بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

پرسش از درد و مبارزه است که راهگشاست.

با خود خلوت کنید و سه سؤال از خود بپرسید: - موفقیت را در سطح زندگی شخصی/سازمان/کشور چه چیزی تعریف می‌کنم؟ - برای رسیدن به چنین موفقیتی، حاضرم برای چه چیزی مبارزه کنم؟ - برای رسیدن به چنین موفقیتی، حاضرم چه دردی را تا کجا تحمل کنم؟

اینکه «از چه چیزی لذت می‌بریم» موفقیت ما را تعیین نمی‌کند، بلکه «چه درد و رنجی را می‌خواهیم تحمل کنیم» آیندهٔ ما را می‌سازد.

فقط زمانی می‌توانیم یک کارآفرین موفق شویم که خطر کردن، بلاتکلیفی، شکست‌های متوالی و کار طولانی روی چیزی که هنوز نمی‌دانیم موفق خواهد بود یا نه را بپذیریم.

احساسات خوبی که در اثر آرزوها و رویاها در وجود ما شکل می‌گیرد تعیین‌کنندهٔ موفقیت ما نیست! بلکه احساسات بدی که مایلیم و قادریم برای رسیدن به آن احساسات خوب تحمل کنیم تعیین‌کننده‌اند.

مردم می‌خواهند بدون خطر کردن، بدون فدا کردن و بدون موکول کردن لذت‌ها و ولخرجی‌ها به آینده موفق و ثروتمند شوند.

پرسش درستی که باید از خودمان بپرسیم این است: در چه حوزه‌ای می‌خواهید «درد» بکشید و می‌خواهید برای چه چیزی «مبارزه» کنید؟ این پرسش نقش اساسی در موفقیت ما دارد.

نمی‌توان زندگی بی‌دردی داشت.

خداوند خود فرموده است که شما را گوناگون را آفریدم! قرار نیست این گوناگونی در قالب استانداردها و پیش‌فرض‌ها بخشکانیم. شاید درون من یک پسرک نقاش وجود دارد و درون تو یک دخترک جواهرساز. دختر کوکی شکلاتی درون خود را بیابیم و آزادش کنیم.

منطقه طلایی اختصاصی جایی است که سه ویژگی را هم‌زمان داشته باشند: - علاقه‌مندی: شور و شوق درونی نسبت به آن دارید. - توانمندی ویژه: ذاتاً در آن توانمندی بالاتری نسبت به دیگران دارید. - ارزشمندی: حوزه‌ای که با ارزش‌های شما همخوانی داشته باشد و همچنین برای جامعه خلق ارزش کند.

امروز ما با طیف بسیار وسیع و گسترده‌ای از انواع دوره‌های آموزشی مواجه هستیم. دوره‌های دانشگاهی و رسمی، دوره‌های کوتاه‌مدت، دوره‌های آنلاین و ...، اما فراموش نکنیم که بهترین دورهٔ پیشنهادی و مناسب برای هر کدام از ما آن دوره و مسیر آموزشی است که خود برای خود خلق می‌کنیم.

به رشته‌ای که تحصیل می‌کنید و یا شغلی که کار می‌کنید علاقه‌مند هستید؟

هیچ‌کس نمی تواند آینده و اتفاقات آن را به خوبی پیش‌بینی کند؛ پس باید آماده و منعطف بود. انعطاف‌پذیری‌ای که نتیجه‌اش، برنامه‌داشتن بعد از خوردن اولین مشت است.

«مایک تایسون»، قهرمان اسبق بوکس جهان، جمله ای دارد که قابل توجه است: «هرکسی برای خودش برنامه دارد تا وقتی که اولین مشت می‌خورد توی فکش! بازیکن واقعی از آن لحظه به بعد مشخص می‌شود»

ما قادریم در ظاهر به چیزی (فیلم گربه) توجه کنیم و همزمان چیز دیگری (مسایل پیچیدهٔ ریاضی) را واکاوی کنیم.

روان‌شناسان و عصب‌پژوهان به یک یافتهٔ عجیب رسیده اند. آن‌ها می‌گویند وقت تلف‌کردن می‌تواند کمک کند انسان مسایل را بهتر حل کند و خلاق‌تر شود.

«تفکر باز» از شنیدن هرگونه ایدهٔ جدید و متفاوت فارغ از منبع آن آغاز می‌شود.

در تفکر باز آنچه اهمیت دارد کاربردی بودن ایده برای اهداف ماست نه اینکه چه کسی آن را گفته است.

فرصت‌ها و سال‌ها، روزها و ساعت‌ها می‌گذرد، اما دریغ از تفاهم روی موضوعات استراتژیک و توافق روی اقدامات استراتژیک. زندگی/سازمان/کشور در «تفکر بسته» می‌پوسد و مرداب می‌شود!

در گذشته سازمان‌ها میلیاردها دلار صرف تحقیق و توسعه می‌کردند، اما اکنون می‌گویند این کافی نیست. ممکن است ایدهٔ نوآورانه از دل مشتریان یا شرکای تجاری شما جوانه بزند.