بریده‌هایی از کتاب آداب روزانه؛ روز بزرگان چگونه شب می‌شود

شست‌وشو و استحمام واجب‌ترینِ ضروریات زندگی بتهوون بود. از این لحاظ به شرقی‌ها می‌مانست: از دید او، محمد (ص) حق داشت این‌همه وضوی روزانه را واجب کند.

«آدم خویشتندار امروزی می‌داند که مطمئن‌ترین راه برای نظم‌دادن به احساس، نظم‌دادن به وقت است: تصمیم بگیرید که در طول روز مایل یا مجبور به انجام چه کاری هستید، بعد آن کار را هر روز سر ساعتش انجام دهید، آن‌وقت خواهید دید که احساستان مایهٔ دردسرتان نخواهد شد.»

بتهوون سپیده‌دمان بیدار می‌شد و بی‌آن‌که وقت تلف کند، به کار می‌پرداخت. صبحانه‌اش فنجانی قهوه بود که خودش با وسواس آن را آماده می‌کرد. اعتقاد داشت که برای هر فنجان، شصت دانهٔ قهوه لازم است و اغلب آن‌ها را یکی‌یکی می‌شمرد تا کم وزیاد نباشد. بعد پشت میزش می‌نشست و تا ساعت دو یا سه بعدازظهر کار می‌کرد. در میانهٔ کار، گاهی به خود استراحتی می‌داد و برای پیاده‌روی از خانه بیرون می‌زد. این کار خلاقیتش را شکوفا می‌کرد. (شاید از این روی بود که قدرت خلاقهٔ او در ماه‌های گرم سال فزونی می‌گرفت.) نیمروز غذایی می‌خورد و عازم پیاده‌روی سخت و طولانی‌ای می‌شد که تا دم غروب ادامه می‌یافت.

«برنامهٔ روزانهٔ منظم نشانهٔ جاه‌طلبی یک انسان هوشمند است.»

مطمئن‌ترین راه برای نظم‌دادن به احساس، نظم‌دادن به وقت است

معنای اصلی نبوغ این است که قدم‌های کوچکت را چنان برداری که آهسته و پیوسته بر دشواری‌ها و موانع بزرگ راه فائق آیی و سرانجام ببینی، بی‌آن‌که خودت متوجه باشی، پای بر قله‌ای نهاده‌ای.

یک برنامهٔ روزانهٔ منسجم و استوار عادات کهنه را به سود توان ذهنی فرد می‌پروراند و وی را قادر می‌سازد از سیطرهٔ خلق‌وخوی خویش رهایی یابد.

از دید ناظر بیرونی، استعداد بیکن در بی‌نظمی شکوفا می‌شد. آتلیه‌اش بسیار آشفته بود. به در و دیوارش رنگ پاشیده بود و کپه‌ای از کتاب، قلم‌مو، کاغذ، اثاثهٔ شکسته و خرده‌ریزهای دیگر روی زمین انباشته شده بود و تا زانو می‌رسید. (معتقد بود فضای داخلی مطبوع‌تر خلاقیتش را سرکوب می‌کند.) وقتی نقاشی نمی‌کرد، لذت‌جویی را به افراط می‌رساند؛ روزی چند وعده غذای سنگین می‌خورد، بی‌اندازه الکل می‌نوشید و هر داروی محرکی که دستش می‌رسید مصرف می‌کرد. درمجموع بیش‌تر از همهٔ معاصرانش به مهمانی می‌رفت و تا دیروقت بیرون می‌ماند. با این‌همه، همان‌طور که زندگی‌نامه‌نویس او، مایکل پپپات، نوشته، بیکن «اساسآ بندهٔ عادات بود»، با برنامهٔ روزانه‌ای که در طول زندگی حرفه‌ای‌اش تغییر چندانی نکرد. نقاشی برایش در صدر امور بود

«برنامهٔ روزانهٔ منظم نشانهٔ جاه‌طلبی یک انسان هوشمند است.»

خودش می‌نویسد: «در بولینگن درست میان زندگی راستینم هستم... خود خودمم... بدون برق سر می‌کنم و اجاق و شومینه را خودم سامان می‌دهم. شب‌ها چراغ‌های کهنه را روشن می‌کنم. خبری از آب لوله‌کشی نیست و آب را با پمپ دستی از چاه می‌کشم. هیزم می‌شکنم و غذا می‌پزم. این کارهای سادهْ آدم را ساده می‌کند، و چقدر ساده‌بودن دشوار است.»