بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

تعریف خط پایان: تجربه به دفعات ثابت کرده است که اموری که زمان و خط پایان ندارند، میل به جاودانگی دارند؛ اما وقتی زمان می‌گذارید، حتی اگر آن را برای سه بار رعایت نکنید، بالاخره در چهارمین بار آن را عملی خواهید کرد.

نیچه، فیلسوف معروف، پیشنهاد کرده است اگر می‌خواهید زندگی راستین خودتان را آغاز کنید، خود را در یک آزمایش خیالی و ذهنی قرار دهید که در آن فرشته مرگ در برابر تو حاضر می‌شود و می‌گوید فقط و فقط این فرصت را داری که نوشتهٔ روی سنگ قبرت را بنویسی و به محض اینکه آن را نوشتی، قبض روح می‌شوی؛ هرچه می‌خواهی بنویس ولی به این صورت: این‌گونه بود که نیچه می‌گفت: «هر که سنگ روی قبر خود را بنویسد، زندگی واقعی را آغاز کرده است.» یعنی کاری به این نداشته باشیم که تاکنون و در سالیان گذشته واقعیت‌های زندگی‌مان با آرمان‌هایمان فاصله داشته است؛ باید همه را کنار بگذاریم و بگوییم از این لحظه به دنیا آمده‌ایم و با آرمان‌هایمان زندگی کنیم. باید به یاد مرگ باشیم تا بتوانیم چنین کاری بکنیم. او معتقد بود مرگ پایان زندگی است، ولی مرگ‌اندیشی آغاز آن.

روان‌شناسی شیلیایی ۶۰ تیم مدیریتی را مطالعه کرد. در کارآمدترین گروه‌ها، کارکنان به ازای هر بار که بازخورد منفی می‌گرفتند، شش بار مورد تحسین قرار می‌گرفتند. در گروه‌هایی که عملکرد پایینی داشتند، تقریباً به ازای هر تذکر مثبت سه تذکر منفی وجود داشت.

با رؤیا به جنگ خاطره‌ها بروید. مرور خاطرات گذشته دردآورترین بخش ماجراست. برای فراموش کردن اعتیاد به خاطرات گذشته یکی از بهترین راه‌ها تمرکز بر رؤیاهای آینده است.

بسیاری از شرکت‌های برتر جهان بر مبنای اقتصاد بی‌وزن فعالیت می‌کنند. اقتصادی که بر شانهٔ دو پارامتر کلیدی است: اطلاعات و ارتباطات.

افکار هر آدمی میانگین افکار پنج نفری است که بیشتر وقت خود را با آن‌ها می‌گذراند، خود را در محاصرهٔ افراد موفق قرار دهید. خوب برایم سؤال پیش آمد که بخش زیادی از افراد دور و بر ما که انتخاب ما نیستند؛ خانواده، همسایه، فامیل و همکار معمولاً انتخاب ما نیستند (محدودیت اول). افراد موفقی که بتوانیم آن‌ها را بیابیم و رابطهٔ تنگاتنگ با آن‌ها داشته باشیم نیز کمیاب و محدودند (محدودیت دوم). برای غلبه بر این محدودیت‌ها شاید سه ایدهٔ زیر مفید باشد. کتاب‌های خوب: کتاب عصارهٔ دانش و شخصیت نویسندهٔ آن است. اگر خود را در کتاب‌های خوب محاصره کنیم، آنگاه افکارمان رشد می‌کند. مخصوصاً نوع خاصی از کتاب‌ها هستند که در مورد زندگی افراد موفق و مشهور در زمینهٔ کاری شماست. حتماً زندگی‌نامهٔ آن‌ها را بخوانید. این یک نوع «هم‌نشینی مجازی» است.

سطحی فکر می‌کنیم. بیش از یک صفحه برنامه برای آیندهٔ کاری که می‌خواهیم بکنیم نداریم. مشکلات، موانع، زیرساخت‌های لازم و سناریوهای احتمالی را نمی‌بینیم و به آن فکر نمی‌کنیم. نمی‌دانیم که این کار چه پیامدهایی دارد؟ چه عواقبی دارد؟ هیجانی تصمیم می‌گیریم و به عشق در نگاه اول باور داریم. در نگاه اول عاشق یک ایده می‌شویم و نمی‌گذاریم منتقدان آن ایده را در فضایی غیرهیجانی نقد کنند. فرهنگ شفاهی داریم. زیاد حرف می‌زنیم، اما چیزی روی کاغذ نمی‌آید. وقتی برای پروژه‌های میلیاردی درخواست مستندات می‌شود، سه ساعت حرف می‌زنیم، اما دریغ از یک کتابچهٔ ۲۰ صفحه‌ای. و همین ما هستیم که می‌شویم مدیرکل و وکیل و وزیر و سپس همین شخصیت تنسی تاکسیدویی ما در جایگاهی خطیرتر هنرمندانه به فاجعه‌آفرینی ادامه می‌دهد.

در زندگی فردی: از خود بپرسیم چقدر از سرمایه‌گذاری‌ام را روی دارایی‌های فیزیکی (مانند خانه، ماشین و ساید بای ساید) انجام می‌دهم و چقدر را به دارایی‌های نامشهود (ایجاد شبکهٔ ارتباطی، برندسازی شخصی و مهارت‌های نرم) تخصیص می‌دهم؟ سرمایه‌گذاری کلنگی می‌کنم یا سرمایه‌گذاری بی‌وزن؟

منطقه طلایی اختصاصی جایی است که سه ویژگی را هم‌زمان داشته باشند: - علاقه‌مندی: شور و شوق درونی نسبت به آن دارید. - توانمندی ویژه: ذاتاً در آن توانمندی بالاتری نسبت به دیگران دارید. - ارزشمندی: حوزه‌ای که با ارزش‌های شما همخوانی داشته باشد و همچنین برای جامعه خلق ارزش کند.

افراد برای فیلمی که می‌خواستند فوراً تماشا کنند معمولاً کمدی‌های مبتذل و فیلم‌های پرفروش را انتخاب می‌کردند، اما برای تماشا در آینده بیشتر فیلم‌های مهم و معناگرا را انتخاب کردند. آدم‌ها هنگامی که به آینده فکر می‌کنند، توان تصمیم‌گیری عقلایی دارند، ولی در موقعیت حال، ملاحظات کوتاه‌مدت بر اهداف بلندمدتشان چیره می‌شود.

فصل ۳: سه اصل طلایی برنامه‌ریزی لازم نیست همهٔ کارها را انجام بدهید. ۳ تا از مهم‌ترین کارها را به صورت واضح مشخص کنید و مابقی را بدون استرس، رها کنید.

ذهن ما بلافاصله بعد از یافتن اولین گزینه سوت پایان بازی را می‌زند. چراکه می‌خواهد انرژی خود را ذخیره و مصرف انرژی را کمینه نماید. بنابراین، باید با این عادت پنهان ذهنی مبارزه کنیم؛ هرگاه ذهن شما خواست سوت پایان بازی را به صدا درآورد، بگویید که تا گل بعدی (مطرح شدن گزینهٔ بعدی) بازی ادامه دارد؛ تا آنجا که می‌توانید بازی را کش دهید؛ درخواست وقت اضافه کنید؛ خودتان را مجبور کنید که برای هر مسئله‌ای چندین و چند گزینه داشته باشید؛ با خودتان بگویید باشد این گزینه (منظور گزینهٔ پیش‌فرض همیشگی) قبول! ولی آیا می‌توان به گزینه‌های دیگر نیز فکر کرد؟

در جامعه/سازمان احمق این‌گونه نیست که همه احمق باشند، بلکه جامعهٔ احمق جامعه‌ای است که آنان که می‌فهمند سکوت می‌کنند و یا به سکوت کشیده می‌شوند. و اینجاست که ترکیب این ۴ عنصر: ۱- تصمیمات و تفکرات اشتباه جمعی از افراد ۲- سکوت آنان که می‌فهمند ۳- موافقت کورکورانهٔ آدم‌های بله‌قربان‌گو ۴- آنان که به دیگران اجازهٔ اظهار نظر نمی‌دهند، فاجعه‌آفرین می‌شود.

مسئله این است که همهٔ ما ۲۴ ساعت وقت داریم. کارآفرینان برتر جهان، برندگان جایزهٔ نوبل، ورزشکاران و المپیادی‌ها هم دقیقاً به اندازهٔ ما یعنی ۲۴ ساعت وقت دارند نه حتی یک ثانیه بیشتر. اما چطور می‌شود که برخی از همین زمان بالاترین بهره‌برداری را می‌کنند و برخی نه!؟

دستاوردها و موفقیت‌های دیگران مساوی با شکست ما نیست

افکار هر آدمی میانگین افکار پنج نفری است که بیشتر وقت خود را با آن‌ها می‌گذراند، خود را در محاصرهٔ افراد موفق قرار دهید.

با رؤیا به جنگ خاطره‌ها بروید. مرور خاطرات گذشته دردآورترین بخش ماجراست. برای فراموش کردن اعتیاد به خاطرات گذشته یکی از بهترین راه‌ها تمرکز بر رؤیاهای آینده است. ذهن بیکار گذشته را نشخوار می‌کند. بنابراین، نگذارید ذهنتان بیکار باشد. برای فراموش کردن گذشته اهداف جدید، چالش‌های جدید و ارتباطات جدید ایجاد کنید.

مردم تهران دوچرخه را وسیلهٔ جنّی می‌دانستند که اجنه آن را می‌رانند؛

دستاوردها و موفقیت‌های دیگران مساوی با شکست ما نیست

ویکتور هوگو عادت داشت برهنه مشغول نوشتن شود و به پیش‌خدمت خود می‌گفت لباس‌هایش را قایم کند تا نتواند بیرون برود.