بریده‌هایی از کتاب خرده‌ عادت ها

این معنای «خرده‌عادت‌ها»ست؛ یک اقدام یا جریان منظم که نه‌تنها کوچک و آسان است، بلکه منبع قدرتی به‌یادماندنی و جزئی از یک نظام رشد پربازده است.

تمام شرکت‌کنندگان المپیک مدال طلا می‌خواهند. هر کاندیدا می‌خواهد پیروز شود. افراد موفق و ناموفق اهداف یکسانی دارند، پس اهداف نمی‌توانند وجه تمایز برنده از بازنده باشند. هدفِ «پیروزی در تور دو فرانس» نبود که دوچرخه‌سواران بریتانیایی را بر صدر این ورزش قرار داد

اگر به‌دنبال نتایج بهتر هستید، تعیین اهداف را فراموش کنید و به‌جای آن بر سیستم‌تان تمرکز کنید. منظورم از این گفته چیست؟ آیا اهداف کاملاً بی‌فایده هستند؟ معلوم است که نه. اهداف برای تعیین مسیر مناسب‌اند؛ اما برای پیشرفت‌کردن، سیستم‌ها بهترین چیز ممکن هستند. زمانی که بیش‌ترِ وقت خود را به اهداف اختصاص بدهید و برای طراحی سیستم خود زمان کافی اختصاص ندهید، مشکلات آغاز خواهند شد.

اگر می‌خواهید بدانید در زندگی به کجا دست می‌یابید، تنها کاری که باید انجام دهید، این است که مسیر دستاوردها و شکست‌های ناچیز خود را دنبال کنید و ببینید انتخاب‌های روزانه‌ی شما در ده یا بیست سال آینده به کجا ختم خواهند شد. آیا هر ماه کم‌تر از آن‌چه به دست می‌آورید خرج می‌کنید؟ آیا هر هفته به باشگاه می‌روید؟ آیا هر روز کتاب می‌خوانید و چیز جدیدی یاد می‌گیرید؟ چالش‌های کوچکِ این‌چنینی چالش‌هایی هستند که شخصیت آینده‌ی شما را تعریف می‌کنند.

انسان‌ها نرم و منعطف به دنیا می‌آیند بعد از مرگ خشک و سخت‌اند؛ گیاهان نازک و ظریف‌اند بعد از مرگ شکننده و خشک؛ بنابراین هرکس که خشک و ‌انعطاف‌ناپذیر باشد، از یاران مرگ است

افرادی که روان‌رنجورترند مضطرب‌ترند و بیش از سایرین نگران می‌شوند. این مشخصه به حساسیت بیش‌ازحد آمیگدال، بخشی از مغز که مسئول تشخیص تهدیدهاست، مربوط می‌شود. به‌عبارت دیگر، احتمالاً افرادی که به نشانه‌های منفی در محیط‌شان حساس‌ترند، نمره‌ی روان‌رنجوری بالاتری دارند.

اگر احساس می‌کنید که به کمک بیش‌تری نیاز دارید، می‌توانید اشاره و فراخوانی را در زندگی امتحان کنید. عملکرد موردنظر و پیامدش را بلند بگویید.

کارل یونگ می‌گوید، «تا وقتی ناآگاهانه را آگاهانه نکنید، زندگی‌تان را هدایت می‌کند و شما آن‌را سرنوشت می‌نامید»

قبل از این‌که بتوان عادت‌های جدید مؤثری ایجاد کرد، باید عادت‌های کنونی خود را کنترل کرد.

هیچ‌وقت اولین اشتباه شما را نابود نمی‌کند. مسئله‌ی نابودکننده،‌ آن اشتباهات مکرری است که به‌دنبال آن می‌آیند.

تمرکز همیشه باید بر تبدیل‌شدن به نوع خاصی از آدم‌ها باشد، نه رسیدن به نتیجه‌ای خاص.

زمانی که به‌طور کنترل‌نشدنی غذا می‌خورید، سیگار می‌کشید یا در رسانه‌های اجتماعی می‌گردید، درحقیقت، چیپس یا سیگار یا چند عدد لایک نمی‌خواهید، آن‌چه حقیقتاً می‌خواهید این است که احساس کنید متفاوت هستید. احساسات و عواطف‌تان به شما می‌گویند که آیا باید در شرایط فعلی‌تان بمانید یا دست به تغییر بزنید. آن‌ها به شما کمک می‌کنند بهترین اقدام لازم را انتخاب کنید. عصب‌شناسان کشف کرده‌اند زمانی که عواطف و احساسات آسیب ببینند، توانایی تصمیم‌گیری از دست می‌رود و دیگر هیچ نشانه‌ای مبنی بر این‌که به‌دنبال چه باشید یا از چه چیزی اجتناب کنید، در دست نخواهید داشت.

وقتی عقاید پشت عادت‌های گذشته را تغییر ندهید، تغییر عادت سخت خواهد بود. هدف جدید و نقشه‌ی جدیدی دارید، ولی هنوز آن «کسی» را که هستید تغییر نداده‌اید.

بامبو در پنج سال اول چندان به چشم نمی‌آید، چون در زیرِ زمین ریشه‌های مستحکم ایجاد می‌کند و سپس در عرض شش هفته به حدود سه متر می‌رسد. عادت‌ها هم به همین صورت، در ظاهر تغییری ایجاد نمی‌کنند تا این‌که به آستانه‌ی مهمی می‌رسند و عملکرد جدیدی پیدا می‌کنند.

هویتی پشت عادت‌ها هست.

بیش‌تر روزها، ترجیح می‌دهیم همراه با جمع و در اشتباه باشیم تا این‌که طرف حق و تنها باشیم.

یکی از مؤثرترین راه‌ها برای ایجاد عادت‌های بهتر این است که به گروهی بپیوندید که در آن، رفتار دلخواه و مطلوب شما رفتار عادی محسوب شود

طراح دنیای خود باشید نه مصرف‌کننده‌ی آن.

عادت‌ها یک حلقه‌ی بازخوردی وابسته به دوپامین هستند. هر رفتاری که امکان تبدیلش به عادت بالا باشد، مانند کشیدن مواد، خوردن هله‌هوله، بازی‌های کامپیوتری و جست‌وجو در شبکه‌های اجتماعی، با سطح بالاتری از دوپامین همراه است.

اولین گام به‌سوی تغییر عادت‌های بد، این است که مراقب آن‌ها باشید.