بریده‌هایی از کتاب خون خورده

«گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصاً اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همهٔ عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.

وقتی کسی را می‌کُشی روحش را آماده می‌کنی برای نبردی بزرگ‌تر. مُردگان روحِ ضعیفی دارند، روحی که نجنگیده. روحی که درد نکشیده. زخم برنداشته. کُشتگان اما رؤیایی دیگر دارند.

تاریخ پُر است از زنانی که دور از چشم دیگران کاری می‌کنند تا ردِ عشق‌شان محو و گم شود.

۲۴ سالگی وقتِ جوانمردانه‌ای نیست برای مُردن. برای کُشته شدن. برای پاشیده شدنِ خون بر خاک و درکِ سکراتِ مرگ.

تاریخ پُر است از این لرزه‌های تنانه. از مردها و زن‌هایی که در بستری خنک به هم فکر می‌کنند، لرزشان می‌گیرد و نمی‌دانند چه اتفاقی قرار است برای‌شان رقم بخورد.

معماری که روحِ ساختمان را بفروشد... لعنتِ ابدی می‌آورد.

تاریخ پُر است از آدم‌هایی که مسیر را عوض می‌کنند و بعد گم می‌شوند در زمان.

تاریخ پُر است از این لحظه‌ها، آدم‌هایی که می‌خواهند ناگهان کار را یکسره کنند و بروند گوشه‌ای و آن‌قدر زندگی کنند که جوانی بشود خاطره‌ای دور. خیلی دور...

زیرِ هر صلیبی می‌شود اسلام پیدا کرد توی خاورمیانه و برعکس، و تازه یهودی‌ها هم هستند که استاد پنهان‌کاری‌اند.

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...

«گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصاً اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همهٔ عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.»

زد بیرون و در را هم باز گذاشت. باید تا صبح دعا می‌کرد. باید خودش را می‌سپرد به دستِ قدیسین. چه مرگش بود؟ باید قلبش را هم از دست می‌داد، مثلِ زبانش که هیچ دکتری نتوانست بازش کند؟ این چه امتحانی بود؟! نه! اجازه نمی‌داد. این مرد هم می‌رفت. و باید می‌رفت. باید دور می‌شد.

وقتی نگاهش را چسباند به چشمان مردِ جوان یادِ آموزهٔ استفانوس دویهمیِ کبیر افتاد که نوشته بود «قلبِ کلیسای ما را نشانه خواهند رفت و شما هم باید قلب‌شان را نشانه بروید.»

منصور به زنِ زیبای مسیحی فکر کرد و مورمورش شد. تاریخ پُر است از این لرزه‌های تنانه. از مردها و زن‌هایی که در بستری خنک به هم فکر می‌کنند، لرزشان می‌گیرد و نمی‌دانند چه اتفاقی قرار است برای‌شان رقم بخورد

کنارِ صلیبِ کلیسای کوچک خیابانِ سرسبزِ نارمک و به آن‌همه خونی نگاه می‌کردند که گُه زده بود به خیابان.