بریده‌هایی از کتاب خون خورده

هر باستان‌شناسی مردِ گورهاست. گورها را می‌شکافد تا تنِ گم‌شدهٔ تاریخ را بیرون بکشد. برهم‌زنندهٔ خوابِ مُردگان.

و تاریخ پُر است از زنانی که دور از چشم دیگران کاری می‌کنند تا ردِ عشق‌شان محو و گم شود.

تاریخ پُر است از آدم‌هایی که مسیر را عوض می‌کنند و بعد گم می‌شوند در زمان.

من گم شده ام... مرا به یاد آرید... من گم شده ام...

رسم تاریخ است این. مُرده‌هایی که بازمی‌گردند انگار محتاجِ خاطرات‌شان‌اند در ذهنِ دیگران.

شنبه‌ها همیشه شلوغ‌تر بود سرش، چون پنجشنبه کارِ حضوری قبول نمی‌کرد و اعتقاد داشت مُرده‌ها روزهای شنبه از هر زمانی تنهاترند.

گفته بود در خاورمیانه یک باستان‌شناس باید به هر واقعیتی شک کند و هر افسانه‌ای را جدی بگیرد.

این خاصیت تاریخ است، که پُر است از چیزهایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، ککِ کسی نمی‌گزد.

۲۴ سالگی وقتِ جوانمردانه‌ای نیست برای مُردن. برای کُشته شدن. برای پاشیده شدنِ خون بر خاک و درکِ سکراتِ مرگ.

تاریخ پُر است از عکاسانی که از مراسمِ اعدام بازمی‌گردند و بعدش بالا می‌آورند و با آب‌قند باید حال‌شان را جا آورد

کُشته می‌شد؟ می‌مُرد؟ مگر فرق می‌کرد؟ قطعاً فرق داشت. قطعاً. کُشته شدن شکوهِ دیگری داشت. وقتی کسی را می‌کُشی روحش را آماده می‌کنی برای نبردی بزرگ‌تر. مُردگان روحِ ضعیفی دارند، روحی که نجنگیده. روحی که درد نکشیده. زخم برنداشته. کُشتگان اما رؤیایی دیگر دارند.

رویش نمی‌شد بگوید کفِ دستش عفونت کرده و کُلِ ماجرا همین است. در اتاقِ بزرگی که بستری بود همه زخم‌های درست‌وحسابی داشتند. زخم‌های جدی و مردانه. زخم‌هایی که تاب آوردن‌شان سخت بود. خیلی سخت. و او کفِ دستش را که پیچیده در گاز و باند بود و هر روز چرکش را می‌کشیدند، نگاه می‌کرد و شرمش می‌آمد.

در خاورمیانه یک باستان‌شناس باید به هر واقعیتی شک کند و هر افسانه‌ای را جدی بگیرد.

تاریخ پُر است از سربازانی که در دلِ شب می‌زنند به پشتِ خطوطِ دشمن تا کسی را نجات بدهند.

«سُبحان رَبی العَظیم و بِحمدِه.»

او فرمانِ اشداً علی الکفار را اجرا کرده بود و این نصِ صریحِ کلام‌الله بود.

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...

گلوله عضلات را می‌شکافد و پیش می‌رود. دَوَران دارد مثلِ تاریخ. می‌چرخد و سوراخی را که ساخته عمیق و گشاد می‌کند تا همهٔ رگ‌ها پاره شود. قلب که گیج شده، از این‌همه آدرنالین مبهوت می‌ماند. آدرنالین درد را محو می‌کند و مغز دستور نمی‌دهد...

تاریخ پُر است از دوران‌هایی که حوادث به‌قدری تندند که مردها از زن‌ها فاصله می‌گیرند، آن‌قدر فاصله که وقتی سر می‌گردانند هیچ‌چیز اطراف‌شان نیست، حتی تصویر مویی در باد، حتی خاطرهٔ یک بوسه

تاریخ پُر است از این لحظه‌ها، آدم‌هایی که می‌خواهند ناگهان کار را یکسره کنند و بروند گوشه‌ای و آن‌قدر زندگی کنند که جوانی بشود خاطره‌ای دور. خیلی دور...