بریده‌هایی از کتاب قاتلی به پاکی برف

از خودم می‌پرسم زندگی چه چیزی کم دارد هنگامی‌که زیبایی برای یک لحظه از آن عبور می‌کند. شاید هیچ.

کتاب‌های کاغذی در بستر بلورین خود، مانند فرشته‌ها می‌خوابند. یک نگاه کافی است تا از خواب چند صد ساله برخیزند و هنوز مهربان و سرزنده باشند.

دانستن این که زنده‌ایم، دانستن همه چیز است. چیز بیش‌تری برای یافتن در این زندگی وجود ندارد مگر یك جواب «بله» که بی‌شك شعله‌ورش می‌کند. مغزم را به جالباسی آویختم و به گردشی تمام عیار رفتم.

مرگ موسیقی را خاموش نمی‌کند، گل‌های سرخ را خاموش نمی‌کند، کتاب‌ها را خاموش نمی‌کند. مرگ هیچ‌چیز را خاموش نمی‌کند. در برابر نوزاد، جنگلی است سوزان که باید پا برهنه از آن بگذرد.

انسان‌ها معجزاتی هستند که خود خبر ندارند.

سینه‌سرخی که دم در گاراژ مرده یافتیم، گرمای روزهای خوش را زیر کُرک‌هایش حفظ کرده بود. خدا قاتلی به پاکی برف است.

کتاب‌ها مأمن روحند، ظروف دانه برای پرندگان ابدیت، نقاط مقاومت. من دست کاغذینم را به سوی موجوداتی ناپیدا دراز می‌کنم.

به خاطر این‌که هرکس به هر قیمت که شده می‌خواهد کم‌تر رنج بکشد، زندگی به جهنم تبدیل شده است. هربار که اضطراب از راه می‌رسد، آن را توی چمدان می‌گذارم و زیر تختم سُر می‌دهم. گهگاه چمدان را بیرون می‌کشم، روی تخت می‌گذارم و درش را باز می‌کنم: یا خالی است یا یک درخت میوه کوچک نورانی توی آن است.

اغلب اوقات آن‌قدر اشتباه می‌کنم که وقتی کتابی حکیمانه می‌خوانم، خودم را مورچه‌ای احساس می‌کنم که در برابر کوه سفید بی عیب و نقصی كه خود ساخته ایستاده است.

کتاب‌های کاغذی در بستر بلورین خود، مانند فرشته‌ها می‌خوابند. یک نگاه کافی است تا از خواب چند صد ساله برخیزند و هنوز مهربان و سرزنده باشند.

آن چیزی که در نزدیکیمان است، نجاتمان می‌دهد، نه چیزهای بزرگی که در رؤیا می‌بینیم. «این‌طور است، آقا، این‌طور است.»

اغلب اوقات آن‌قدر اشتباه می‌کنم که وقتی کتابی حکیمانه می‌خوانم، خودم را مورچه‌ای احساس می‌کنم که در برابر کوه سفید بی عیب و نقصی كه خود ساخته ایستاده است.

هر روز مبارزه‌ای با فرشته تاریکی‌هاست، کسی که دستان یخ‌زده‌اش را جلوی چشمان ما می‌گیرد تا نگذارد شکوه پنهان در بدبختیمان را ببینیم.

خدا یک فکر و عقیده نیست، بلکه بخار صورتی و آبی‌رنگ باقی‌مانده از لب‌های حلزون‌مانند کودکان بر شیشه است

ظرافت، ستون اصلی بی‌نهایت است. جهان با سیاره‌های منفجرشونده‌اش، صدای تاب خوردن آرام یک چوب‌لباسی را منعکس می‌کند. شاید خدا فقط نشانه حساس بودن ماست، باریک‌ترین رشته عصبیمان، سیمی از طلا به ضخامت یک هزارم میلیمتر. سیمی كه در برخی پاره شده و در برخی دیگر با تمام قدرت مرتعش می‌شود.

اگر با استاد اکهارت روبرو می‌شدم، به او می‌گفتم: «آن‌قدر افكارت را نچرخان، باعث سرگیجه‌ام می‌شوی.» اما فقط کتابش روبرویم قرار دارد و پنجره‌ها و آسمان و در آسمان، ابری که با نگاهم به آن شکل می‌دهم.

سینه‌سرخی که دم در گاراژ مرده یافتیم، گرمای روزهای خوش را زیر کُرک‌هایش حفظ کرده بود. خدا قاتلی به پاکی برف است.

هیچ‌چیز سرجای خود نمی‌ماند، نه ابرها، نه زنده‌ها، نه مُردگان. قرمزگرد و برجسته چراغ راهنمایی، مانند تمشکی، در خامه آسمان فرو می‌رود. فکر می‌کنم: «معنی زندگی در گرامی‌داشتن آن است.»

صندوق پست، لای سرخس‌ها، در ابتدای جاده قرار دارد. در صندوق را باز می‌کنم، ته آن فقط یک کرم ابریشم را با ابروان قهوه‌ای می‌بینم. در را دوباره می‌بندم. از این‌که مزاحم مقدسه‌ای در حال آرایش شده‌ام معذبم. هر پروانه از خط‌خطی‌های خدا بر روی برگی آسمانی که زود چروکیده می‌شود، بیرون می‌آید.

متوجه شدم که به دور از اطرافیان و آشناهایمان، هیچ ارزشی نداریم. این را دیوارها، ملافه‌ها و ادب سرد و بی‌اعتنای هتلداران به ما می‌فهمانند.