بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

این‌گونه بود که نیچه می‌گفت: «هر که سنگ روی قبر خود را بنویسد، زندگی واقعی را آغاز کرده است.» یعنی کاری به این نداشته باشیم که تاکنون و در سالیان گذشته واقعیت‌های زندگی‌مان با آرمان‌هایمان فاصله داشته است؛ باید همه را کنار بگذاریم و بگوییم از این لحظه به دنیا آمده‌ایم و با آرمان‌هایمان زندگی کنیم. باید به یاد مرگ باشیم تا بتوانیم چنین کاری بکنیم. او معتقد بود مرگ پایان زندگی است، ولی مرگ‌اندیشی آغاز آن.

بسیاری از تصمیمات ضعیف از آنجا ناشی می‌شوند که در تلهٔ انتخاب اولین راهی که به ذهن می‌رسد می‌افتیم.

اگر ایده‌ها، محصولات، آورده‌هایمان را در قاب طلایی نگذاریم، مانند جاشوا بل خواهیم بود؛ با اینکه جزء بهترین‌های موسیقی هستیم و گران‌قیمت‌ترین ویلون‌ها را هم در دست داریم، ولی فقط کودکان بازیگوش به نواختن ما علاقه نشان می‌دهند. شاهکارها قاب‌های طلایی می‌خواهند.

در زندگی شخصی بارها شده است که ناراحت هستیم از اینکه ایده‌های ما، توانایی‌های ما و ... به‌خوبی مورد استقبال قرار نگرفته است. همچنین در سازمان و کشور نیز با چنین مسائلی روبه‌رو هستیم؛ چرا محصولات ما را نمی خرند، چرا به اپلیکیشن ما سر نمی‌زنند و چرا در کشور ما سرمایه‌گذاری نمی‌کنند و ... از خودمان بپرسیم: آیا نقاشی ونگوگ را در یک قاب کهنه و زشت ارائه کرده‌ام یا در قاب طلایی همراه با فضاسازی در مورد اصالت و قدر و قیمت آن.

. ارزش پدیده‌ها پیش ما وابسته به متغیرهای زیادی است. ولی یکی از این متغیرها فضاسازی پیرامونی آن پدیده است. اینکه در موردش چه می‌گویند؟

اگر مردم می‌دانستند که یکی از بهترین موسیقی‌نوازان جهان با یک ویلون ۱۷ میلیارد تومانی در حال نواختن است، باز هم چنین می‌کردند؟ مسلما نه! به بیان ساده، هنرنمایی او در مترو یک اثر هنری بدون قاب بود.

بیشتر تاریخ بخوانیم، و تجربیات گذشته را در قلب آمارها و در مغز خبرگان مرور کنیم و بهترین‌ها را هدفگیری کنیم و خودمان را برای بدترین‌ها نیز آماده کنیم.

باز گذاشتن پنجرهٔ ناراضیان: به خاطر بسپارید معمولاً هیچ‌کس مستقیم از شما انتقاد نخواهد کرد. عموماً ما خجالت می‌کشیم که چشم در چشم کسی از وی انتقاد کنیم، ولی نارضایتی‌مان را جایی دیگر و به نحوی دیگر منتقل می‌کنیم. هوشمندی ما این است که پنجره‌هایی داشته باشیم برای شنیدن انتقادهایی که هیچ‌گاه به ما گفته نخواهد شد.

گفتگو با استخوان خردکرده‌ها: بعضی وقت‌ها تنها نگاه باریک‌بین آدم‌های حرفه‌ای می‌تواند چشم ما را به روی ظرافت‌های مهم کاری باز کند.

بی‌تخصصی در یک حوزه باعث می‌شود که دچار دورکوری شویم و به راحتی قضاوت‌های نادرست داشته باشیم. تخصص عمیق در یک حوزه نیز باعث نزدیک کوری می‌شود.

س تا بدین‌جا متوجه شدیم اینکه «از چه چیزی لذت می‌بریم» موفقیت ما را تعیین نمی‌کند، بلکه «چه درد و رنجی را می‌خواهیم تحمل کنیم» آیندهٔ ما را می‌سازد.

داشتن احساسات و تجربیات مثبت راحت است، ولی همهٔ ما در مدیریت احساسات و تجربیات منفی دچار مشکلیم. بنابراین، احساسات خوبی که در اثر آرزوها و رویاها در وجود ما شکل می‌گیرد تعیین‌کنندهٔ موفقیت ما نیست!

«مایک تایسون»، قهرمان اسبق بوکس جهان، جمله ای دارد که قابل توجه است: «هرکسی برای خودش برنامه دارد تا وقتی که اولین مشت می‌خورد توی فکش! بازیکن واقعی از آن لحظه به بعد مشخص می‌شود» آیا این فقط حرف یک بوکسور جسور است نه!

- به مواردی بپردازید که تشویق می‌کنند دربارهٔ آینده بیندیشید یا نوعی حس جستجوگری را در شما بیدار می‌کنند.

پژوهشگری در دانشگاه ملبورن استرالیا دریافته است بازدهیِ افرادی که به «گشت‌وگذار اینترنتی در اوقات فراغت محل کار» می‌پردازند، حدود ۹ درصد بیش از دیگران است.

جلسات هفتگی یا دوهفتگی کوتاه، اما غیر کاری داشته باشیم. مثلاً بهتر است اصول‌گرایان با اصلاح‌طلبان جلسات نقد فیلم داشته باشند؛ یعنی یک جلسهٔ غیررسمی و بی‌ارتباط به حوزه اختلافشان.

اما این مسئله هم‌اکنون نیز جاری است و فناوری‌هراسی چون خون در رگ‌های فرهنگ و روان اجتماعی ما جاری است. درحالی‌که امارات وزیر هوش مصنوعی تعیین و منصوب می‌کند، ما هنوز در این حیرتیم که بالاخره تلگرام خوب است یا نه!

به این سؤال مهم فکر کنیم چرا دیده نمی‌شویم؟ آیا من اصلاً موضوع بنفشی به دیگران داده‌ام که مورد توجه آنان قرار گیرم؟ چرا دیگران باید من/سازمان من/کشور من را انتخاب کنند؟ چگونه می‌توان یک گاو بنفش خلق کرد؟

چراکه نه؟ تقریباً هیچ دلیل خوبی برای اکثر آن کارهایی که انجام نمی‌دهیم، نداریم! و این عدم نوآوری نتیجهٔ ترس از پیمودن مسیری متفاوت با مسیر دیگران است. ذهن خود را باز بگذارید و پیرو نباشید.

آنچه خواندیم نوشته ست گادین نویسنده کتاب گاو بنفش بود. او می‌گوید باید "گاو بنفش" داشته باشیم تا بتوانیم توجه دیگران را به خودمان و محصولمان جلب کنیم. به زبان دیگر چیز «چشم گیر» چیزی است که ارزش دارد در مورد آن حرف زده شود، شایسته توجه است،