بریده‌هایی از کتاب رومی (جلال الدین محمد)

شهاب‌الدین با تلخی تکرار کرد: مردم، مردم، مردم، جلال‌الدین روزی خواهد رسید خواهی فهمید این مردم و نظراتشان برایت به اندازه عطسهٔ بزی ارزش نخواهد داشت. امّا تا آن روز به دنبال بزرگ کردن تعداد این جماعت تلاش خواهی کرد و خواهی دید هر قدر تعداد آنها زیادتر می‌شود تو تنهاتر خواهی شد.

و اگر بر تو ببندد همه درها و گذرها ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

هله عاشقان بشارت که نماند این جدایی برسد وصال دولت بکند خدا خدایی ز کرم نوید آید، دو هزار عید آید دو جهان مرید آید، تو هنوز خود کجایی؟

روشن‌تر از خاموشی چراغی ندیدم

برهان‌الدین گفت: رازدانی سخت نیست، جلال‌الدین رازداری سخت است.

شهاب‌الدین خندید و گفت: اگر زنان سؤالی از تو می‌کنند نه آن است که جواب آن را نمی‌دانند، آنها اقرار می‌خواهند نه جواب!

ارزش هدیه به نوع آن نیست به خاطره‌ای است که از آن هدیه ساخته می‌شود.

کسی هزار جهد می‌کند که از خود چیزی بنمایاند و دیگری چون مولانا به صد حیلت بزرگی خود را پنهان می‌کند.

جلال‌الدین، تمام زندگی یک اتّفاق بیشتر نیست، اتّفاق بین تولد و مرگ.

شهاب‌الدین گفت: اذعان به نادانی اولین قدم تحصیل موفق است.

پیرزن گفت: راه را پیدا خواهی کرد اگر از هر اشتباهی که می‌کنی برگردی، گمان نکن اشتباه نخواهی کرد، کسی که پایش به این جهان برسد اشتباه خواهد کرد امّا از اشتباهت برگرد

روزی کژدمی می‌خواست از آب رودخانه‌ای عبور کند و از جان خود می‌ترسید که در آب رودخانه غرق شود، لاک‌پشتی به او رسید و علت ترس کژدم را پرسید، کژدم گفت: من شنا بلد نیستم و می‌ترسم در آب رودخانه غرق شوم، لاک‌پشت قبول کرد کژدم را بر پشت خود سوار کند و او را از رودخانه عبور دهد، کژدم بر پشت لاک‌پشت سوار شد و وقتی به میان آب رسید کژدم نیش خود را بر لاک، لاک‌پشت فروکرد، لاک‌پشت پرسید، ای نادان چه می‌کنی؟ کژدم گفت: این طبع من است من اختیار آن را ندارم و باز نیش خود را بر لاک فرو کرد. لاک‌پشت هم گفت: در آب شدن هم طبع من است و اختیار من نیست. لاک‌پشت در آب فروشد و کژدم در آب رودخانه غرق گشت و جانش را از دست داد.

جلال‌الدین آموخته بود هرچه در زندگی اتفاق می‌افتد بپذیرد و با آن کنار بیاید. او معتقد بود گلایه از روزگار آزردن خود است و فایده‌ای ندارد.

مولانا گفت: خواست شما چیست خاتون؟ من برای خوشنودیِ مردم زندگی نمی‌کنم، چرا باید نگران حرف‌های مردم باشم؟ آنکه مرا می‌شناسد، می‌شناسد و اگر نمی‌شناسد اهمیتی ندارد در مورد من چه فکر می‌کند.

مردم فکر می‌کنند واقعیت دنیا آن چیزی است که می‌بینند این‌طور نیست مردم آنچه را که می‌خواهند می‌بینند و آنچه را که می‌خواهند می‌شنوند،

مادرم همیشه از نور و آتش برایم حرف می‌زد. می‌گفت خدا اوّل نور را آفرید و از نور همه‌چیز را به وجود آورد، مادرم می‌گفت خدا همان نور است، و آتش نشانه گرمی و امنیت، از خانواده نور است. حتی می‌گفت؛ بینایی از نور است، اگر نور نباشد بینایی هم نیست، هیچ‌چیز نیست، تاریکی است و در تاریکی چیزی نیست، مادرم شب‌ها آسمان پرستارهٔ کویر را نشانم می‌داد می‌گفت؛ هر یک از آن ستاره‌ها دنیای دیگری است، دنیایی پر از مخلوقات دیگر و آن کهکشان که مثل ابر سفیدی در آسمان است راه مکه است اگر شب‌ها سمت آ ن را بگیریم به مکه خواهیم رسید.

"به صحرا شدم، باران عشق باریده بود، چندان که پای در گل شود به عشق فرومی‌شدم."

برهان‌الدین گفت: رازدانی سخت نیست، جلال‌الدین رازداری سخت است.

در خواب صدایی شنیدم که می‌گفت، بایزید از من هر چه بخواهی برایت فراهم می‌کنم، از من چه می‌خواهی؟ در خواب پرسیدم: تو کیستی که از تو هر چه بخواهم به من می‌دهی؟ صدا جوابم داد؛ من خدای توام، خدای جهان، خدای بزرگوار جهان. من چیزی نمی‌خواستم، در جواب گفتم: من چیزی نمی‌خواهم، فقط می‌خواهم بدانم در این دنیا چه می‌کنم، من متعلق به این دنیا نیستم، در این سیاره من غریبه‌ام. صدا در گوشم گفت: تو راه را پیدا خواهی کرد و خواهی دانست که هستی، من ترا دوست دارم.

شهاب‌الدین با تلخی تکرار کرد: مردم، مردم، مردم، جلال‌الدین روزی خواهد رسید خواهی فهمید این مردم و نظراتشان برایت به اندازه عطسهٔ بزی ارزش نخواهد داشت. امّا تا آن روز به دنبال بزرگ کردن تعداد این جماعت تلاش خواهی کرد و خواهی دید هر قدر تعداد آنها زیادتر می‌شود تو تنهاتر خواهی شد.