بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

او بیش از ۲۲ هزار شب (۶۰ سال) بعد از آن شب، که قرار بود بمیرد، زندگی کرد! چون تصمیم گرفت فقط یک شب دیگر زنده بماند و طلوع آفتاب را ببیند.

کار سطحی از اخراج شما جلوگیری می‌کند، اما کار پیچیده موجب ارتقای شما می‌شود و باید اولویت داشته باشد. ‌

زندگی سراسر حل مسئله است. به‌راستی که چنین است. با حل پیاپی مسئله‌ها، ما به موقعیت آرمانی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شویم. قرار نیست راه حل نهایی همان ابتدا به ذهن ما برسد.

با رؤیا به جنگ خاطره‌ها بروید. مرور خاطرات گذشته دردآورترین بخش ماجراست. برای فراموش کردن اعتیاد به خاطرات گذشته یکی از بهترین راه‌ها تمرکز بر رؤیاهای آینده است. ذهن بیکار گذشته را نشخوار می‌کند. بنابراین، نگذارید ذهنتان بیکار باشد. برای فراموش کردن گذشته اهداف جدید، چالش‌های جدید و ارتباطات جدید ایجاد کنید.

مردم تهران دوچرخه را وسیلهٔ جنّی می‌دانستند که اجنه آن را می‌رانند؛

دستاوردها و موفقیت‌های دیگران مساوی با شکست ما نیست

ویکتور هوگو عادت داشت برهنه مشغول نوشتن شود و به پیش‌خدمت خود می‌گفت لباس‌هایش را قایم کند تا نتواند بیرون برود.

در قسمت اول جملات خود آرمان‌هایتان را و در قسمت دوم واقعیت زندگی‌تان را بنویسید. مثلاً بنویسید در اینجا کسی آرمیده است که می‌خواست با همه مهربان باشد (یعنی آرمانش این بود)، اما دست به قتل زد (یعنی واقعیت زندگی‌اش این شد)، یا می‌خواست ۱۰۰۰ شغل ایجاد کند، اما هیچ‌گاه دست به کارآفرینی و توسعه نزد؛ یا می‌خواست زندگی ۲۰۰ کارتن‌خواب را سامان ببخشد، اما آن‌قدر سرگرم جمع‌آوری ثروت شد که فرصت نیافت؛ می‌خواست امین مردم باشد، اما دست به خیانت زد. سپس روی قسمت دوم جملات خود، یعنی قسمتی از جملات که واقعیت زندگی است، خط بکشید و از این لحظه به بعد طبق قسمت اول جملاتتان، یعنی طبق آرمان‌هایتان، زندگی را آغاز کنید.

بسیاری از تصمیمات ضعیف از آنجا ناشی می‌شوند که در تلهٔ انتخاب اولین راهی که به ذهن می‌رسد می‌افتیم.

جوان‌تر که بودم فکر می‌کردم که ما باید در تمام مسائل در جستجوی چاره‌های بنیادین و دست کم بهینه باشیم. اما اکنون سخت بر این اعتقادم که هر چهار نوع روش برخورد با مسئله، حتی رویکرد اول (بیچارگی/چاره نکردن)، می‌تواند برای برخی موقعیت‌ها مناسب باشد

وقتی افراد پاسخ پرسش یا تصمیمی را با ۹۹ درصد اطمینان می‌دهند، در ۴۰ درصد موارد کاملاً اشتباه می‌کنند!

پزشکان هر چقدر هم که حرفه‌ای باشند به دلیل غرق شدن در امور حرفه‌ای تخصصشان چیزهای ساده را نمی‌بینند؛ مثلاً تأثیر بعضی رفتارها و گفتارهای خودشان (از جمله جواب سلام دادن یا ارتباط چشمی) را بر رضایت بیماران نمی‌بینند. یک برخورد محترمانه و دلسوزانه می‌تواند تأثیر بسزایی در پایبندی بیمار به رعایت دستورالعمل و افزایش احتمال بهبودی و در نهایت تقویت برند و نام و نشان خود پزشک داشته باشد

پژوهشگری در دانشگاه ملبورن استرالیا دریافته است بازدهیِ افرادی که به «گشت‌وگذار اینترنتی در اوقات فراغت محل کار» می‌پردازند، حدود ۹ درصد بیش از دیگران است.

حتماً زمان‌هایی هرچند کوتاه را به مطالعهٔ مطالبی بی‌ارتباط با حوزهٔ فعالیت معمولمان اختصاص دهیم. فراموش نکنیم هرچقدر متخصص‌تر، خشک‌اندیش‌تر!

ما در زندگی شخصی، ادارهٔ سازمان و کشورداری دو مسیر کلی برای توسعه توانمندی‌ها و مهارت‌ها داریم. مسیر عمودی: یعنی اینکه در همان مهارت‌ها یا توانمندی‌هایی که داریم عمیق‌تر شویم و مهارت‌های تخصصی‌مان را افزایش دهیم. این به ما کمک می‌کند که آنچه را که تا به حال انجام می‌داده‌ایم بهینه‌تر و باکیفیت‌تر انجام دهیم. مسیر جانبی یا افقی: مهارت‌های مکمل دیگر را به مهارت‌های فعلی‌مان بیفزاییم. این کار باعث می‌شود فرصت‌های حرفه‌ای جدیدی را برای خودمان فراهم کنیم و اثربخشی مهارت‌های موجودمان را افزایش دهیم.

به عقیدهٔ او همهٔ انسان‌ها دارای انواع مختلفی از هوش هستند. او در کتاب خود ۹ نوع هوش مختلف را معرفی کرده است شامل هوش موسیقیایی، هوش درون‌فردی، هوش تصویری-فضایی و هوش کلامی- زبانی و ... .

یکی از باورهای بسیار غلطی که از کودکی در ذهن ما جای گرفته است این است که فقط برخی ژن خوبی دارند، برخی آی کیو دارند و باقی آدم‌ها متوسط و پایین هستند. فقط چند نفر در عالم می‌توانند طلای المپیاد بگیرند و می‌توانند استاد دانشگاه هاروارد شوند و کارهای خارق‌العاده کنند و بقیه هم باید آن‌ها را تحسین کنند و به آن‌ها غبطه بخورند. به همین خاطر، بر اساس تست‌هایی برخی را انتخاب می‌کنند و می‌برند مدرسهٔ تیزهوشان و باقی مردم هم باید در مدارس کندهوشان تحصیل کنند! از همان ابتدا، برچسب می‌زنیم به آدم‌ها. برخی جوگیر تیزهوشی‌شان می‌شوند و برخی نیز تا آخر عمر ننگ کندهوشی را به دوش می‌کشند. اما این باور نه تنها اشتباه است، بلکه بسیار فاجعه‌آمیز است.

خلاقیت و یادگیری در تعامل جمعی رخ می‌دهد. شبکهٔ نورون‌های (مغز) خود را در شبکهٔ سیال قرار دهیم. تنهایی و تمرکز مهم است، اما گفتگو و تعامل آن را کامل می‌کند. خود را در فضاهایی قرار دهیم که آدم‌های متفاوت، ایده‌های متنوع و دیدگاه‌های متضاد را تجربه کنیم. گفتگو کنیم آن هم غیررسمی، همیشگی و افقی (اینکه کسی بالاتر از بقیه نباشد و همه هم‌سطح باشند)؛ آن‌گاه لحظه‌های شگفت‌انگیز بیشتری را تجربه خواهیم کرد.

در کشورداری نسل جدید یا در کشورداری بی‌وزن دولت نه سد می‌زند و نه جاده احداث می‌کند و نه بیمارستان و نه مدرسه؛ بلکه مکانیزی طراحی می‌کند که بخش مردمی اقتصاد با انگیزه تمام سرمایه‌گذاری‌های لازم را انجام می‌دهند. در این حالت، دیگر این دولتی‌ها نیستند که در مراسم کلنگ-قیچی نفر اول هستند. همچنین، دیگر از فساد دولتی (از لفت و لیس‌های کوچک تا رانت‌های کلان) خبری نیست. دولت و اقتصاد بی‌وزن است! سبک است و چالاک! سالم است و شفاف!

اگر صحبت از ایجاد یک پل، تأسیس یک بیمارستان یا احداث یک جاده باشد، همه دوست دارند در کلنگ و قیچی‌اش باشند. کلنگ یعنی آغاز پروژه (زمانی که پروژه کلید می‌خورد) و قیچی یعنی زمانی که در انتهای پروژه روبان را می‌برند (زمانی که پروژه افتتاح می‌شود). این پروژه‌ها ملموس هستند، دیده می‌شوند. به همین خاطر، جذابیت بیشتری دارند. اما آیا این‌ها مهم‌ترین کاری است که ما باید انجام دهیم؟ به این می‌گویند کشورداری کلنگی. کشورداری و اقتصادی که مبتنی بر سرمایه‌های فیزیکی و ملموس و سنگین است.