بریده‌هایی از کتاب در پیچ و تاب عمر رفته

تو همون کوه بلندی منم این دره ژرف در میون من و تو سردی این همه برف.

ای تو لایق، ای شقایق: با بهار خاطرات رفته برگرد.

برون خانه هوای بهار می‌آید درون هنوز، ترس سال‌های یخبندان.

تو همون کوه بلندی منم این دره ژرف در میون من و تو سردی این همه برف.

خاطرت هست، همان برگ که دستتت دادم تو به جادوی قناعت چه بهاری کردی؟

خاطرت هست، همان برگ که دستتت دادم تو به جادوی قناعت چه بهاری کردی؟

ما تاریکی را پذیرا شده‌ایم که با خود روشنایی داریم.

عمری گذشت بر من و یادت ز سر نرفت آسوده ازمیان معرکه رفتی، غمت نرفت

چه دره‌ها که گذشتیم، در فراز و فرود چه عرصه‌ها که ستاندند، با قیام قعود چه عشوه‌ها که خریدیم، در میان‌سالی چه جامه‌ها که دریدیم، در پگاه درود چه گفته‌ها که نگفتیم و درگلو خشکید چه شکوه‌ها که به دل بود و در میانه نبود چه خواب‌های طلایی که مستجاب نشد چه ناله‌ها که به اندوه سینه‌ها افزود چه خنده‌ها که به لب آمد و، به خاطر ماند

عمری گذشت بر من و یادت ز سر نرفت آسوده ازمیان معرکه رفتی، غمت نرفت