بریده‌هایی از کتاب ایگو دشمن من است؛ نبرد برای تسلط بر بزرگ‌ترین رقیب خود

«یک ابله عصبانی که دائم دور خودش گرد و خاک می‌کند و فقط به خودش صدمه می‌زند، همیشه قابل ترحم است»

«چنانچه خشمت را که از اولین نشانه‌های مرض است درمان نکنی، عاقبت تو را به دیوانگی خواهد کشاند»

همهٔ ما وقت گرانبهایمان را صرف کارهایی می‌کنیم که دوست نداریم و چیزهایی به دست می‌آوریم که نمی‌خواهیم، به خاطر این‌که توان خودمان را به کسانی ثابت کنیم که برایمان محترم نیستند.

بزرگی بعد از شروعی فروتنانه به دست می‌آید؛ بزرگی از عرق‌ریختن به دست می‌آید. بزرگی یعنی تو کم اهمیت‌ترین فرد در اتاق هستی مگر اینکه با نتیجهٔ کارت خلافش را ثابت کنی.

تظاهر به دانایی خطرناکترین عیب ماست، زیرا ما را از بهتر شدن برحذر می‌دارد.

غم‌انگیز است که نسلی از جوانان ما داستان حملهٔ سواره‌نظامِ باشکوه پیکت را که به شکست انجامید می‌آموزند، اما نمونه‌ای مثل شرمن، مردی واقع‌بین و افتاده و ساکت و بی‌طمطراق، فراموش می‌شود یا بدتر از آن، بدنام تلقی می‌شود.

هرچه کمتر به نتیجه وابسته باشیم بهتر است.

زندگی بدون استثناء این کار را می‌کند: برنامهٔ ما را می‌گیرد و پاره پاره می‌کند. گاهی یک‌بار و گاهی هزاران‌بار.

اگر می‌خواهی شاد زندگی کنی، پنهان زندگی کن.

خطر بزرگی است که مردم ما را «نابغه» بخوانند و باورمان شود. خطرناک‌تر از آن زمانی است که اجازه دهیم غرورمان بگوید که نابغه هستیم.