بریده‌هایی از کتاب داستان یک اسم جدید

این‌که صبح ببینمش، عصر ببینمش، کنارش بخوابم و نتونم کاری کنم احساس کنه چقدر عاشقشم، با همه توانی که دارم، چیز وحشتناکیه.»

چقدر پیدا کردن مسیر درست زندگی سخت بود، چقد تخطی نکردن از مقررات و جزئیات باورنکردنی مردان سخت بود

آیا امکان داشت که والدین ما هرگز نمیرند و هر بچه‌ای ناخودآگاه آن‌ها را در خود پنهان داشته باشد؟ ممکن بود واقعآ مادرم با پای لنگش، سرنوشت من باشد و از درون من سربرآورد؟

می‌خواستم به لی‌لا بگویم: حق با توست، لی‌لا، اگر از کودکی به بچه‌ها درست آموزش داده شود، در بزرگسالی مشکل کم‌تری با هر چیزی خواهند داشت، مثل کسی که انگار موقع به دنیا آمدن همه‌چیز را می‌داند.

گفت که در سربازی یاد گرفته بود که اگر سرباز ساده‌ای هستی، باید از همه درجه‌داران، اطاعت کنی. گفت که نظم بهتر از بی‌نظمی است.

خلق بد مثل ویروسی از یکی به دیگری منتقل می‌شد

دن رونی نابیناست اما این مسئله ناراحتش نمی‌کند زیرا باور دارد که زندگی بدون دیدن بهتر است و در حقیقت، فکر می‌کند، اگر کسی کر و لال شود هم زندگی همچنان زندگی است، زندگی و دیگر هیچ.

فکر کردم، شاید ثروتی که در کودکی می‌خواستیم همین بود: نه جعبه‌های محکم پر از الماس و سکه‌های طلا، بلکه، وان حمامی برای این‌که هر روز خودمان را این‌گونه در آن غرق کنیم، این‌که هر روز نان، سالامی و ژامبون بخوریم و فضای بیش‌تری حتی در حمام داشته باشیم، این‌که تلفن، انباری و یخچال پر از غذا داشته باشیم و عکسی در قاب نقره‌ای روی بوفه داشته باشیم که ما را در لباس عروسی نشان دهد

البته توضیح آن آسان بود: ما از بچگی شاهد کتک خوردن مادرانمان از پدرانمان بودیم. با این فکر بزرگ شده بودیم که یک غریبه نباید حتی لمسمان کند، اما پدرمان، دوست‌پسرمان یا همسرمان، هر وقت دوست داشتند، به خاطر عشق به ما، برای تربیتمان، برای بازآموزیمان می‌توانند ما را بزنند.

«اگه اطلاعات عمیق از مشکلات نداشته باشی و اگه راه‌حل‌های دیرپا براشون پیدا نکنی، به طور طبیعی، خشونت آغاز می‌شه. اما نمی‌شه مردمی که طغیان می‌کنن رو مقصر دونست، تقصیر اوناییه که نمی‌دونن چطور حکومت کنن.»