بریده‌هایی از کتاب کنستانسیا

عشقی که سراسر اعتماد باشد، عشق حقیقی نیست، بیش‌تر شبیه بیمه‌نامه است یا بدتر از آن، گواهی حُسن رفتار. و این در نهایت به بی‌خیالی می‌انجامد.

تعقلی که هرگز به خواب نمی‌رود هیولا می‌آفریند

دیدم بهتر است اشاره‌ای به آن ماجرا نکنم. می‌دانستم که در نهایت باید ازش توضیحی بخواهم و زندگی زناشویی وقتی یک طرف وادار به توضیح می‌شود، لطمه می‌خورد.

ضعیف‌ترین احتمال جای یقین‌هایی را گرفته بود که ما را در جای خود میخکوب می‌کند

عشقی که سراسر اعتماد باشد، عشق حقیقی نیست، بیش‌تر شبیه بیمه‌نامه است یا بدتر از آن، گواهی حُسن رفتار.

ویرانه حقیقت را آشکار می‌کند چون چیزی است که برجا می‌ماند؛ ویرانه استمرار تاریخ است.

با چه سماجتی از پذیرش سالخوردگی طفره می‌رویم و چیزی را که نه‌تنها اجتناب‌ناپذیر، بلکه آشکار هم هست، یکسر به کناری می‌رانیم. چقدر دروغ می‌بافیم تا چیزی را که دیگران به‌روشنی می‌بینند، انکار کنیم.

آدمی نیستم که راحت این چیزهای اسرارآمیز را قبول کنم. دانشمندی که در وجود من است می‌گوید هرچیزی باید توضیحی داشته باشد، و آن اومانیست سرخورده‌ای که خودم باشم می‌گوید هرچیزی باید القاکنندهٔ فکری و الهامی باشد. تنها چیزی که تسلایم می‌دهد این است که معتقدم این دو گفته مکمل هم هستند نه نفی‌کنندهٔ هم.

خوشبختی و کامیابی درست مثل منطق کمیابند؛ اساسی‌ترین تجربهٔ بشری شکست و نومیدی است.

سرنوشت والتر بنیامین یا وسولود میرهولد استثنا نیست. سرنوشت من ــ ایمن و در حد معقولی سعادت‌آمیز ــ و سرنوشت همسایه‌ام استثناست.

خوشبختی و کامیابی درست مثل منطق کمیابند؛ اساسی‌ترین تجربهٔ بشری شکست و نومیدی است.

آنچه در این دریای محاط بر جزیرهٔ عقلانی من اتفاق افتاده قاعده است نه استثنا: یک عده از مردم اسباب عذاب مردم دیگر شده‌اند.

فیلم به‌تصویرکشیدن رمان است. رمان هربار که می‌خوانیمش زنده می‌شود. رمان گذشتهٔ خوانندگان مرده‌اش را در خود دارد و اکنونِ خوانندگان زنده‌اش را و آیندهٔ خوانندگانی را که خواهند آمد.

بازیگری مثل مجسمه‌ساختن از برف است.

زندگی زناشویی وقتی یک طرف وادار به توضیح می‌شود، لطمه می‌خورد. آن‌که می‌بخشد متهم می‌کند.

کافکا را نخوانده، چیز دیگری هم نخوانده. اما بلد است از تخیل خودش استفاده کند و می‌داند که تخیل به دانش می‌انجامد.

سیاست هنر حدومرزهاست. هنر حدومرز سیاست است.

با اندوهی گرانبارتر و عذابی روزافزون به امریکا برگشتم. اشارهٔ وکیل اسپانیایی به والتر بنیامین وادارم کرد به کتابفروشی ورتیکه در سویل بروم و مجموعه‌مقالاتش را بخرم. تصویر اول کتاب توجهم را جلب کرد: یک کپی از تابلوی فرشتهٔ دوران جدید، اثر پل کله. و بعد، در هواپیمایی برفراز آتلانتیک، داشتم توصیف والتر بنیامین از فرشتهٔ تابلوِ پل کله را می‌خواندم، و سراپا هیجان و حیرت بودم. «چهره‌اش به‌سوی گذشته برگشته. در آن‌جا که ما رشته‌ای از رویدادها می‌بینیم، او فاجعه‌ای واحد می‌بیند که یکسر ویرانی بر سر ویرانی می‌نهد و همه را پیش پای او تل‌انبار می‌کند. فرشته دوست می‌داشت بماند، مردگان را بیدار کند و آنچه را که خردوخراب شده بود دوباره بسازد. اما طوفانی از بهشت پیش می‌تازد و این طوفان آن‌چنان در بال‌های فرشته افتاده که قادر نیست آن‌ها را ببندد. این طوفان فرشته را به آینده‌ای می‌راند که پشت به آن کرده و در همان حال تل ویرانه‌ای که جلوِ اوست کم‌کم سر به آسمان می‌ساید. این طوفان چیزی است که ما پیشرفت می‌نامیم.»

گفتم متشکرم: برایم نوشیدنی آوردند بی‌آن‌که خواسته باشم؛ احمقانه گفتم متشکرم و صورتم را از پنجره دور کردم. ناچار نبودم انتخاب کنم، انگار که بگویم ناچار نبودم عذاب بکشم.

فقدان تخیل در بوروکرات‌ها