بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

انسان مسئول است، اگر می‌دانیم باید بگوییم، و اگر نمی‌دانیم بگذاریم آن‌ها که سخنی دارند، آزادانه مطرح کنند.

در کشورداری: آیا لازم است که دولت مدرسه‌داری، بیمارستان‌داری و کارخانه‌داری کند یا اینکه باید روی زیرساخت‌های نرم مانند محیط کسب‌وکار، قانون‌های پایه، مقررات تسهیل‌کننده و مشوق‌های انگیزاننده کار کند؟ تا کی می‌خواهیم قیچی-کلنگی فکر کنیم؟

در زندگی فردی: از خود بپرسیم چقدر از سرمایه‌گذاری‌ام را روی دارایی‌های فیزیکی (مانند خانه، ماشین و ساید بای ساید) انجام می‌دهم و چقدر را به دارایی‌های نامشهود (ایجاد شبکهٔ ارتباطی، برندسازی شخصی و مهارت‌های نرم) تخصیص می‌دهم؟ سرمایه‌گذاری کلنگی می‌کنم یا سرمایه‌گذاری بی‌وزن؟

با بودجه‌های میلیاردی ساختمان‌های دولتی و تجهیزات اداری دولتی نو می‌شوند اما قوانین پایهٔ کشور برای ۵۰ سال پیش است. حاضریم برای خرید ساختمان ۲۰ میلیارد تومان بدهیم اما برای اختصاص بودجهٔ ۵۰ میلیونی به اصلاح قوانین کهنه دل‌درد می‌گیریم. کافی است به تاریخ قانون تجارت، قانون محاسبات عمومی و قانون برنامه و بودجهٔ کشور نگاه کنیم که برای سال‌های دور، خیلی دور است.

تجربه به دفعات ثابت کرده است که اموری که زمان و خط پایان ندارند، میل به جاودانگی دارند؛ اما وقتی زمان می‌گذارید، حتی اگر آن را برای سه بار رعایت نکنید، بالاخره در چهارمین بار آن را عملی خواهید کرد.

ویکتور هوگو عادت داشت برهنه مشغول نوشتن شود و به پیش‌خدمت خود می‌گفت لباس‌هایش را قایم کند تا نتواند بیرون برود.

آدم‌ها هنگامی که به آینده فکر می‌کنند، توان تصمیم‌گیری عقلایی دارند، ولی در موقعیت حال، ملاحظات کوتاه‌مدت بر اهداف بلندمدتشان چیره می‌شود.

تنبلی و به فردا انداختن هزینه‌های فردی، سازمانی و ملی فراوانی دارد.

سندروم "از شنبهٔ هفتهٔ بعد" گریبان‌گیر همه ماست.

سه نفری که بیش از همه در محیط کار و فعالیت حرفه‌ای با ما ارتباط دارند بیشترین تأثیر را در یادگیری‌های اسمزی ما دارند. انتخاب و گماشتن دقیق این سه نفر تأثیری بسیار اساسی در حرفه‌ای شدن ما دارد.

کتاب عصارهٔ دانش و شخصیت نویسندهٔ آن است. اگر خود را در کتاب‌های خوب محاصره کنیم، آنگاه افکارمان رشد می‌کند.

در شرایط دشوار و خشن محیطی، دو نکته را در نظر بگیرید: به پدیده‌های معمولی اطرافتان نگاه کنید و از خود بپرسید از همین مسئلهٔ پیش‌پاافتاده چه استفاده‌ای می‌توانم بکنم؟

اگر می‌خواهید هر روزتان یک گام بلند به سوی پیشرفت باشد، اول از همه باید بدانید که می‌خواهید در پنج سال یا ده سال آینده به کجا برسید

همان‌طور که اهمیت کارها یکسان نیست، ساعت‌ها هم ارزش یکسانی ندارند.

بیشتر ما با دو نوع کاملاً متفاوت از کارها مواجه هستیم، سطحی و پیچیده. کارهای سطحی مانند چک کردن ایمیل‌ها، وقت ملاقات‌ها، اطلاعات حرکت وسایل نقلیه و… کوچک هستند و برای انجام شدن به استعدادهای شما نیازی ندارند. اما برای انجام دادن کارهای پیچیده باید از توانایی‌هایتان بهره ببرید. کار سطحی از اخراج شما جلوگیری می‌کند، اما کار پیچیده موجب ارتقای شما می‌شود و باید اولویت داشته باشد. ‌

پس از بیدار شدن از انجام دادن کارهایی که رفتارتان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد مثل چک کردن ایمیل، تلگرام، فیس‌بوک و … پرهیز کنید. چرا؟ چون پاسخ دادن به این سؤال و آن درخواست شما را وارد گفتگوها و فعالیت‌هایی می‌کند که اصلاً قرار نبود انجام شود و اصلاً در اولویت نیست.

مکان اسفنج‌های شما سرنوشت شما را تغییر می‌دهد.

زندگی سراسر حل مسئله است

نرخ حیاتی مثبت: در زندگی شخصی به ازای هر انتقاد، غر زدن و نکتهٔ منفی ۵ بار سیگنال مثبت از جمله تحسین، تعریف و بازخورد مثبت ارائه کنید؛ چون هر سیگنال منفی ۵ برابر بیشتر و بادوام‌تر از سیگنال مثبت است.

در مدیریت استراتژیک مفهومی داریم به نام آغاز از پایان! این مفهوم می‌گوید برای اینکه امروز بدانی چه قدمی باید برداری، باید بدانی که فردا کجا می‌خواهی باشی.