بریده‌هایی از کتاب سادی

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که توش چیزهای وحشتناک کم نداریم. و آدم نمی‌تونه خودش رو برای همه‌شون معطل کنه.

نمی‌دانم دلم بیشتر برای چی تنگ می‌شود؛ چیزهایی که از دست دادم؟ یا چیزهایی که هرگز نداشتم؟

نباید از مردم به این خاطر که از من بیشتر دارند متنفر باشم، اما اشتباه می‌کرد. می‌توانم. و ازشان متنفرم. این نفرت یک دیوار کامل است بین من و آرزوهایی که دلم را مسموم می‌کنند و امعاء و احشایم را بیرون می‌ریزند.

برای بعضی‌ها، آینده حکم یک فرصت را دارد. و برای باقی مردم، فقط زمانی است که هنوز نرسیده

نمی‌توانی مردم را با درد و رنج خودت بخری. فقط دل‌شان می‌خواهد از دردهایت فاصله بگیرند.

این یکی از آن وحشت‌هایی است که وقتی یک بار حسش کنی دیگر فراموشت نمی‌شود. وحشت نفرین‌شدهٔ نیاز به پول؛ پولی که در بساط نداری.

بچه‌ها اصولاً دربارهٔ پدیده‌هایی که درکی ازشون ندارن، مهربانانه برخورد نمی‌کنن

آروم باش، حرفی است که وقتی کسی راه حل بهتری به ذهنش نمی‌رسد بهت می‌گوید

هر چیز کوچکی که در وجودت داری می‌تواند یک سلاح باشد؛ البته اگر به اندازهٔ کافی زرنگ باشی

گاهی وقت‌ها، هر قدر هم که به موفقیت برسی، فقر لکه‌ای روی پیشانی‌ات باقی می‌گذارد که محال است بتوانی پاکش کنی