بریده‌هایی از کتاب مثل خون در رگ های من

یادم آمد آن جمله‌یی را که دوست داری من همیشه برایت تکرار کنم، تو حتی یک بار هم به من نگفته‌ای! طلب من!

«ــ آیدا جان! هر جور که تو دلت بخواهد... ــ از دلم حرف نزن که اون وقت خیلی چیزها می‌خواد! ــ خوب، باشه آیدا جانم؛ باید به حرفش گوش بدی. ــ تو چی؟ تو به حرفش گوش می‌دی؟ ــ اوووه، چه جور هم! هر چی بگه گوش می‌دم!»

درخت با بهار و ماهی با آب زنده است، و من با حرف‌های تو.

آیدا! تو مثل یک خدا زیبایی.

می‌خواهم بگویم که سکوت تو، پایان غم‌انگیز زندگی من است.

عشق تو، برای من، مذهب و سرنوشت است. عشق تو، کار و تفریح من شده است. عشق تو، ــ بگذار برایت بگویم ــ یا از من «خدا» یی خواهد ساخت، و یا چون صاعقه‌یی نابودم خواهد کرد.

درخت با بهار و ماهی با آب زنده است، و من با حرف‌های تو.

هر لبخند تو، هر بوسهٔ تو به من آن قدرت را عنایت می‌کند که کوهی را بر سر کوهی بگذارم.

آیدای عزیز من هر چه بیشتر می‌بینمت، احتیاجم به دیدنت بیشتر می‌شود.

طبیعی است. من که پیش از آن شب با تو هم‌کلام نشده بودم؛ با تو حرفی نزده بودم و صحبت ما از سلام و خداحافظ تجاوز نکرده بود. پس چه پیش آمده بود که «کار از هیچ گذشته باشد»؟ ناگزیر باید تصدیق کرد که روح ما یکدیگر را شناخته، یکدیگر را جذب کرده، با یکدیگر آموخته شده بود. روح ما یکدیگر را شناخته بودند و پیش از این که جسم‌های ما برای نخستین بار به هم نزدیک شود، آن‌ها برای همیشه یکدیگر را دریافته بودند. این، معجزه همان جلوه‌یی است که از روح پاک و صادق تو در چهرهٔ تو منعکس است.

احمد تهران ــ ۲۷ مهر ماه... ۲۸ مهر ماه، ساعت؟ صبح!

تو را دوست، دوست، دوست، دوست می‌دارم. ــ اخمت را هنگامی که اخم می‌کنی، خنده‌ات را هنگامی که می‌خندی، حتا اشکت را هنگامی که گریه می‌کنی دوست می‌دارم؛ اگر چه، خنده‌ات که دوستش می‌دارم زنده‌ام می‌کند، و اشکت که دوستش می‌دارم می‌کشدم! ــ تو خون منی، تپش قلب منی.

دلم برای تو، برای داشتن تو، برای بوسیدن تو و برای در آغوش فشردن تو شعله می‌زند، اما... اما این روزه را فقط موقعی افطار خواهم کرد که بدانم تو را خوش‌بخت می‌کنم. هرگز آن اندازه پست و ناجوانمرد نیستم که خوش‌بختی خود را به قیمت بدبختی تو به دست آرم و بخواهم به قیمت بدبختی تو کامکاری کنم. برای همین است که می‌کوشم و برای همین است که زنده هستم. والسلام.

خدای کوچولو! امید بزرگ! همه چیز من! شادی و خوش‌بختی من! حالا دیگر زندگی من، چیزی جز تو نیست. حالا دیگر، این نفسی که می‌کشم چیزی جز تو نیست.

هرگز نه پیری و... نخواهد توانست از زیبایی تو بکاهد... چرا که هر چه تنت زیر فشار سال‌ها درهم‌شکسته‌تر شود روح زیبای تو زیباتر خواهد شد و بدین گونه هرگز از آنچه امروز مجموع این زیبایی است نخواهد کاست.

خدای کوچولو! مرا توی بازوهایت، توی بغلت جا بده. مرا زیر پاهایت، روی زمینی که بر آن‌ها قدم گذاشته‌ای جا بده.

طبق معمول، ابتدا خواهی گفت نه، ولی وقتی که آمدی و دیدی، به حقیقت حرف من پی خواهی برد...

بی چشمان تو نمی‌توانم زندگی کنم. قصهٔ من و چشمان آیدا، قصهٔ درخت و آب است... به هوش باش که فقط قطرهٔ اشکی از چشمان تو کافی است که درخت را، چون سیل بنیان‌کنی با خود ببرد! لبان تو، آتشی است که چراغ مرا روشن و اجاقم را گرم نگه می‌دارد... فراموش مکن که اگر ساعتی لبان تو بی‌خنده بماند، آتش سراپای وجود مرا خاکستر خواهد کرد.

لبان تو، جز با خنده؛ چشمانت جز با نگاه محبت، و وجودت جز با خوش‌بختی نمی‌تواند در زندگی من موثر باشد.

چشم‌های تو که مثل خون در رگ‌های من دوید، یک بار دیگر مرا به زندگی بازگرداند.