بریده‌هایی از کتاب ایگو دشمن من است؛ نبرد برای تسلط بر بزرگ‌ترین رقیب خود

می‌توانیم با بُت‌هایمان در توییتر ارتباط برقرار و دنبالشان کنیم.

جمله‌ای قدیمی هست که می‌گوید اگر می‌خواهی شاد زندگی کنی، پنهان زندگی کن.

انسان فعال کار درست را انجام می‌دهد؛ قبول یا رد شدن آن آزارش نمی‌دهد.

اگر ندانید که چه میزان پول لازم دارید، به آسانی پیش‌فرضتان می‌شود: بیشتر از این. و بنابراین بدون فکر، به جای هدف شخصی انرژی حیاتی‌تان صرف پر کردن حساب بانکی می‌شود.

«زمانی که تمرین نمی‌کنی، یادت باشد که کسی در جایی مشغول تمرین است و با او که روبه‌رو شوی تو را خواهد برد»

در آرزوهایمان متواضع باشیم. در موفقیت‌هایمان بخشنده باشیم. در ناکامی‌هایمان انعطاف‌پذیر باشیم.

طبق تحقیق مشهور دیوید الکایند روانشناس، نشانهٔ نوجوانی پدیده‌ای است که به «مخاطبان تصوری» شناخته می‌شود. نوجوان سیزده ساله‌ای را در نظر بگیرید که از خجالت یک هفته سر کلاس حاضر نمی‌شود، چون خیال می‌کند کل مدرسه به اتفاق کوچکی که برایش افتاده فکر می‌کنند و با هم پچ پچ می‌کنند که در واقعیت، اصلاً کسی متوجه آن هم نشده است. یا دختر نوجوانی که هر روز صبح سه ساعت جلوی آینه وقت صرف می‌کند گویی که می‌خواهد روی صحنه برود. آن‌ها این کارها را می‌کنند چون باور دارند که بقیهٔ مردم دنیا هر حرکت آن‌ها را به دقت تماشا می‌کنند.

اَن لَموتِ نویسنده، داستان ایگو را به خوبی توصیف می‌کند. او به نویسندگان جوان هشدار می‌دهد: «اگر مراقب نباشید موج رادیویی صدای ایگو بیست و چهار ساعته و یک ضرب به صورت استریو در مغزتان می‌نوازد». بلندگوی سمت راست بی‌وقته در گوشتان از بزرگی و خاص بودنتان می‌خواند و این‌که چه‌قدر با استعداد و نابغه و فهمیده و افتاده هستید و دیگران قدر واقعی‌تان را نمی‌دانند. بلندگوی سمت چپ هم آیهٔ یأس می‌خواند با سیاهه‌ای از همهٔ کارهایی که درست انجام نمی‌دهید، اشتباهاتی که امروز یا تمام عمرتان مرتکب شده‌اید، مردد بودن‌هایتان، دست به طلا که بزنید مس می‌شود،‌ در روابط عاشقانه ضعیف هستید، خلاصه این‌که تقلبی هستید و نمی‌توانید خودتان را دوست داشته باشید، هیچ استعدادی ندارید و چه و چه و چه.

«انسان از کاری که می‌کند تأثیر می‌گیرد»

کسب فضیلت با فهم آغاز می‌شود و با شهامت به ثمر می‌نشیند.

یکی از نشانه‌های رسیدن به آستانهٔ فروپاشی عصبی، بیش از حد کار خود را مهم دانستن است.

هرچه باشد دنیا نسبت به خواست‌های ما انسان‌ها بی‌تفاوت است. اگر روی خواستن و نیاز داشتن پافشاری کنیم، به راحتی داریم خودمان را در معرض رنجیده شدن یا چیزی بدتر از آن قرار می‌دهیم. کار را انجام دادن برایمان کافی است.

بزرگی بعد از شروعی فروتنانه به دست می‌آید؛ بزرگی از عرق‌ریختن به دست می‌آید. بزرگی یعنی تو کم اهمیت‌ترین فرد در اتاق هستی مگر اینکه با نتیجهٔ کارت خلافش را ثابت کنی.

بلندپروازی واقعی، رویارویی با زندگی و جلو رفتن با اتکا به‌نفسی بی سر و صدا است، در عین وجود حواس‌پرتی‌های اطراف. بگذارید دیگران به چوب‌دستی‌ها متوسل شوند. واقعی بودن، مبارزه‌ای تک نفره است. این است که بگویی «واقعیت تلخ را کمرنگ نخواهم کرد»، بگویی «من خودم خواهم بود، بهترین حالت از خودم، من برای مدت بسیاری در این بازی خواهم بود، و برایم مهم نیست تا چه اندازه بی‌رحمانه باشد». کاری انجام دادن، نه کسی شدن.

حالا این‌جا هستیم، دقیقاً به این خاطر که تسلیم نشده‌ایم.

«شاگرد که آماده شد، استاد هم پیدا می‌شود».

«آموختن غیرممکن است کسی را چیزی، که گمان می‌کند آن را می‌داند».

در هر وضعیتی که هستی، در هر کاری که داری می‌کنی، بدترین دشمنت درون خودت زندگی می‌کند

«لحظه‌ای که عظمتتان را باور می‌کنید، لحظهٔ مرگ خلاقیتتان است»

بدون محاسبهٔ دقیق و صحیحِ توانایی‌هایمان در مقایسه با دیگران، آن‌چه داریم اعتماد به نفس نیست، توهم است