بریده‌هایی از کتاب ایگو دشمن من است؛ نبرد برای تسلط بر بزرگ‌ترین رقیب خود

فردریک داگلاس زمانی می‌گفت: «انسان از کاری که می‌کند تأثیر می‌گیرد». او این را خوب می‌دانست. او یک برده بود و به خوبی می‌دید که برده بودن با افراد، حتی با خود برده‌داران چه می‌کند. آزاد هم که شد، به خوبی می‌دید انتخاب‌های مردم در شغل و زندگی‌شان هم همان تأثیر را بر رویشان می‌گذارد. انتخاب شما برای این‌که با وقت و پولتان چه کنید، روی شما تأثیر می‌گذارد. برای انتخاب مسیر ایگومحور، همان‌طور که بوید هم به خوبی می‌دانست، بهای گزافی باید پرداخت.

او را نبردی در انتظار است که نمی‌داند، به معبری خواهد راند که نمی‌شناسد.

مدرک جرم درون شماست،‌ و خود حکم دادگاه هستید. اَن لَمات

به قول رابرت گرین نویسنده و راهبرد شناس «بتوانیم عنکبوت را توی تارش دوست داشته باشیم

داشتن قدرت به معنای قدرتمند بودن نیست. همان‌طور که حق داشتن به معنای حقیقی بودن نیست. ترفیع گرفتن لزوماً به معنای این نیست که دارید کارتان را خوب انجام می‌دهید و به این معنا نیست که لایق ترفیع هستید (در این‌طور نظام‌های اداری آن را سقوط صعودی می‌خوانند). مردم را تحت تأثیر قرار دادن به کلی با حقیقتاً مؤثر بودن متفاوت است.

گمان می‌کنیم سکوت نشانهٔ ضعف است. غفلت از آن به‌مثابه مرگ است (برای ایگو حقیقت هم همین است). بنابراین حرف می‌زنیم و حرف می‌زنیم و حرف می‌زنیم، گویی که جانمان به آن وابسته است. در واقعیت، سکوت نوعی قدرت است

بدترین دشمنت درون خودت زندگی می‌کند: ایگوی خودت. خیال می‌کنی «نه، من که نه». «هیچ‌کس مرا خودشیفته نمی‌داند». شاید همیشه خودت را فرد متعادلی می‌دانستی. اما برای افراد جاه‌طلب،‌ با استعداد، با انگیزه و مستعد پیشرفت، ایگو هم پشت سر این‌ها می‌آید، همان چیزی که از ما متفکران، عاملان، مبتکران و کارآفرینانی امیدبخش می‌سازد، همان چیزی که ما را در آن حوزه‌ها به بالاترین مراتب می‌کشاند،‌ همان‌چیزی که ما را در برابر این بخش تاریک روانمان آسیب‌پذیر می‌سازد.

هرچه کار دشوارتر و نتیجهٔ آن نامشخص‌تر باشد، حرف زدن برایمان گران‌تر تمام می‌شود و از مسئولیت‌پذیری واقعی دورتر و دورتر می‌شویم. حرف زدن، همهٔ نیرویی را که به شدت نیاز داریم تا بر مانع میان ما و خلاقیت‌مان فائق شویم از ما می‌گیرد؛ مانعی که استیون پرسفیلد آن را «مقاومت» می‌خواند. موفقیت تلاش ۱۰۰ درصدی ما را می‌طلبد و حرف زدن،‌ بخشی از آن تلاش را قبل از به‌کار گرفتن، فیلتر می‌کند.

اگر آبرویتان با بادی می‌ریزد، پس از ابتدا هم آبروی چندانی نداشته‌اید.

«متفکران بسیاری از زندان بیرون آمده‌اند، چون کار دیگری جز فکر کردن نداشتند».

«مسیر پیروزی، همواره از جادهٔ شکست می‌گذرد»

علم به آن‌چه دوست داری، آغاز خِرد سالخوردگی است.

اگر در حال آموختن نیستید، دیری است که مرده‌اید.

ا هر انسانی که مواجه می‌شوم او را در نکته‌ای استاد می‌یابم و آن را از او می‌آموزم.

تظاهر به دانایی خطرناکترین عیب ماست، زیرا ما را از بهتر شدن برحذر می‌دارد

تنها رابطه‌ای که میان کار و وراجی کردن وجود دارد، این است که یکی، دیگری را نابود می‌کند.

در آرزوهایمان متواضع باشیم. در موفقیت‌هایمان بخشنده باشیم. در ناکامی‌هایمان انعطاف‌پذیر باشیم

اصل اول این است که نباید خودت را گول بزنی و تو از همه آسان‌تر گول می‌خوری.

این‌که یک عمر بخواهی مانند کسی شوی و بعد بفهمی که اصلاً نمی‌خواهی مانند او باشی، ضربه‌ای است که نمی‌توان از قبل برایش آماده شد.

خطر بزرگی است که مردم ما را «نابغه» بخوانند و باورمان شود. خطرناک‌تر از آن زمانی است که اجازه دهیم غرورمان بگوید که نابغه هستیم. هرگونه عنوانی که به دنبال شغلمان بیاید هم همین‌طور است: آیا چون از عهدهٔ یک کار برآمده‌ایم، ناگهان «فیلم‌ساز»، «نویسنده»، «سرمایه‌گذار»، «کارآفرین»، یا «مدیر اجرایی» شده‌ایم؟ این عناوین نه تنها شما را در تضاد با واقعیت،‌ بلکه در تضاد با راهبردی قرار می‌دهد که اول بار باعث موفقیتتان شده است. از آن‌جا، ممکن است گمان کنیم که موفقیت‌های آتی هم به طور طبیعی بخشی از این داستان خواهد بود، در حالی‌که ریشهٔ موفقیت‌های آتی در واقع کار، خلاقیت، پشتکار و بخت و اقبال است.