بریده‌هایی از کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی

می‌گویم می‌خواهم بدانم اگر آن روز آن بوتهٔ عاقرقرحا در چشمم فرو نمی‌رفت، حالا زندگی بهتری داشتم یا نه. شیخ همان‌طور که نشسته به من نگاه می‌کند و یکهو می‌خندد. جلوِ خودش را هم نمی‌گیرد و بلند می‌خندد. بلند می‌شود. قلب را توی سینهٔ زن می‌گذارد و می‌گوید مسئله این است که در جهانِ من همیشه فقط یک امکان می‌تواند اتفاق بیفتد و افتادن یک اتفاق به معنای نیفتادن اتفاقات دیگر است. از این رو اگر در مورد جهان معنایی ندارد و کلاً فرضی است باطل. اگر را باید از جهانم حذف کنم و به جهانی ببرمش که در آن سرتاسر اگر است که اتفاق می‌افتد.

مادر می‌گوید ترس کاری با آدم می‌کند که یا فراموشکار شود یا نتواند چیزی را از یاد ببرد.

مادر همیشه نزدیک است و من بویش را از میان همهٔ بوهای جهان تشخیص می‌دهم، بوی نارنج و نعنا و کمی یاس وحشی که با تعقیب کردنش خودم را در خانه پیدا می‌کنم.

مادر می‌گوید آدم‌ها وقتی می‌نویسند چیزهای نادیدنیِ درون‌شان را هم می‌زنند و از دل‌شان چیزی درمی‌آورند که قابل‌دیدن است

مادر می‌گوید حرف زدن دربارهٔ خوانده‌ها از خواندن‌شان مهم‌تر است، تازه آن وقت است که می‌توانیم رابطه‌مان را با کتاب‌ها بفهمیم و خودمان را در آن‌ها پیدا کنیم

مادر همیشه می‌گوید معنای جهان در تنْ است. هر چیزی‌ام که باشد می‌گوید به تنم فکر کنم. مهم نیست کمرم گرفته باشد یا از چیزی ترسیده باشم یا مفاصلم بی‌دلیل صدا بدهند، فقط کافی است به تنم توجه کنم. می‌گوید ببینم تنم از من چه می‌خواهد، شاید باید مثل گربه‌ای در خودم فرو بروم.

مادر همیشه می‌گوید معنای جهان در تنْ است. هر چیزی‌ام که باشد می‌گوید به تنم فکر کنم. مهم نیست کمرم گرفته باشد یا از چیزی ترسیده باشم یا مفاصلم بی‌دلیل صدا بدهند، فقط کافی است به تنم توجه کنم. می‌گوید ببینم تنم از من چه می‌خواهد، شاید باید مثل گربه‌ای در خودم فرو بروم.

اغلب تیغی توی دستم می‌رود و من بی‌توجه به خونی که روی پوستم خشک می‌شود به کارم ادامه می‌دهم. گاهی انگشتم را که خون آمده می‌مکم و سعی می‌کنم طعم شورش را به رنگ سرخ ربط بدهم. خونْ شور است. گل‌سرخ شور است. گوجه‌فرنگی ته‌مزه‌ای از ترشی و شوری دارد. زرشک ترش و شور است. پس شاید بشود گفت شوری سرخ است. همیشه استثنائاتی هم هست، بااین‌حال در بیشتر موارد می‌توانم چیزها را به همین شیوه به‌هم ربط بدهم و جهانِ پیرامونم را بشناسم.

همه‌چیز برای کسی که می‌داند چگونه صبر کند، به‌موقع اتفاق می‌افتد

فکر نکردن به هیچ‌چیز قدرتی است که هر کس ندارد.

جزئیات اهمیتی ابدی دارند چرا که تنها در صورتِ فهم آن‌هاست که می‌توان با کلیات و سرآخر با جهان هماهنگ شد.

حسِ دیدن را فقط می‌توانی در تنهایی بازبیابی و تنهایی چیزی است فراوان در خانهٔ ما.

جزئیات معمولاً با درد هم رابطه دارند. من خیلی وقت‌ها به این موضوع فکر می‌کنم.

در واقع در این جهان زمان مقدار حرکت است و کسی که از بندِ حرکت رها باشد می‌تواند از بند زمان رها شود. این همان کاری است که سال‌هاست کرده‌ام.

شیخ مثل مادر ایمان دارد در این جهان برای هر چیز وقتی هست، اما برخلاف مادر به تقدیری بودن این وقت اعتقاد ندارد. از نظر او آدم‌ها می‌توانند با مهیا کردن خودشان تعیین کنند وقت رخدادها را

می‌گوید هیچ‌چیزی آن بیرون ارزش جنگیدن و به دست آوردن ندارد، چرا که در عمل نمی‌شود هیچ‌چیز را آن بیرون مالِ خود کرد. آن‌جا همه‌چیز فانی است. درست مثل آدم‌ها. مرگ ذاتِ همه‌چیز است.

من که تا امروز ایمانی حقیقی داشتم که جهانِ کتاب عمیق‌ترین و واقعی‌ترین راه شناخت جهان است، شروع می‌کنم به درد کشیدن، درد این‌که بوی کتان را هیچ‌جوره نمی‌شود در هیچ کتابی تجربه کرد.

من همیشه دوست داشته‌ام منجم شوم، اما بعدش هم می‌خواهم کیمیاگر بشوم

مادر می‌گوید تا درون انسان عوض نشود بیرونش تغییر نمی‌کند.

نمی‌شود در این جهان چیز پستی را به چیزی باارزش تبدیل کرد مگر آن‌که اول این کار را در جهان درون انجام داد.