بریده‌هایی از کتاب عقاید یک دلقک

هر روز صبح، در هر ایستگاه بزرگ راه‌آهن، هزاران نفر که در شهر کار می‌کنند وارد می‌شوند و هزاران نفر دیگر از شهر خارج می‌شوند تا سر کارشان برسند. راستی چرا این دو گروه از مردم، محل‌های کارشان را با یکدیگر عوض نمی‌کنند؟

اگر عصر ما شایستهٔ یک لقب و نام باشد آن نام باید " عصر فحشا" باشد.

به هیچ فکر کن. نه به صدراعظم و نه به کلیسای کاتولیک، بلکه فقط به دلقکی فکر کن که در وان حمام اشک می‌ریزد و قطرات قهوه روی دمپایی‌هایش می‌چکد.

چون یک پسر کوچک و کک‌مکی به نام گئورگ ، به‌اشتباه با منفجر کردن یک بازوکا، خودش و مجسمه را به هوا فرستاد. تفسیر هربرت کالیک در مورد این واقعه خیلی موجز بود: " خدا را شکر گئورگ بچه‌یتیم بود."

یک‌بار از او پرسیدم " وقتی دچار این حالت می‌شوی به چه چیز فکر می‌کنی؟" او گفت " تو واقعاً نمی‌دانی؟" گفتم " نه." و او یواش گفت " به هیچی، من به هیچی فکر می‌کنم." گفتم " اما به هیچ‌چیز که نمی‌شود فکر کرد." و او گفت " چرا، می‌شود، من در این لحظات احساس می‌کنم ناگهان درونم کاملاً خالی شده است

و برای این‌که به من فرصتی برای عصبانی شدن بدهد، مکث کوتاهی کرد، اما من سکوت کردم و او همان‌طور که طبیعتش اقتضا می‌کرد، دوباره با لحنی ناشایست ادامه داد

انسان نه می‌تواند لحظات را تکرار کند و نه می‌تواند آن‌ها را در میان بگذارد.

آدم‌های احمق و ابله همیشه واژهٔ غیراجتماعی را فقط برای فقرا به کار می‌برند."

دانستن این‌که انسان‌ها زیر فشار و تحت‌تأثیر نوع جهان‌بینی‌شان دست به چه کارهایی خواهند زد اصلاً کار ساده‌ای نیست

من به هیچ‌چیز فکر نمی‌کردم و درعین‌حال تقریباً به همه‌چیز

تردید داشتم که به خودکشی فکر کنم، آن هم به یک دلیل که شاید خیلی متکبرانه به نظر برسد: می‌خواستم خودم را برای ماری نگاه دارم. او می‌توانست دوباره از تسوپفنر جدا شود، آن وقت ما در موقعیت ایده‌الی که بزویتس در آن قرار داشت قرار می‌گرفتیم

این‌که منتقدان عیب‌جو هستند چیز بدی نیست، عیب آن است که آن‌ها به برنامهٔ خودشان به دید انتقادی نگاه نمی‌کنند و خشک هستند. این ناخوشایند است.

دلقکی که به می‌خوارگی بیفتد خیلی سریع‌تر از یک شیروانی‌سازِ مست سقوط خواهد کرد.

این شهر محل سکونت من است، و آن‌جا تاکسی‌ای که با اشارهٔ دست صدا می‌زدم مرا هرگز به یک هتل نمی‌بُرد، بلکه به آپارتمان من می‌رسانْد.

من اصلاً مسخره نمی‌کنم، من از هر جهت ظرفیت این را دارم که به موضوعی که برایم قابل‌درک نیست، احترام بگذارم.

بهتر است که به یک دلقک بی‌اعتقاد اعتماد کنی، که تو را صبح‌های زود به‌وقت از خواب بیدار می‌کند تا به‌موقع به مراسم دعا برسی

سؤال کردم " پدربزرگ در چه حال است؟" گفت " حالش عالی است، تزلزل‌ناپذیر؛ به‌زودی نودسالگی‌اش را جشن می‌گیرد. این‌که او چه‌طور موفق می‌شود خودش را این‌طور سرحال نگه دارد برایم جداً تبدیل به یک معما شده است." گفتم " خیلی ساده است، پیرمردهایی مثل او را نه خاطرات از پا درمی‌آورد و نه عذاب‌وجدان.

فرزندان این دنیای خاکی نه‌تنها عاقل‌تر، بلکه انسان‌تر و گشاده‌دست‌تر از بچه‌های کلیسا هستند

ما یکدیگر را از وقتی پسربچه بودیم خوب می‌شناختیم، آن‌قدر خوب که وقتی هر دو مرد شده بودیم و به هم رسیدیم، درست نمی‌دانستیم به یکدیگر تو بگوییم یا شما

هر چه پیش آید، خوش آید، مرا از فلاکت باکی نیست.