بریده‌هایی از کتاب رفته، عزیزم، رفته

طبق تجربه‌هایی که با زنان داشتم، اگر مدتی با یک زن صمیمی شوید، معمولاً اولین چیزی که در او نادیده خواهید گرفت زیبایی‌اش است. در اصل می‌دانید که این زیبایی وجود دارد، اما مقدار ظرفیت احساسی شما با توجه به این نکته که می‌تواند شما را ازخود بی‌خود کند، کاهش می‌یابد، آن هم در حالی که از آن لبریز و شگفت‌زده است

«همون‌طور که می‌بینین احتمالاً به این دلیل که معادن راه‌های فرار ناپایانی دارن، اون‌جا رو انتخاب کردن.» پل زیر لب گفت: «ناپایان، چه کلمهٔ خوبی.»

ریچل می‌گوید مقیاس سنجش یک شخص، مردن نیست. یک نفر می‌پرسد پس مقیاس سنجش یک شخص چیست؟ ریچل می‌گوید کشتن. سکوتی در بار حکمفرما می‌شود و تمام مردان به ریچل خیره می‌شوند، صدای آرامش با آن‌چه درون چشمانش دیده می‌شود، همخوانی دارد، چیزی که اگر کسی از نزدیک به او نگاه کند، می‌تواند باعث آشفتگی‌اش شود.

انجی چطور می‌توانست این کار را انجام دهد، همیشه برای من جالب بود ـ‌در تماس و دوست بماند، و مردی را که دو سال پیش دور انداخته مجبور کند برایش کاری انجام دهد. من اگر خوش‌شانس بودم می‌توانستم به دوست‌دختر سابقم زنگ بزنم و توستر خود را از او پس بگیرم. شاید لازم باشد که بر روی تکنیک‌های جدایی خود کار کنم.

مردم به روش‌های مختلفی نگرانی خودشون رو نشون می‌دن.

اگه آدم به خودش زمان و کمی مهلت بده حتماً رشد می‌کنه. می‌تونه زندگی‌ش رو بسازه؛

«گاهی اوقات. آدم می‌تونه توی مغزش فرو کنه که یکی رفته، اما توی قلب آدم هیچ‌وقت کاملاً... همه‌چیز حل نمی‌شه.»

دنیا به‌سختی سیمان و تیزی تیغ بود.

«هیچ‌وقت نمی‌شه مردم رو شناخت، مگه نه؟ فهمیدن مردم، امکان‌پذیر نیست. نمی‌شه درک کرد که چه چیزی باعث می‌شه کارهایی رو که انجام می‌دن انجام بدن. نمی‌شه مثل اون‌ها فکر کرد. اگه روش فکر کردن‌شون مثل روش فکر کردن تو نباشه اون‌وقت با عقل جور درنمی‌آد. درسته؟»

هیچ صدایی بلندتر از سکوت آن کودک گمشده نیست. سکوتی است که بین پنجاه تا صد سانتی‌متر ارتفاع دارد و می‌توان سنگینی آن را حس کرد و صدای آن را شنید که از کف زمین شروع شده و از تمام گوشه کناره‌های خانه و حتی چهرهٔ بی‌احساس عروسکی که در کنار تخت‌خواب روی زمین افتاده، فریادش به گوش می‌رسد. این سکوت با سکوت‌های مراسم تشییع‌جنازه و شب‌زنده‌داری‌ها تفاوت دارد. سکوت مرگ که با خود یک قطعیت نیز به همراه دارد؛ سکوتی است که می‌دانید باید به آن عادت کنید؛ اما سکوت ناشی از گم شدن یک کودک چیزی نیست که دل‌تان بخواهد به آن عادت کنید؛ از قبول آن خودداری می‌کنید و به همین دلیل در مقابل‌تان فریاد سر می‌دهد.