بریده‌هایی از کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی

دهٔ خوشبخت کسی است که روی زمین دلبستگی نداشته باشد.

تحمل کردن شبیه برزخ است، شبیه فرو بردن سر در تشت آب و محو شدن ناگهانی صدا

مادر می‌گوید حتا گیاهی که کنده‌ایم و خُردش کرده‌ایم هم خاطرهٔ دشت‌ها و صحراها را با خودش دارد، خاطرهٔ کسانی را که به دستش گرفته‌اند و این‌طرف و آن‌طرف برده‌اندش

مثلاً وقتی بی‌دلیل غمگین می‌شود و چند روزی توی خودش فرو می‌رود، عاقبت که با خودش می‌جنگد و از لاکش بیرون می‌آید، می‌گوید خودش را فتح کرده.

بوعلی آخرهای عمرش رساله‌ای نوشت در باب فلسفه‌ای خاص که به‌جز صفحهٔ اولش که آن هم در مصر است، همه‌اش سوخت و از بین رفت. قطع‌ویقین به خاطر تمام حقایقی که در آن فاش شده بود. من بارها و هربار زمان زیادی به آن کتاب فکر کرده‌ام. به این‌که وقتی آدم همه‌چیز بداند دیگر آن وقت از چه چیز می‌نویسد. به مادر گفته‌ام باید در کتابخانه برای کتاب سوخته هم جایی بگذاریم، برای همین هم همیشه بین آخرین جلد کتاب قانون و کتاب نجات، جایی خالی به اندازهٔ یک کتاب سوخته هست.

می‌گوید مسئله این است که در جهانِ من همیشه فقط یک امکان می‌تواند اتفاق بیفتد و افتادن یک اتفاق به معنای نیفتادن اتفاقات دیگر است.

او می‌گوید هر انسان دور خودش جهانی دارد؛ جهانی که رنگ، بو و حتا کلمات خاص خودش را دارد و هر فرد آن را با خودش این‌طرف و آن‌طرف می‌برد.

از کتابی شنیده‌ام که زمین گِرد نیست، مربع دردناکی است با چهار ضلع جهنمی.

بوعلی می‌گوید فکر نکردن به هیچ‌چیز قدرتی است که هر کس ندارد.

و به سمت گوسفندی بروم که آن دوردورها مشغول چراست، کنارش چمباتمه بزنم، دست بکشم بر جای بریدگی گردنش و بگویم نجات همیشه از سمت چپ اتفاق می‌افتد.

صدای بلند بولدوزرها را هم سال‌هاست که می‌شنوم، خانه‌های کوتاه‌تر را با غرشی مهیب یکی پس از دیگری خراب می‌کنند و جای‌شان ساختمان‌های بلندتر می‌سازند. چه‌طور می‌شود به آن‌همه بالا بودن از سطح زمین عادت کرد و هیچ‌وقت نیفتاد؟

مادر شبیهِ مهربان‌ترین شبحی است که می‌تواند از کنارت عبور کند و به یادت بیاورد که در جهان هیچ‌چیزی برای ترسیدن نیست.

اعتقاد مادر به دانایی در مقابل چرت‌وپرت‌هایی که توی مدرسه یاد بچه‌ها می‌دهند، موجب آگاهی جدیدی در من شده است.

در اصل این را از گوته یاد گرفته که جایی می‌گوید: اگر می‌خواهید انسانی آزاد باشید باید هر روز آزادی خود را فتح کنید.

می‌گوید مسئله این است که در جهانِ من همیشه فقط یک امکان می‌تواند اتفاق بیفتد و افتادن یک اتفاق به معنای نیفتادن اتفاقات دیگر است.

از کتابی شنیده‌ام که زمین گِرد نیست، مربع دردناکی است با چهار ضلع جهنمی.

و به سمت گوسفندی بروم که آن دوردورها مشغول چراست، کنارش چمباتمه بزنم، دست بکشم بر جای بریدگی گردنش و بگویم نجات همیشه از سمت چپ اتفاق می‌افتد.

صدای بلند بولدوزرها را هم سال‌هاست که می‌شنوم، خانه‌های کوتاه‌تر را با غرشی مهیب یکی پس از دیگری خراب می‌کنند و جای‌شان ساختمان‌های بلندتر می‌سازند. چه‌طور می‌شود به آن‌همه بالا بودن از سطح زمین عادت کرد و هیچ‌وقت نیفتاد؟

اعتقاد مادر به دانایی در مقابل چرت‌وپرت‌هایی که توی مدرسه یاد بچه‌ها می‌دهند، موجب آگاهی جدیدی در من شده است.

در خون آدم‌ها چیزهایی هست که هیچ‌جوره نمی‌شود ازشان گذشت.