بریده‌هایی از کتاب داستان یک اسم جدید

با شگفتی کشف کرد که چقدر از رها کردن آدم‌هایی که فکر می‌کرد تا ابد بخشی از او خواهند بود، خوشحال است.

گفت: «تمام زندگی‌ات کسی رو دوست داری و هرگز واقعآ نمی‌شناسیش.»

«سیاست کثیفه، اما برای پول درآوردن مهمه.

«شیدایی! خوبی‌اش اینه که بعد از مدتی از سر آدم می‌پره.»

«تو درس خوندی، کتاب خوندی، اما مبتذلی، نمی‌تونم آدمای مثل تو رو تحمل کنم، حالمو به هم می‌زنی.»

هر روز به خود می‌گفتم: من همینم که هستم و باید خودمو بپذیرم؛ این‌طور به دنیا اومدم، در این شهر، با این لهجه، بدون پول؛ آنچه بتوانم، می‌دهم، آنچه بتوانم، می‌گیرم، آنچه باید را تحمل می‌کنم.

نینو نیاز شدیدی به اظهار عقایدش داشت، به بیان آنچه خوانده بود، به شکل دادن به آنچه مشاهده کرده بود. این روشش برای نظم دادن به افکارش بود ـحرف، حرف، حرف ــ اما به حتم، نشانه‌ای از تنهایی هم بود. با غرور، احساس کردم من هم شبیه او هستم، با همان میل برای دادن هویتی تحصیل‌کرده به خود، برای تحمیل آن به دیگران، برای گفتن: «این چیزیه که می‌دونم، این چیزیه که خواهم شد.» اما مجبورم بگویم، به رغم تلاش گهگاهم، نینو ابدآ مجالی برای خودنمایی به من نمی‌داد. مثل دیگران نشستم و به او گوش دادم

آدم‌ها چه سریع عوض می‌شوند، علایقشان، احساساتشان. جملات زیبا جای جملات زیبای دیگری را می‌گیرد، زمان جریانی از کلماتی است که فقط در ظاهر همسانند، کسی که بهترین‌ها را ردیف کند، برنده است.

این‌که نیاز داشت مرا تحقیر کند تا حقارت خود را راحت‌تر تحمل کند.

«سیاست کثیفه، اما برای پول درآوردن مهمه.»