بریده‌هایی از کتاب گاه ناچیزیِ مرگ

زندگی در راهِ خدا، دشوارتر از مرگ در راهِ خُداست؟

تقوایی که باعث خروجِ تو از سختی‌ها نَشَود بی‌فایده است.

خداوندا! سه گناهِ مرا ببخش: به سوی تو آمدم و فراموش کردم که تو همه‌جا هستی؛ به تو فکر کردم و فراموش کردم که تو از افکار، عمیق‌تری؛ برایت نماز خواندم و فراموش کردم که تو از نمازها والاتری

وقتی حاکمِ رعیت فاسد شود، فساد، عادتِ عمومی مردم می‌شود

از این باور رها شو که تو توده‌ای گوشتی به نامِ تن. نَفسِ حقیقی خود را بشناس تا خود را ببینی ایستاده خارج از زمان که نه گذشته‌ای دارد، نه حالی و نه آینده‌ای. آن‌گاه بر روحِ تو سلام باد!

کسی که حکمت ندارد حکومت ندارد.

جوانِ خسته، حُکمِ پیر را دارد.

«لو لا المطامع لانقطعت الهمم » اگر آرزوها نبودند، همّت‌ها می‌گسستند. ابن‌عربی

«حقِ عشق این است که عشق، دلیلِ عشق باشد. و اگر عشق در دِل نبود، دیگر عشقی نبود».

آن‌که غفلت ورزد افول کند.

«الحُبُّ سِرٌّ اِلهی» عشق، رازی الهی است.

«یأتی باللین ما یأتی بالقهر، ولایأتی بالقهر ما یأتی باللین» آن‌چه با زور می‌شود با مهربانی هم می‌شود، اما آن‌چه با مهربانی می‌شود، با زور نشدنی است.

استخاره کردم که اگر در بودنِ من و نظام در کنارِ هم، خیری است، خداوند، ما را گِرد آوَرَد و اگر شرّ است، پس از برطرف کردنِ اسبابِ شر، ما را به هم برسانَد! چه استخارهٔ بی‌طرفانه‌ای!

زندگی، گاهی این‌چنین است. آدمیزاد، روزهایی هم دارد که بر مَدارِ مُرادند. پی‌درپی اتّفاقاتِ خوشایند می‌افتد. شاید امیدِ بودنِ این روزهاست که آدمی را سَرِ پا نگه می‌دارد.

هرگز چیزی از دین نصیبِ تو نخواهد شد مگر آن‌که همهٔ خلایق را محترم بشماری.

ـ اگر انسان، تنها به وحی توجّه کند ظاهری می‌شود. اگر فقط به عقل بنگرد فیلسوف و اگر تنها به قلب اهتمام ورزد صوفی. ـ و اگر هرسه را بخواهد؟ ـ آن‌گاه باید میانِ آن‌ها پُل بزند. ـ چگونه؟ ـ میان وحی و عقل، پُلِ تفسیر است و میانِ وحی و قلب، پُلِ تأویل. ـ و میانِ عقل و قلب؟! ـ پُلِ عشق.

باید می‌رفتم. آدمیزاد به رفتن زنده است

کاری که امروز، خودِ دیوانگی است شاید فردا عینِ عقل و درایت باشد.

آن‌چه با زور می‌شود با مهربانی هم می‌شود، اما آن‌چه با مهربانی می‌شود، با زور نشدنی است. ابن‌عربی

شنا، غوطه‌ور شدن در ملکوتِ الهی است و تیراندازی، گفتن حقیقت به هنگامِ ترس و اسب‌سواری، سفر برای کسبِ علوم