بریده‌هایی از کتاب مثل خون در رگ های من

هر چه بیشتر می‌بینمت، احتیاجم به دیدنت بیشتر می‌شود.

فکر کرده بودم که بهترین راه برای شکست نخوردن در ازدواج، ازدواج نکردن است.

قرار بود هیچ وقت به هیچ علت مرا تنها نگذاری، به من قول داده‌ای..

در من زندانی ستمگری بود که به آواز زنجیرش خو نمی‌کرد ـ من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.

تو را دوست دارم و تمام ذرات وجود من با فریاد و استغاثه تو را صدا می‌زند. آن آینه که من می‌جستم تا بتوانم نقش وجودم را در آن تماشا کنم تویی.

بگذار به تو نشان بدهم که عشق، عجب معجزه‌یی است

خوشا دمی که بازوهای تو بر همهٔ تن من درآویزد و صدای تو، لرزان از توفیق، به مژده در گوش‌های من بگویند که تو مادر شده‌ای!

نگاه تو و زبان خاموشت گویاترین زبان‌ها بود و بیش از هر زبانی می‌توانست از قلب و روحت حرف بزند.

نگاهت شکست ستمگریست. آنک، چشمانی که خمیرمایهٔ مهر است؛ خورشیدی که از سپیده‌دم همهٔ ستارگان بی‌نیازم می‌کند. نگاهی که عریانی روح مرا از مهر جامه‌یی کرد بدان سان که شبِ بی روزنِ هرگز کنونم چنان نُماید که کنایتی طنزآلود بوده است.

آیدای من! تو بیشتر برای قلبت دوست‌داشتنی هستی. تو را برای آن دوست می‌دارم که «خوبی». برای آن که تو، جمع زیبایی روح و تنی. و بدین جهت است که می‌گویم هرگز نه پیری و... نخواهد توانست از زیبایی تو بکاهد... چرا که هر چه تنت زیر فشار سال‌ها درهم‌شکسته‌تر شود روح زیبای تو زیباتر خواهد شد و بدین گونه هرگز از آنچه امروز مجموع این زیبایی است نخواهد کاست.

سکوت تو، پایان غم‌انگیز زندگی من است.

اگر می‌دانستم پس از آن همه رنج‌ها و نابه‌سامانی‌ها تو را می‌توانم داشته باشم، بدون شک با ارادهٔ آهنین‌تری تحمل‌شان می‌کردم.

روزی که من تو را از دیروز کم‌تر دوست داشته باشم، آن روز آفتاب طلوع نخواهد کرد.

آیدا فسخ عزیمت جاودانه بود.

بزرگ‌ترین خوش‌بختی من غلامی اوست نه سروری و سلطنت به تنعم و جاه و جلال و مال و منال...

تو را دوست دارم و تمام ذرات وجود من با فریاد و استغاثه تو را صدا می‌زند. آن آینه که من می‌جستم تا بتوانم نقش وجودم را در آن تماشا کنم تویی. با همهٔ روحم به هر نگاه و هر لبخند تو محتاجم، و تنها حالاست که احساس می‌کنم در همهٔ عمر بی‌حاصلی که تا به امروز از دست داده‌ام چه قدر تنها و چه قدر بدبخت بوده‌ام. این است که اکنون، پس از بازیافتن تو، دیگر لحظه‌یی شکیب ندارم. دیگر نمی‌خواهم کوچک‌ترین لحظه‌یی از باقی عمرم را بی تو، دور از تو و دور از احساس وجودت از دست بدهم؛ به کسی که هیچ وقت هیچ چیز نداشته است حق بده! و به من حق بده که تو را مثل بچه‌ها دوست داشته باشم.

حرف بزن آیدا، حرف بزن! من محتاج شنیدن حرف‌های تو هستم... با من از عشقت، از قلبت، از آرزوهایت حرف بزن... اگر مرا دوست می‌داری، من نیازمند آنم که با زبان تو آن را بشنوم: هر روز، هر ساعت، هر دقیقه، و هر لحظه می‌خواهم که زبان تو، دهان تو و صدای تو آن را با من مکرر کند... افسوس که سکوت تو، مرا نیز اندک‌اندک از گفتن باز می‌دارد.

آنچه او می‌خواهد به «سروری» خود قبول کند، مدت‌هاست که سر به بندگی تو سپرده است

هیچ چیز نیرومندتر از عشق نیست.

روزگار درازی بود که شعر را گم کرده بودم. این روزها احساس می‌کنم که شعر، دوباره در من جوانه می‌زند. به بهار می‌مانی که چون می‌آید، درخت خشکیده شکوفه می‌کند.