بریده‌هایی از کتاب رومی (جلال الدین محمد)

تنها راه سعادت در این دنیا این است که کسی را نرنجانی.

چشم‌ها دریچه ورود به روح آدم‌ها هستند، می‌شود آدم‌ها را در چشمشان شکست داد و بعد بر جسمشان غلبه کرد.

جلال‌الدین می‌دانی شجاعت طالب علم در چیست؟ در آن است که بداند که نمی‌داند، ندانستن سد راه معرفت نیست، توهم دانستن است که مانع حقیقت می‌شود و آدم را از جستجو باز می‌دارد.

وجود وقتی معنا می‌دهد که شما در ذهن دیگران باشید، ذهنی که شما را ببیند، بفهمد و درک کند.

من اگرچه به خاطر مادرم به زنده‌بودن تن داده بودم امّا به زندگی هرگز.

غم من هم می‌گذرد

مادرم همیشه از نور و آتش برایم حرف می‌زد. می‌گفت خدا اوّل نور را آفرید و از نور همه‌چیز را به وجود آورد،

تمام عمر را به حلال خدا بگذرانی، تمام عمر روزه‌دار باشی و عبادت کنی و هر آنچه بر آن خیر نوشته‌اند انجام دهی رستگار نخواهی شد الا و الا از آنچه دوست داری بگذری و به دیگران بدهی. مگر کلام خدا نمی‌گوید " لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون " یعنی به رستگاری نمی‌رسید مگر از آنچه دوستش دارید بگذرید و به دیگران بدهید.

به رهی یک نیشابوری توانگر و یک هندی برهنه پای همسفر بودند، نیشابوری توانگر از مرارت راه رفتن هندی بر خار و خاشاک و سنگ و ریگ غمگین می‌شد و خواست تا جامه‌پایی به هندی دهد، از جامه‌پایی که در انبان داشت به هندی داد و با او همراه شد. نیشابوری تمام راه چشمش به پای هندی بود که پایش را به روی گل یا زباله یا افتاده حیوانی نگذارد، و دائم به جان هندی غر می‌زد که آن نکن و آنجا نرو و پای روی سنگ خارا نگذار تا کفش من زخمی نشود. هندی را صبر سر آمد. جامه‌پای را از پای برآورد و بر سر نیشابوری توانگر کوبید و گفت: چهل سال است پاهایم مرا حمل می‌کنند و هرگز ناله‌ای به من نکردند که چنین کن و چنان نکن و از آنجا نرو و اینجا قدم نزن، تو ساعتی جامه پای به من امانت داده‌ای و به اندازه چهل سال مرا ستم دادی، نه کفشت را می‌خواهم نه منت و زخم زبانت را.

هله نومید نباشی که تو را یار براند گرت امروز براند نه که فردات نخواند و اگر بر تو ببندد همه درها و گذرها ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند در اگر به تو ببندد، مرو و صبر کن آنجا ز پس صبر تو را او به سر صدر نشاند