بریده‌هایی از کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی

جهان درد می‌کند و ملتهب است.

تب کردن مستقیم‌ترین راه بدن برای مواجهه با فجایع درونی است.

از کتابی شنیده‌ام که زمین گِرد نیست، مربع دردناکی است با چهار ضلع جهنمی. این ماییم که در تلاشی تاریخی اضلاعش را می‌کشیم و سعی در گرد کردنش داریم.

فکر می‌کنم اگر از قطار پیاده نشده بودیم و به خانهٔ دروازه‌دولت نیامده بودیم و اگر پدر نرفته بود، همه‌چیز طور دیگری بود.

من که تا امروز ایمانی حقیقی داشتم که جهانِ کتاب عمیق‌ترین و واقعی‌ترین راه شناخت جهان است، شروع می‌کنم به درد کشیدن، درد این‌که بوی کتان را هیچ‌جوره نمی‌شود در هیچ کتابی تجربه کرد.

همه‌چیز هست و فقط این جای ماست که در جهان کمی و فقط کمی عوض شده.

سیدجمال را نشانم می‌دهد که پشت سنگی میان مُردگان نشسته و با میله‌ای آهنی روی تکه‌سنگی می‌نویسد: جهان نجات‌دادنی نیست.

سردار از من می‌پرسد چه‌طور بلدم گیاهان را به چیزهایی دیگر تبدیل کنم و من که خوب فکر می‌کنم، می‌بینم اگرچه مادر اساس این کار را یادم داده، در واقع این در خونم است و از خود گیاهان آموخته‌امش. می‌گویم فقط کافی است دستم را روی یکی از برگ‌ها یا قسمتی از ریشه یا ساقهٔ گیاه بکشم تا خودش همه‌چیز را موبه‌مو برایم شرح دهد. این کارِ لامسه است و تماس از ازل دست با گیاه. ساده‌ترین اتفاق این است که آدمی که بعد از مرگ به خاک بدل شده و از خاک به ساقه‌های آن گیاه رفته، زنده می‌شود و شروع می‌کند به گفتن تجربه‌هایش.

بوعلی می‌گوید فکر نکردن به هیچ‌چیز قدرتی است که هر کس ندارد.

نمی‌شود در این جهان چیز پستی را به چیزی باارزش تبدیل کرد مگر آن‌که اول این کار را در جهان درون انجام داد.

یاد این حرف مادر می‌افتم که اگر یاد بگیرم معنای همین کارهای کوچک را بفهمم، زندگی حقیقی یا همان چیزی که روح ساری در جهان می‌نامدش، درونم به راه می‌افتد

می‌گویی کلماتْ نجات‌دهنده‌اند. زهر اتفاقات را می‌گیرند و در خود حل‌شان می‌کنند

مادر مهربان‌ترین شبحی است که می‌تواند از کنار آدم بگذرد و به یادش بیاورد که در جهان هیچ‌چیزی برای ترسیدن نیست.

نوع دارو را تغییر بده، زیرا اگر دارویی برای همیشه به کار رود، طبیعت با آن خو می‌گیرد و دیگر از آن تأثیر نمی‌پذیرد.

این اشتباه بزرگی است که از خودت دست بکشی و بیفتی دنبال بهتر کردن وضع جهان.

مُردهٔ خوشبخت کسی است که روی زمین دلبستگی نداشته باشد.

فکر نکردن به هیچ‌چیز قدرتی است که هر کس ندارد.

ترس کاری با آدم می‌کند که یا فراموشکار شود یا نتواند چیزی را از یاد ببرد.

بدون شک میان ریش بلند و فرزانگی ربطی هست.

هر موجود زنده قلبی دارد، عضوی که با چشم دیده نمی‌شود و برای دیدنش باید سطح را شکافت و به عمق رفت.