بریده‌هایی از کتاب سادی

آدم‌ها عوض نمی‌شن. فقط در قایم کردن خود واقعی‌شون مهارت پیدا می‌کنن.

گاهی نمی‌دانم دلم بیشتر برای چی تنگ می‌شود؛ چیزهایی که از دست دادم؟ یا چیزهایی که هرگز نداشتم؟

آروم باش، حرفی است که وقتی کسی راه حل بهتری به ذهنش نمی‌رسد بهت می‌گوید،

گاهی نمی‌دانم دلم بیشتر برای چی تنگ می‌شود؛ چیزهایی که از دست دادم؟ یا چیزهایی که هرگز نداشتم؟

اون بابت دردی که می‌کشه اصلاً خجالت‌زده نیست، و واقعاً باعث افتخارمه که سفرهٔ دلش رو پیش من باز کرده، اما تلاش عاجزانه‌ش برای مهار احساساتش، نشون می‌ده این دردی که من شاهدش هستم، فقط بخش کوچکی از درد بزرگه. حقیقتش... اصلاً نمی‌دونم چه‌طور می‌تونه تحملش کنه. ظاهراً خودش هم نمی‌دونه.

قضیه اصلاً به دست آوردن آرامش نیست. چون اصلاً آرامشی در کار نیست.

اما عشق چیز پیچیده‌ایه، چیز آشفته‌ایه. می‌تونه باعث ازخودگذشتگی، خودخواهی، بزرگ‌ترین دستاوردها و بزرگ‌ترین خطاهامون بشه. می‌تونه ما رو به هم نزدیک،‌ یا خیلی راحت از هم دور کنه. عشق می‌تونه عامل حرکت ما باشه.

اما گاهی «هیچی» تمام چیزی است که داری و گاهی «هیچی» می‌تواند به «یک چیزی» تبدیل شود. و من بیشتر از هیچی در اختیار دارم.

هیچ وقت پیش نیامده کسی آن‌طور که دلم می‌خواهد ببوسدم، هیچ وقت پیش نیامده کسی آن‌طور که دلم می‌خواهد لمسم کند.

«خ... خوب می‌شه.» «آره، ولی ردش می‌مونه.» بله، ولی رد خیلی چیزها می‌ماند.