کتاب راز نوشتن

ترسناک‌ترین لحظه همیشه درست قبل از آغاز است. بعد همه چیز روبه‌راه می‌شود.

اگر یک بار گولت زدند، شرم بر آنها. دوبار گولت زدند، شرم بر تو. اما وقتی سه‌بار گول خوردی، شرم بر هر دوی ما

اگر یک بار گولت زدند، شرم بر آنها. دوبار گولت زدند، شرم بر تو. اما وقتی سه‌بار گول خوردی، شرم بر هر دوی ما.

فکر کنم چهل سالم بود که متوجه شدم، تقریباً تمام نویسنده‌های داستان‌های تخیلی و شاعرانی که بیتی از اشعارشان را منتشر کرده‌اند، متهم شده‌اند که استعدادشان را هدر داده‌اند. هر کاری که بکنید؛ چیزی بنویسید، نقاشی کنید، برقصید، مجسمه‌سازی کنید یا آواز بخوانید، دیگران کاری می‌کنند که احساس کنید، هنرتان ارزشی ندارد، همین.

هر وقت خسته می‌شدم، یا اگر قبض آب و برق می‌آمد که باید می‌پرداختم و نداشتم، احساس بدی پیدا می‌کردم. به خود می‌گفتم، زندگیمان به این صورت پیش نمی‌رود. بعد فکر می‌کردم، نیمی از مردم دنیا هم همین‌طور فکر می‌کنند.

بیشتر مردم وقتی علاقهٔ مفرطشان به تلویزیون کم می‌شود، از مطالعه لذت می‌برند. من پیشنهاد می‌کنم تلویزیون را خاموش کنید تا علاوه بر کیفیت زندگی، کیفیت نگارشتان هم بهتر شود. این کار گذشت می‌خواهد، اما تا چه حد؟

فکر می‌کنم بسیاری استعداد نویسندگی و داستان‌گویی دارند و این استعداد می‌تواند به کمک توشه‌ای که از خاطرات و تجربیات همراه داریم، مستحکم و پُربار شود

البته خودم را فریب می‌دادم و به خود می‌گفتم هنوز وقت هست، هنوز دیر نیست،

منتقدانی که سعی می‌کنند از راه‌های سخت روشنفکرانه، قدمی فراتر بردارند، معمولاً کمتر موفق می‌شوند.

نوشته بود: «داستان خوبی است. نه برای ما، اما خوب است. تو استعداد داری. باز هم بفرست.» این چهار جملهٔ کوتاه که با خودنویس و بدخط نوشته شده بود و لکه‌های رنگ‌ورو رفتهٔ بزرگی از خودش باقی گذاشته بود، به زمستان کسل‌کنندهٔ شانزده سالگی من روحیه داد. ده سال و اندی گذشت، بعد از اینکه دو رمانم را فروختم، شب ببر را در جعبهٔ دست‌نوشته‌های قدیمی پیدا کردم و فکر کردم هنوز داستان باارزشی است، هرچند شبیه آن را کسی نوشته و عدم موفقیت آن را تازه تجربه کرده بود. داستان را دوباره نوشتم و فوری آن را برای نشریهٔ فانتزی و علمی تخیلی فرستادم. این بار آن را خریدند. چیزی که توجه‌ام را جلب کرد، این بود که وقتی کمی موفقیت پیدا می‌کنید، مجله‌ها کمتر از عبارت «نه برای ما» استفاده می‌کنند.