شاید امیدِ بودنِ این روزهاست که آدمی را سَرِ پا نگه می‌دارد.

هرگز چیزی از دین نصیبِ تو نخواهد شد مگر آن‌که همهٔ خلایق را محترم بشماری.

ـ اگر انسان، تنها به وحی توجّه کند ظاهری می‌شود. اگر فقط به عقل بنگرد فیلسوف و اگر تنها به قلب اهتمام ورزد صوفی. ـ و اگر هرسه را بخواهد؟ ـ آن‌گاه باید میانِ آن‌ها پُل بزند. ـ چگونه؟ ـ میان وحی و عقل، پُلِ تفسیر است و میانِ وحی و قلب، پُلِ تأویل. ـ و میانِ عقل و قلب؟! ـ پُلِ عشق.

باید می‌رفتم. آدمیزاد به رفتن زنده است

کاری که امروز، خودِ دیوانگی است شاید فردا عینِ عقل و درایت باشد.

آن‌چه با زور می‌شود با مهربانی هم می‌شود، اما آن‌چه با مهربانی می‌شود، با زور نشدنی است. ابن‌عربی

شنا، غوطه‌ور شدن در ملکوتِ الهی است و تیراندازی، گفتن حقیقت به هنگامِ ترس و اسب‌سواری، سفر برای کسبِ علوم